Στο σημερινό «Α μπα»: εσωτερική καταπίεση

Στο σημερινό «Α μπα»: εσωτερική καταπίεση Facebook Twitter
59


__________________
1.

 

Έχω κόρη στην εφηβεία και πρόσφατα είμαι χωρισμένη. Οι αντιδράσεις της είναι πολύ έντονες. Μου μιλάει απότομα και ειρωνικά. μου λέει ότι δεν αντέχει και θα αυτοκτονήσει. Ότι θα μας δείξει εμάς(???) Ότι θέλει να φύγει, να μην της μιλάω κτλ. Στο σχολείο οι καθηγητές της έχουν την καλύτερη γνώμη για τον χαρακτήρα της, που σημαίνει ότι αντιδρά μόνο απέναντι μου έτσι. Πως να την αντιμετωπίσω, στενοχωριέμαι πολύ με το φέρσιμο της. Ξέρω ότι δεν με θεωρεί υπεύθυνη για τον χωρισμό, την ρώτησα την γνώμη της πριν το κάνω και με στήριξε, μου έχει πει ότι είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει και μένει μαζί μου συνέχεια. Όπου πάω θέλει να έρχεται μαζί μου, το αντίθετο με τον πατέρα της, δεν προτιμά να περνά χρόνο μαζί του. Αλλά έχουν καλή σχέση επίσης. Πως να της φέρω, όταν με φέρνει στα όρια μου συνέχεια? Ευχαριστώ
-Αγαπητή Α μπα, είμαι ή Κάτια


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι αδύνατον να πάρεις χρήσιμες συμβουλές για κάτι τόσο περίπλοκο όπως είναι η σχέση σου με την κόρη σου από αγνώστους στο ίντερνετ. Δεν είναι συνταγή που χρειάζεται λίγο διόρθωση στις αναλογίες. Μας περιγράφεις την σχέση σου από την δική σου πλευρά, αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπεις τα πράγματα αντικειμενικά. Ας πούμε μπορεί να μην σε θεωρεί υπεύθυνη για τον χωρισμό, αλλά αυτό δεν αποκλείει να σε κατηγορεί που εξαιτίας του διαζυγίου άλλαξε η ζωή της.

 

Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας σε ειδικό για να συζητήσεις τα θέματα που έχεις με την κόρη σου. Το περιγράφεις σα να έχει η κόρη σου ένα πρόβλημα και εσύ πρέπει να της το λύσεις, όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι το πρόβλημα το έχεις εσύ, και το πρόβλημα είναι η σχέση που έχεις με την κόρη σου. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις, αν δεν ξέρεις από πού πηγάζει η επιθετικότητα και οι αντιδράσεις της, και ειδικά επειδή είσαι πολύ πρόθυμη να θεωρήσεις ότι δεν φταις εσύ (δεν είναι απαραίτητο να φταις για το διαζύγιο, μπορεί να φταις για διάφορα άλλα όμως) το καλύτερο είναι να μην αυτοσχεδιάσεις και να αναζητήσεις βοήθεια. Θα είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τη σχέση σας.


__________________
2.

Αγαπητή Α-μπα. Έχω μια απορία σε σχέση με τα προσκλητήρια. Έχω μια θεία η οποία έχει δύο παιδιά. Μια κόρη παντρεμένη και έναν γιο γύρω στα 30,ελεύθερο που ζει μόνος του. Πέρυσι κάναμε το γάμο μας. Έδωσα δύο προσκλητήρια, ένα στη θεία μου και ένα στην κόρη της. Ο ξάδερφος μου ήρθε στο μυστήριο αλλά όχι στο γλέντι. Τότε δεν έδωσα σημασία αλλά αργότερα μου είπαν πως δεν ήταν σίγουρος αν είναι καλεσμένος (όχι ο ίδιος, τρίτοι συγγενείς). Και σε ρωτώ. Αυτό το νόημα δεν έχει το ότι γράφουμε " οικογένεια τάδε"; Αφού δεν έχει κάνει δική του οικογένεια, δεν θεωρείται κατά κάποιον τρόπο ότι ανήκει ακόμα στην πατρική; Έκανα γκάφα γ αυτός είναι περίεργος; Ευχαριστώ.
-ξαδέρφη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ούτε εγώ είμαι ξεφτέρι σε αυτά, αλλά θα είχες γλιτώσει παρεξηγήσεις αν είχες στείλει τα προσκλητήρια στο σπίτι του καθένα με το ταχυδρομείο. Ο ξάδερφος είναι τριάντα χρονών και μένει μόνος του, δεν είναι προστατευόμενο μέλος για να είναι απολύτως αυτονόητο ότι περιλαμβάνεται στην πρόσκληση της μαμάς του. Αυτό είναι το νόημα του «οικογένεια τάδε», αλλά δεν αποκτούμε δική μας υπόσταση μόνο όταν παντρευόμαστε. Αυτά ίσχυαν παλιά που ο κόσμος παντρευόταν στα 18, αν κάποιος δεν παντρευτεί ποτέ, θα ανήκει στη μαμά του μέχρι τα εξήντα; Έκανες ελαφριά γκάφα αλλά και αυτός είναι ελαφρώς περίεργος, κρίμα που δεν διευκρινίστηκε το θέμα πριν τον γάμο.


__________________
3.

Αγαπητη Αμπα, αλλα σπουδασα και σε αλλα δουλευω. Οι σπουδες μου ηταν αγαπημενες επιλογες, ηθελα να μαθω, να καταλαβω, να μορφωθω, να βρω απαντησεις σε μια σειρα ερωτηματων, να αποκτησω ερεθισματα που τοσο απουσιαζαν απο την ανατροφη μου. Να μου πεις τωρα...πας και σπουδαζεις αντικειμενα με αβεβαιο επαγγελματικο μελλον για να καλυψεις τη σωρευμενη ελλειψη ερεθισματων μεσα στο σπιτι. Ναι το εκανα. Και στα 18 αυτο δεν το ερμηνευα ετσι αλλα μετα καταλαβα οτι επαιξε πρωτευοντα ρολο ως συνθηκη. Και προσπαθησα οσο μπορουσα και μου επετρεπαν τα οικονομικά δεδομενα αλλα και οι περιορισμοι της προσωπικοτητας μου (και ντροπαλη και χωρις αυτοπεποιθηση) αλλα δουλεια σχετικη δε βρηκα. 13 χρονια βρισκομαι σε μια ασχετη εργασια και καθε χρονο κανω παραλληλα σεμιναρια σε πραγματα γυρω απο τις σπουδες μου ωστε να αποκτησω την ετοιμοτητα και κυριως το κουραγιο να ξαναπροσπαθησω δυναμικα για αυτο που με ενδιαφερει και πλεον το εχω προσδιορισει. Στα 35 σου συνεβη? Ναι στα 35 και το ερωτημα ειναι...υπαρχει ελπιδα για εκκινηση σε εναν νεο επαγγελματικο βιο δεδομενης της ηλικιας, της απειριας και των οικονομικων συνθηκων στη χωρα?Η θεληση μου ειναι αραγε αρκετη?
-Δαφνη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η θέληση από μόνη της δεν είναι αρκετή για τίποτα, πάντα είμαστε ένα μέρος ενός συνόλου, ποτέ δεν ορίζουμε εμείς τα δεδομένα. Ακόμα και αν ζούμε ως ερημίτες σε μια σπηλιά, παραμένουμε μέρος της φύσης. Εκτός από θέληση χρειάζεται η ευκαιρία, η δυνατότητα και η τύχη. Ελπίδα όμως βέβαια και υπάρχει. Εφόσον υπάρχει πρόθεση, υπάρχει και ελπίδα. Θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα αν δεν έκανες τόσο κόπο να μην μας αποκαλύψεις ούτε μια λεπτομέρεια από αυτόν τον μυστηριώδη επαγγελματικό τομέα.


__________________
4.

Αγαπημένη αμπα..κοντεύω τα 30 κι ακόμα φοβάμαι τους γονείς μου και κυρίως τον πατέρα μου..μετά τις σπουδές γύρισα στο πατρικό μου γιατί βρήκα δουλεία και επειδή πίστευα πως μεγαλώνοντας θα με έβλεπαν αλλιώς και δε θα είχα θέμα ανεξρτησίας..το κυριότερο είναι πως δεν μπορούν να σκεφτούν πως θα έχω σχέση χωρίς γάμο..ειδικά ο πατέρας μου θεωρεί ανήθικο οτιδήποτε γίνεται χωρίς την ευλογια γονεων κι εκκλησιας κ είναι απόλυτος σ αυτό. έχω μια σχέση εδω και αρκετά χρόνια χωρίς να το ξέρουν και βασανίζομαι γιατί δε μπορώ να κυκλοφορήσω ελεύθερα.. ξέρω ότι αν το μάθαινε ίσως και να γινόταν βίαιος και τρέμω στην ιδέα ότι πρέπει να τον αντιμετωπίσω. ντρέπομαι γι αυτη την αδυναμία μου και έχω ενοχές διαρκώς..εχω τρομερό άγχος που κάποιες φορές με επηρεάζει και σωματικά κάποιες φορές. σκέφτομαι να αλλάξω πόλη αλλά έχω μια καλή δουλειά εδω και πάλεψα πολύ γι αυτό χρόνια.. ίσως αποφεύγω να ενηλικιωθώ και ρίχνω όλη την ευθύνη στους γονείς μου για τη δική μου ανικανότητα?
-Μαρια


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι δική σου η ανικανότητα αν φοβάσαι τον πατέρα σου για την βιαιότητα του. Η απειλή είναι ήδη κακοποίηση, δεν χρειάζεται να το κάνει πράξη.


Πρέπει να φύγεις από το σπίτι. Δεν γίνεται να τους αλλάξεις, δεν γίνεται να τον κάνεις να δει τα πράγματα αλλιώς, δεν έχει σημασία πόσο χρονών είσαι, δεν θα σε σεβαστεί επειδή αυτό είναι το αυτονόητο, όπως βλέπεις, δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Δεν θα δικαιωθείς μόνο αν σε δεχτεί όπως είσαι, ούτε χρειάζεται να δικαιωθείς στα μάτια του. Αυτό που χρειάζεται είναι να προστατέψεις τον εαυτό σου και να απομακρυνθείς από ένα περιβάλλον στο οποίο νιώθεις απειλή και κίνδυνο κάθε μέρα. Εφόσον έχεις δουλειά μπορείς να αλλάξεις σπίτι, δεν χρειάζεται να αλλάξεις πόλη, αν και ίσως θα ήταν καλύτερο για να μην ξέρουν καθόλου τι κάνεις. Για να βρεις την δύναμη χρειάζεσαι βοήθεια, έχεις υποφέρει πολύ με όλη αυτή την καταπίεση και οι σωματικές αντιδράσεις δείχνουν ότι πρέπει να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου το συντομότερο. Πήγαινε σε ψυχολόγο, κάνε αυτή την κίνηση, δεν χρειάζεται να το πεις σε κανέναν, αλλά κάνε το.

__________________
5.


Καλησπερα,
Θα ηθελα να ρωτησω τι κανεις σ ενα θεμα κοινοτυπο πια : μητερα-κορη = ανταγωνισμος. Πολλα τα προβληματα στο σπιτι μας πια εξαιτιας της. Δυο χρονια πριν επισκευτηκε "με το ζορι" ψυχολογο. Διαγνωση : ναρκισσιστικη διαταραχη προσωπικοτητας. Δ ηξερα οτι η τρελα της για καθε λεπτομερεια, απο την εμφανιση της μεχρι την καθαριοτητα του σπιτιου κ την διατηρηση του ως "μαυσωλειο", ειχε κ ονομα. Οχι απλα δ εχει αλλαξει απο την επισκεψη της στον ψυχολογο αλλα εχει γινει ανυποφορη. Φυσικα δ το παραδεχτηκε ποτε το προβλημα της. Παλια ειχαμε πολυ καλες σχεσεις... απο μακρυα, οσο ημουν φοιτητρια. Απο τοτε π επεστρεψα κ ζουμε ολοι μαζι (οικονομικα θεματα) μου απευθυνεται μονο για να μου κανει παρατηρησεις. Τπτ δεν κανω σωστα γι αυτην αλλα αυτο δ με αφορα. Ξερω οτι δ ειναι δικο μου προβλημα. Απλα με εκνευριζει, μ χαλαει τη θετικη διαθεση που πραγματικα προσπαθω να διατηρω με δυσκολια πια. Δεν με αφηνει να ζω το σπιτι μου(γιατι ειναι και δικο μου) , δεν μπορω να φερω τους φιλους μου, ειναι παντα αγενης και δειχνει τη δυσαρεσκεια της. Δουλευω σπιτι συνηθως κ γκρινιαζει που εχω, απο αναγκη, μετατρεψει την τραπεζαρια σε γραφειο. Επρεπε βλεπεις εκει να ειναι τα βαζα κ τα σεμεδακια της. Κανει μεγαλη διακριση αναμεσα σε εμενα κ τον αδερφο μου. Εχω μαζεψει χρηματα και επιτελους θα καταφερω να φυγω απο εκει. Λυπαμαι που νιωθω ετσι αλλα περισσοτερο που εχω αλλαξει εξαιτιας της. Εχω γκουγλαρει οπως λες κ εσυ για το ναρκισσισμο γονεων κ πως επηρεαζει τα παιδια κ πολλα χαρακτηριστικα δυστυχως τα εχω. Ωρα μου κ εμενα να επισκευθω ψυχολογο κ να γινω οπως ημουν πριν συγκατοικησω μαζι της.
Ευχαριστω!!!
- Λιζα


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, αν πράγματι ήταν αυτή η διάγνωση, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και βαθύ από το κοινότυπο (edit: κοινότοπο) θέμα του ανταγωνισμού μεταξύ κόρης και μητέρας. Αυτό δεν γιατρεύεται, περιορίζεται μόνο με θέληση και θεραπεία. Από μόνο του δεν θα περάσει πάντως, μάλλον χειρότερα θα γίνει. Φυσικά και πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο, είναι πάρα πολύ δύσκολη η συμβίωση με έναν τέτοιον άνθρωπο και μπορεί να σε διαβρώσει, και επείγει να φύγεις από εκεί όσο πιο γρήγορα γίνεται.

__________________
6.

Αγαπητή Α μπα,
Εδώ και καιρό είμαι ερωτευμένη με ένα αγόρι,5 χρόνια μεγαλύτερό μου,(είμαι 19),με τον οποίο έχουμε κοινές παρέες,φιλους,και μένουμε στην ίδια πόλη. Είμαστε καλοί φίλοι,και μιλάμε πολύ,και πάση θυσία,θα ηθελα να τον κρατήσω στην ζωή μου.
Του είπα πριν λίγες μέρες πώς αισθάνομαι για αυτόν, αλλα αυτός μου είπε ότι δεν αισθάνεται το ίδιο,δεν μου φέρθηκε όμως άσχημα, ειπε οτι θελει να μείνουμε φίλοι, αλλα από τότε δεν έχουμε την ίδια επικοινωνία που είχαμε πριν του το πω. Θα ήθελα να ξέρω πώς θα μπορούσα να τον κάνω να συνειδητοποιήσει ότι θέλω να παραμείνουμε φίλοι, αλλα και πώς εγώ η ίδια μπορώ να προχωρησω παρακάτω.
- Λένη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να «συνειδητοποιήσει» κάτι. Δεν μπορείς να κάνεις τους άλλους να νιώσουν αυτό που θέλεις να νιώσουν, αν ήταν έτσι θα τον έκανες να σε ερωτευτεί. Για να προχωρήσεις παρακάτω πρέπει εσύ να είσαι σίγουρη ότι θέλεις να είσαι φίλη μαζί του, χωρίς να ελπίζεις σε κάτι περισσότερο. Ως τώρα η σχέση σας για σένα είχε αυτόν τον ηλεκτρισμό. Αντέχεις να τον βλέπεις γνωρίζοντας ότι για αυτόν δεν υπάρχει; Πώς θα σου φαινόταν αν τα έφτιαχνε με μια κοπέλα και την έφερνε στην παρέα σας; Φίλος σημαίνει φίλος, όχι φίλος μέχρι να αλλάξει γνώμη. Αν εσύ το έχεις δεχτεί και είσαι απολύτως σίγουρη και εντάξει με την φιλική σχέση, θα το καταλάβει πολύ σύντομα, αρκεί να μην βιάζεσαι. Και προσοχή, όχι στις ανακοινώσεις, όχι στις προγραμματικές δηλώσεις, όχι στις μεγάλες κουβέντες!


_________________
7.


Αγαπητη Αμπα καλησπερα...ήθελα να ρωτησω κάτι σχετικό με τη σχέση μου. Πάντα θεωρουσα ότι με τη σχέση σου συζητας τα παντα, συμβουλεύει ο ένας τον άλλον, θαυμάζει ο ένας τον άλλον, στηρίζει ο ένας τον άλλον. Εγώ ξαφνικά - ισως όχι και τόσο - ενιωσα ότι ο εδώ και 3 χρόνια συντροφος μου να μην ενδιαφέρεται. Δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος γι αυτό και θα στο γράψω να μου πεις τη γνώμη σου. Βρίσκω μία δουλειά λοιπόν ως freelancer από απόσταση. Κάνω interview, ενθουσιάστηκαν και με ήθελαν. Τηη ίδια μέρα λοιπόν το λέω στο αγόρι μου,του στελνω τα στοιχεία της εταιρείας και ζητάω τη γνώμη του.Τ ου τα περιέγραψα λοιπόν, του είπα τους προβληματισμούς μου, και την επόμενη μέρα του έστειλα και ποιος είναι αυτός της εταιρειας, μιας και το αγόρι μου είναι καιρό στην αγορά εργασίας. Μου τους ψιλοθαβει λοιπόν, ότι πάνε να με βάλουν να κάνω πολύ δουλειά με λίγα λεφτά και να με εκμεταλλευτούν, ότι δεν έχουν κάνει και καμιά σοβαρή δουλειά κι ότι θα το ψάξει και θα μιλήσουμε το βραδακι γιατί ήταν πολύ busy. Εγώ λοιπόν ξαναμιλησα με την εταιρεία, μου λένε την προσφορά τους, λίγα τα λεφτα, πιο full time από αυτό που είχα καταλάβει και τους λέω θα το σκεφτώ. Περιμένω λοιπόν όλη μέρα να μιλήσω με το αγόρι μου, μία είχε δουλειά, μετά τζιμ, έφτασε δώδεκα το βράδυ άλλα πλέον είχα ήδη ξενερωσει που δεν μου έδωσε σημασία και δεν του μίλησα. Την επόμενη μέρα τον παίρνω τηλ, εξαφανιζολ, μετά μου στέλνει μνμ, και μιλαγαμε φυσιολογικά, μέχρι που τον ρωταγα για τη δουλειά και τι θα πρότεινε να κάνω. Και με γραφει παλι. Εγω όμως πήρα την εταιρεία κι ένα τέλει την απέρριψα ψιλοεπηρεασμενη και από το θαψιμο που μου χε κάνει το αγόρι μου. Τον ξαναρωταω αργότερα αν πιστεύει ότι έκανα βλακεία, με γράφει. Τον παίρνω τηλ κι άρχισα να παραπονιέμαι που δεν ασχολείται μαζί μου, που ήθελα τη γνώμη του κι ήταν εξαφανισμένος.. και μου απαντά μαλακια που το απέρριψες, και λέω μα γιατί, και απαντά μα τι εγινε, ποιους απέρριψες, δεν έχω καταλάβει, δεν μου έχεις πει τίποτα, γιατί τους απέρριψα....κι όλα αυτά ενώ μόλις πριν δύο μέρες του χα πει όλα τα στοιχεία της κατάταξής, ο ίδιος είχε εκφράσει μία στάση αρνητική κι ότι με δουλεύουν.. και ξαφνικά σα να μη θυμόταν τι ήταν αυτή ή δουλειά... Και τελικά τα συναισθήματα μου είναι τόσο μικρά αυτή τη στιγμή, είναι δυνατόν να μη σε ακούει το αγόρι σου ή να μην ασχολείται με κάτι που σε προβληματίζει?? Και στο τέλος σκέφτηκα...ρε μπας και ζήλεψε οντασ ανταγωνιστικός στις δουλειές?? Τι έκανα λάθος?στεναχωριεμαι άδικα???


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν στενοχωριέσαι άδικα. Μας λες την ιστορία, αλλά παραλείπεις τα σημαντικά, όπως γιατί στην αρχή γράφεις ότι «ίσως και όχι και τόσο ξαφνικά» ένιωσες ότι ο εδώ και τρία χρόνια σύντροφος σου δεν ενδιαφέρεται. Άρα κάτι ξέρεις, και αποφεύγεις να το σκεφτείς, όπως ότι ξέρεις ότι είναι ανταγωνιστικός, αλλά το αναφέρεις τελευταίο. Φυσικά και είναι δυνατόν να μην σε ακούει το αγόρι σου και να μην ασχολείται με κάτι που σε προβληματίζει, το σημαντικό είναι να ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό, και αν μπορείς να το δεχτείς ή όχι.


Η αρχική του αντίδραση, ότι δεν αξίζει αυτή η δουλειά, ήταν ύποπτη από την αρχή. Το πρώτο που έπρεπε να σου πει είναι το συγχαρητήρια. Ποτέ δεν είναι αυτονόητο ότι κάποιος θα σου προτείνει δουλειά, και το τι δουλειά είναι έρχεται δεύτερο, η εμπιστοσύνη που σου δείχνουν είναι το πρώτο. Η εξαφάνιση σου στη συνέχεια ακόμη πιο ύποπτη. Θα μπορούσε να είναι απλή αδιαφορία, θα μπορούσε όμως να είναι και αυτό που λες: ότι ένιωσε ανταγωνιστικά και προσπάθησε να μειώσει μια επιτυχία σου, υποβιβάζοντας την αξία της. Μάλλον είναι η ώρα να δεις κατάματα κάτι που ως τώρα είχες βάλει στην άκρη. Αυτά που αισθάνεσαι αυθόρμητα μέσα σου για το ποιος είναι, αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκύπτουν στη συμπεριφορά του, αυτά ακριβώς πρέπει να ακούς και να τα αφήνεις να φτάσουν στην επιφάνεια και να γίνουν συγκεκριμένες λέξεις.


59

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#4Συγνώμη βρε κοπελιά, αλλά κοντεύεις τα 30, φοβάσαι τους γονείς σου, κι έχεις καλή δουλειά. Γιατί στο καλό δεν έχεις ψάξει να βρεις σπίτι; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να φύγεις από το πατρικό;
#2: Δε νομίζω ότι υπάρχει χρυσός κανόνας. Εξαρτάται τον άνθρωπο και ως ένα βαθμό την οικονομική του κατάσταση. Ο κοσμος μπορεί να παρεξηγηθεί με τα πάντα. Οταν παντρεύτηκα, φίλος με την κοπέλα του δεν ήρθαν στο γάμο και μετά κατάλαβα ότι μάλλον παρεξηγήθηκε η κοπέλα καθώς στο προσκλητήριο ήταν μόνο το όνομα του φίλου. Αν και είχαμε καλέσει και διευκρινίσει ότι η πρόσκληση είναι για 2. Συγγενείς κόντεψαν κα παρεξηγηθούν που στο προσκλητήριο αρρραβωνιασμένου συγγενή δεν έβαλα και τα δύο ονόματα (προς τον Ταδε και την Ταδε). Εβαλα μόνο το όνομα του συγγενή. Κι εγώ πίστευα ότι μπορεί να νομίζουν ότι στέλνω 2 προσκλητήρια για να μου κάνουν 2 δώρα. Άλλη αρραβωνισμένη συγγενής όταν ρώτησα αν θέλει να στείλω ξεχωριστά προσκλητήρια ή ένα στην οικογένεια των γονιών της μου είπε ένα. Και μετά κατάλαβα ότι το έκανε για το δώρο. Γιατί ένα προσκλητήριο είναι ένα δώρο. Ενώ ξεχωριστό προσκλητήριο θα σήμαινε 2 δώρα. Επίσης να ξέρεις ότι εκ των υστέρων ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει. Δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και η αληθινή αιτία.
Πριν από οτιδήποτε λέμε, δε χρειάζεται να πούμε...νομίζω, πιστεύω, έχω διαβάσει....θεωρείται αυτονόητο.Αναγκάζομαι να ξεκινάω κάθε πρόταση με το νομίζω, για να μην ακούω το πανηλίθιο σχόλιο "η γνώμη σου είναι"....ναι ποιανού είναι; του γείτονα; σε μία συζήτηση τη γνώμη μας λέμε.Προφανώς η Αμπα αυτό το έχει διαβάσει - διασταυρώσει και το λέει, δεν έθιξε την επιστήμη σου....Είναι αντιαισθητικό και Θυμίζει ξερόλα τύπο να λες όλη την ώρα...α το διάβασα κάπου, α το είδα εκεί...Δεν είμαστε και οι πηγές της ιστορίας.Προσωπικά αυτό περί ναρκισσιστικής διαταραχής το έχω ακούσει επί λέξη, να το λένε ψυχίατροι στην τηλεόραση καθώς και ο κολλητός μου που είναι ψυχίατρος 46 χρονών.
Ωραία ,και ο καρκίνος(κι όχι μόνο) δεν θεραπεύεται σε κάποιες περιπτώσεις.Και λοιπόν;Διάβασε αυτό που έγραψα παραπάνω. Συγγνώμη για το επιθετικό ύφος.Ο καθένας όμως,είναι ατομική,ξεχωριστή,παντελώς ιδιαίτερη περίπτωση.Υπάρχουν καρκίνοι τετάρτου σταδίου που έχουν θεραπευτεί.Όχι άπειροι,αλλά υπάρχουν.Οι διαγνώσεις στα ιατρεία παιδιά.Το ίντερνετ μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά δια των ατάκτως εριμμένων πληροφοριών και όχι μόνο.Για τους σχιζοφρενείς γενικώς τι γνώμη έχεις; Μπορούν να ζήσουν μία σχετικά φυσιολογική ζωή ή όχι;Οι καταθλιπτικοί γενικώς;Οι νευρωτικοί γενικώς;Οι ψυχαναγκαστικοί γενικώς;Θα αποφανθεί κάποιος εδώ;Η απάντηση είναι εξαρτάται.Αυτό.Και πάλι συγγνώμη για τον οξύ τόνο.
#5 Αγαπητή Αμπα μπορείς να μου πεις τι ακριβώς εννοείς όταν λες ότι η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας δεν γιατρεύεται; Και πως το λες; Έχεις πτυχίο ψυχολογίας ή ψυχιατρικής και σας είπαν στη σχολή ότι είναι μια ανίατη ψυχική ασθένεια; Το έχεις διαβάσει κάπου;Και σε κάθε περίπτωση θεωρείς ότι είναι σωστό να αναπαράγεις μια τέτοια άποψη και μάλιστα απ' τη στήλη σου;
Προφανώς και δεν εκφέρεται η συγκεκριμένη άποψη από ειδικό, αποτελεί εκτίμηση προσωπική και ως τέτοια εκφράζεται .Έχουν και μη επαγγελματίες το δικαίωμα να διατυπώνουν γνώμη,όχι εν είδει ειδικού βέβαια.Δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο η γράφουσα ούτως ή άλλως.Σαφώς θα ήταν καλό να μην διαβάζονται εδώ από τους αναγνώστες αφοριστικές απόψεις, από μη ειδικούς αλλά και από ειδικούς.Ακόμα θυμάμαι την περίπτωση της κοπέλας που διάβασε από γιατρό σχολιαστή της στήλης ,ότι ο πατέρας της, διαγνωσμένος με καρκίνο, δεν έχει ελπίδες.Παρα λίγο να πάθω ανακοπή διαβάζοντας τι έγραψε ο ως τότε συμπαθής, για τους λόγους μου, σχολιαστής.Ακόμα σκέφτομαι την κοπέλα που ουσιαστικά αποτανθηκε στην στήλη αναζητώντας,καλώς ή κακώς,όπως πάμπολλοι άλλοι,ελπίδα και στήριγμα. Αψυχολόγητες,ασυγχώρητες και αδικαιολόγητες αντιδράσεις είναι αυτές ,επικίνδυνες για όσους λαμβάνουν τις απαντήσεις και ελαφρώς ανεύθυνες.Δεν έχουμε κανένα απέναντί μας,πέραν του υπολογιστή ή του κινητού.Το πώς εισπράττει ο ερωτών τις εκάστοτε απαντήσεις μας, είναι άγνωστο. Οπότε,προσέχουμε διπλά και τρίδιπλα τι παραθέτουμε στον κάθε ανυποψίαστο.Δεν διαθέτουν όλοι την ίδια οξύνοια,ευφυΐα εν γένει, μόρφωση,προσωπικότητα, ευαισθησία,ηλικία.Για τον ίδιο λόγο ,δεν ενδείκνυται να λειτουργούμε σαν να βρίσκομαστε σε ονυχοδρόμιο. Ο καθένας μας, χαρακτηρίζεται από την συμπεριφορά του απέναντι σε αγνώστους και σε ανθρώπους που δεν τους έχει ανάγκη.Τέλος το κήρυγμα για σήμερα.Την καλησπέρα μου.
Black velvet, έχεις δίκιο που θυμώνεις. Έκανα κάτι που κι εμένα με θυμώνει πολύ όταν το κάνουν άλλοι.Ας μην συζητάμε για καρκίνους, ψυχαναγκασμούς και άλλες καταστάσεις, γιατί η απάντηση σε κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Μιλάμε για ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. ΑΝ κάποιος ειδικός έκανε αυτή την διάγνωση στην μητέρα της κοπέλας και ΑΝ αυτός ο ειδικός έχει δίκιο και ΑΝ η κοπέλα κατάλαβε σωστά και μας τα μετέφερε σωστά, τότε πρέπει να ξέρει ότι αυτό που έχει η μαμά της "δεν θεραπεύεται" με την έννοια ότι δεν γίνεται να μην έχει πια αυτή την διαταραχή, δηλαδή δεν θεραπεύεται όπως θεραπεύεται ας πούμε η γρίππη. Αυτό πρέπει να το έχει υπόψη της η κοπέλα (γιατί αυτή ρωτάει) για να μην υποβαθμίζει αυτό που συμβαίνει: δεν είναι απλή κόντρα μεταξύ μάνας και κόρης, και δεν μπορεί να κάνει αυτή κάτι για να διορθώσει την συμπεριφορά της μάνας της. Πρέπει να το ξέρει για να μην σκέφτεται "και αν είχα πει αυτό αντί για το άλλο" και "αν είχα μαζέψει τα χαρτιά από το τραπέζι της τραπεζαρίας" και άλλα πολλά. Για να μην νιώθει υπεύθυνη για την ψυχολογική κατάσταση της μάνας της. ΑΝ έχει γίνει αυτή η συγκεκριμένη διάγνωση και ΑΝ αυτός που την έχει κάνει έχει δίκιο.Πολλά πράγματα "δεν γιατρεύονται", αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι, κάθε άνθρωπος και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Για την συγκεκριμένη περίπτωση, η μητέρα μπορεί να κάνει πολλά για να βελτιώσει την ζωή της και τη σχέση της με τους άλλους, αλλά πρέπει να το θέλει η ίδια. Όλα περιλαμβάνουν θεραπεία, και οι άνθρωποι που έχουν αυτή την διαταραχή δύσκολα ζητάνε βοήθεια, ακριβώς επειδή τους εμποδίζει ο ναρκισσισμός τους. Και αυτό πρέπει να το ξέρει η κοπέλα για να μην έχει τύψεις, για να μην ζητάει κάτι που δεν μπορεί η μαμά της να της δώσει, για να μην νιώθει η ίδια ανεπάρκεια για ένα πρόβλημα που δεν λύνεται με χάπια ή με γυμναστική ή με διατροφή, ξαναλέω, ΑΝ είναι αυτή η διάγνωση και δεν έχει μεταφέρει κάτι λάθος και είναι κάτι κοινό όπως μια γυναίκα με ναρκισσιστικές τάσεις. Το "ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας" είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, και μόνο ειδικός επιστήμονας μπορεί να κάνει τέτοια διάγνωση. Προσπαθώ πάντα να διακρίνω ποιες λέξεις και φράσεις από τα κατεβατά που γράφω μπορεί να χτυπήσουν άσχημα γιατί ξέρω πόσο εύκολο είναι να γίνει το λάθος. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Ζητώ συγνώμη.
Χωρις να ειμαι ειδικευμενη στην ψυχολογια, αλλα εχοντας σπουδασει πανω στις επιστημες υγειας, μπερδευεις αγαπητε/η black velvet,τον ορο ανιατη ασθενεια, με παθησεις που αντιμετωπιζονται μεν,αλλα δε θεραπευονται, με την εννοια οτι δεν επιτυγχανεται "πληρης" ιαση.Τωρα, συγκεκριμενα για τη ναρκισσιστικη διαταραχη, απο οσα εχω διαβασει, εχω καταλαβει οτι οντως δεν υπαρχει θεραπεια. Αυτο ΔΕ σημαινει οτι δεν αντιμετωπιζεται η διαταραχη.Τελος, νομιζω ολοι καταλαβαινουμε οτι η Α,μπα; δεν εβγαλε τελικη αποφαση στο ζητημα, ουτε ισχυριστηκε οτι ειναι ειδικος στο θεμα. Οποτε ισως θα μπορουσες να εισαι λιγοτερο επιθετικος/η, και φυσικα να μας διαφωτισεις, αν γνωριζεις κατι που ανατρεπει αυτο που γραφηκε περι ναρκισσιστικης διαταραχης.
Anif έχεις δίκιο απόλυτο.Έχω πολύ κοντινό μου πρόσωπο με αυτή τη διαταραχή και ναι δεν θεραπεύεται. Γιατί η ίδια δεν το αντιλαμβάνεται,γιατί θεωρεί ότι όλοι εμείς δεν βλέπουμε την πραγματικότητα,που νομίζει ότι είναι όπως την βλέπει η ίδια.Δυστυχώς έχει και ένα παιδί 20 χρωνών και κοντεύει να βρεθεί στο ψυχιατρείο με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της. Και γιατί δεν του επιτρέπει να αγαπά κανέναν και δεν επιτρέπει και σε εμάς να τον αγαπάμε.(μην κολλήσετε στο επιτρέπει) Και ναι ΔΕΝ είναι γρίπη να περάσει και λυπάμαι πολύ για την κόλαση που ζει και αυτή και εμεις.
Βαριέμαι να γράφω τα ίδια.Αφήστε να κρίνει ο εκάστοτε ψυχοθεραπευτής παιδιά τι δεν θεραπεύεται ,τι θεραπεύεται,πόσο ,πότε κ.τ.λ.Κι εγώ γνωρίζω περίπτωση ασθενή που έζησε χωρίς στομάχι,του αφαιρέθηκε λόγω καρκίνου,για 15 χρόνια.Μην αρχίσουμε τα χθεσινά.
Είναι καινούριο pattern το να γράφει ο καθένας τη γνώμη του σε ξεχωριστό σχόλιο για την κάθε ερώτηση? Γράψτε ένα σχόλιο με αριθμημένες παραγράφους ανάλογα με την ερώτηση, χωρίς να κάνουμε ατέλειωτο scrolling όλοι οι υπόλοιποι. Or get your own column
Είναι πιο βολικό ώστε να ανοίγει -αν χρειαστεί-συζήτηση κάτω από το ξεχωριστό σχόλιο για την κάθε ερώτηση. Αλλιώς θα έχουμε 34768 διαλόγους να τρέχουν ταυτόχρονα, θα χάνουμε χρόνο να παίζουμε ταιριάξτε τις απαντήσεις, θα χάνεται το νόημα μαζί με σχόλια και θα είναι ένας αχταρμάς
#7 Νομίζω πως η αιτία της συμπεριφοράς του αγοριού, είναι πιο πολύπλοκη, από το οφθαλμοφανές, δεν χαίρεται με τη χαρά σου.Εν πάση περιπτώσει, μόνη σου λες, ότι δεν ήταν μία σοβαρή προσφορά εργασίας, αλλά κάτι ημιμόνιμο, που όμως για τη φάση που βρίσκεσαι, είναι σημαντικό και αυτό.Θέλω να πω, πως οι υπερβολικές αντιδράσεις είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, πάλι έλλειψη διακριτικής ικανότητας δείχνουν.Το σοβαρό εδώ είναι, πως αφενός δεν αντέδρασε καθόλου, αφετέρου σε γείωσε κανονικά, ενώ του ζήτησες βοήθεια.Μία απλή βοήθεια, να πει τη γνώμη του.......Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει θέμα έλλειψης ενσυναίσθησης ή απλά είναι παρτάκι, που πάλι στο ίδιο καταλήγει.Οι δικοί μας άνθρωποι, είναι αυτοί που μας νοιάζονται, που δεν προβάλουν σε εμάς τα δικά τους θέλω και κριτήρια και κυρίως μας γνωρίζουν, γιατί τους αρέσουμε και παίρνουν χαρά από τη διαδικασία να μας γνωρίσουν.Ακριβώς όπως κάνουμε και εμείς δηλαδή.Εάν κάθε φορά, που μας συμβαίνει κάτι, εγκρίνουν ή όχι τη σοβαρότητα του ή προβάλουν τι θα έκαναν αυτοί στη θέση μας, χωρίς να συνυπολογίζουν τη διαφορετικότητα μας στο χαρακτήρα και στις συνθήκες ζωής, δεν αξίζουν να λέγονται, κοντινοί μας άνθρωποι.Το αγόρι έχει σοβαρό πρόβλημα ενσυναίσθησης αφού ούτε καν θυμόταν την ιστορία της κοπέλας. Αν είχε, θα ζητούσε, συγγνώμη, έστω για τα μάτια......για την αγένεια βρε παιδί μου...που δεν απάντησε, που ξέχασε κτλΠολλές φορές, αυτά που μας λένε, τα θεωρούμε βαρετά ή προηγούμενη πίστα, αλλά δε δικαιολογείται το γύρισμα πλάτης , σε άνθρωπο, που έχουμε επιλέξει να είναι στη ζωή μας τόσο κοντινός.Η άλλη εκδοχή και χειρότερη, είναι να κατάλαβε πολύ καλά, πως φέρθηκε αλλά να το ήθελε΄(δόλος).Να αισθάνθηκε δηλαδή κομπλεξικά, για λόγους, που ήδη έχουν αναφερθεί και επίτηδες να φέρθηκε τόσο χοντροκομένα, για να μη σου μείνει καμία αμφιβολία ότι, όλη η ιστορία σου είναι ασήμαντη και ανόητη μπροστά στη δική του μεγαλειότητα....Προσωπικά θα σε συμβούλευα να την κάνεις με ελαφρά, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι γιαλαντζί κοντινοί......
#5 Δεν έχεις αλλάξει εξαιτίας της μητέρας σου. Αυτή είναι η αντίδρασή σου στο συγκεκριμένο λούκι που περνάς και απ'όσο φαίνεται είναι χοντρό από όσα είχες περάσει ως τώρα. Μάλλον υπάρχουν σημαντικές πτυχές του εαυτού σου που έχεις ακόμα να ανακαλύψεις, να αποδεχτείς ενδεχομένως και να αλλάξεις, οπότε ο ειδικός είναι μια καλή ιδέα. Και η μετακόμιση σε δικό σου σπίτι είναι καλή ιδέα.Μπορείς να τα οργανώσεις ταυτόχρονα.
#1 Κυρία Κάτια, η κόρη σας όπως την περιγράφετε, μου δίνεται η εντύπωση πως έχει πάρα πολύ θυμό για εσάς μέσα της. Το γιατί δε θα το κρίνουμε εδώ. Μιλήστε με έναν ειδικό για την κόρη σας, αλλά και για εσάς την ίδια. Δεν αναφέρετε τίποτα για το πώς αντιμετωπίζετε τη νέα κατάσταση εσείς οι γονείς, ως άνθρωποι, όχι μόνο ως γονείς. Πρέπει να είστε κι εσείς καλά για να μπορέσετε να βοηθήσετε το παιδί σας, αν υποφέρει. Η εφηβεία είναι πολύ κρίσιμη φάση της ζωής, πόσω δε μάλλον αν συμπέφτει και το διαζύγιο των γονιών σου μέσα σε αυτή. Μιλήστε με ένα ειδικό.
#4 Αγαπητή Μαρία, ξέρω από πρώτο χέρι τι περνάς. Η συζήτηση μαζί τους και οι προσπάθιες να εξηγήσεις με λογική και επιχειρήματα για να βρεις το δίκιο σου δεν πιάνουν σε αυτούς τους ανθρώπους. Το διαπίστωσες και μόνη σου. Για να φοβάσαι υπάρχει λόγος και μη ντρέπεσαι για αυτό. Ο φόβος είναι χρήσιμο συναίσθημα, μας προστατεύει από κινδύνους. Για να θέλεις να αλλάξεις πόλη κι όχι απλά να μείνεις μόνη σου, υπάρχει και πάλι λόγος και μπορώ να τον φανταστώ.Φυσικά έχεις κάποιες ευθυνες απέναντι στον εαυτό σου, να κάνεις τη ζωή σου πιο ήρεμη και ισορροπημένη, αλλά ευθύνη για αυτό που είναι οι γονείς σου δεν έχεις. Δεν είναι θέμα ενηλικίωσης. Είσαι ένας άνθρωπος που καταπιέστηκε σε όλη του τη ζωή με απειλές και εκβιασμό να λειτουργεί με έναν τρόπο που εγκρίνουν και επιβάλλουν κάποιοι (οι γονείς του) κι όχι ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο να το αντιμετωίσεις μόνη σου αυτό, χρειάζεσαι βοήθεια. Ίσως στα 30 σου νιώθεις ότι "άργησες" γι'αυτό μιλάς για ενηλικίωση; Ζήτα βοήθεια από ειδικό χωρίς να το γνωρίζουν. Ενήλικη είσαι, οικονομικά μπορείς να ανταποκριθείς. Μη νιώθεις τύψεις αν δεν τους τα λες όλα. Δεν είσαι υποχρεωμένη. Θα το καταλάβεις με τον καιρό, όπως και πολλά άλλα, και θα βρεις το σωστό τρόπο να τους αντιμετωπίσεις και να ακολουθήσεις το δρόμο σου.
#2 Εχεις δυο ξαδέρφια που ζουν μόνα τους. Η μία είναι παντρεμένη και ο άλλος όχι. Γιατί θεώρησες σωστό να δώσεις προσκλητήριο στην ξαδέρφη σου κι όχι στον ξάδερφό σου? Δηλαδή οι ενήλικοι άνθρωποι μέχρι να παντρευτούν "ανήκουν" στους γονείς τους και μετά γίνονται ανεξάρτητοι? Αν δεν ζει με τους γονείς του λογικό μου φαίνεται να μην ήξερε αν είναι καλεσμένος (αν και θα μπορούσε απλά να ρωτήσει). Πιστεύω οτι ήταν γκάφα εκ μέρους σου
#6 Δεν μπορείς να είσαι φίλη του αν τρέφεις ελπίδες οτι μπορεί να είστε παραπάνω απο φίλοι κάποια στιγμή. Είσαι σίγουρη οτι θα μπορέσεις να είσαι εντάξει βλεπόντάς τον με άλλες? Κι αν εσύ είσαι ΟΚ αυτός ίσως όχι. Οταν λες σε κάποιον οτι τον βλέπεις διαφορετικά αλλάζεις την δυναμική της σχέσης και τα πράγματα δεν μπορουν να ειναι ακριβώς όπως πριν. Δεν μπορείς να τον κάνεις να καταλάβει οτι θες μόνο φιλία, ούτε να τον πιέσεις να είναι φίλος σου. Ισως μετά την αποκάλυψή σου να αισθάνετα περίεργα ή και άβολα
#7: 1oν) Σταματα να κρεμεσαι απο τα αρ**δια του αγοριου σου. Κακως απερριψες την δουλεια, κακως τον αφησες να σε επηρεασει τοσο. Επρεπε να δοκιμασεις τις δυναμεις σου εκει και αν δεν μπορουσες τοτε ναι να ψαξεις για κατι καλυτερο.2ον) Η σταση του δειχνει αδιαφορια για σενα και οτι δεν σε εκτιμαει. Σε εγραψε κανονικοτατα οταν τον χρειαζοσουν. Πρωτα σου πεταει πως δεν του αρεσει η νεα δουλεια και μετα σε αφηνει στον αερα επειδη ηταν ολη την μερα "busy". Αν ημουν στην θεση σου θα καθομουν να συζητησω σοβαρα μαζι του για το τι γινεται με αυτην την σχεση.
#4: Πες τους οτι πια εισαι ενηλικη και εχεις δικαιωμα να κανεις σχεσεις. Τονισε τους οτι δεν τους απορριπτεις αλλα δεν εισαι ευτυχισμενη με την σταση τους αυτη.Επισης, φυσικα, πρεπει να κοιταξεις να βρεις δικο σου σπιτι, θα σαι καλυτερα.
#3: Η θεληση σου ειναι υπεραρκετη. Μην σε παιρνει απο κατω, συνεχισε να ενημερωνεσαι στο αντικειμενο που σε ενδιαφερει και θα ερθει και η καλη και για σενα.:)
Μα φυσικά, εννοείται.. Αφού το έχει πει και ο φιλόσοφος! Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να φας το βράδυ τηγανιτές πατάτες. Γιατί? Μα φυσικά γιατί είσαι το κέντρο του σύμπαντος και το κάρμα στο χρωστάει! Τι, όχι...?
Η θέληση είναι από τους κυριότερους παράγοντες που παίζουν ρόλο στην επιτευξη ενός στόχου. Και ξέρεις κάτι, τίποτα δεν ερχεται από μόνο του, χωρίς προσπάθεια.Το σύμπαν δεν σου χρωστάει τίποτα, αλλά εσύ πρέπει να χρωστάς στον εαυτό σου μια καλή εξέλιξη, και αυτό δεν είναι σε καμια περιπτωση εγωισμος.Αν εσύ νομίζεις ότι είναι εγωιστικό να θες να φτανεις στον στόχο σου, μπορείς να αρκεστείς στις τηγανιτές πατατουλες σου. Γούστα είναι αυτά ;)
#2: Ναι εκανες γκαφα, θα επρεπε να στειλεις ή ενα συνολικα στην οικογενεια ή στον καθενα ξεχωριστα (αλλα σε ολους, οχι στους μισους). Με το να στελνεις μονο στην μανα και στην κορη , ο αλλος μπορει να νομιζει οτι δεν θες να ναι στον γαμο σου.
#1: Bαλε καποιο συγγενικο σας προσωπο ή γνωστο που εχετε στενες σχεσεις να την ρωτησει γιατι εχει αυτην την σταση απεναντι σου και γενικα γιατι φερεται ετσι.Και η ιδεα του ειδικου ειναι καλη αλλα να της το φερεις με ωραιο τροπο.
2. Αγαπητή 2, σε 2 εβδομάδες παντρεύεται η ξαδέρφη μου (πρώτη) στην Ελλάδα. Μένω Αγγλία. Δεν πάω στο γάμο, όχι επειδή δε μπορώ, αλλά επειδή δεν μου έστειλε καν ένα mail ή ενα μήνυμα στο fb/whatsapp/viber/κινητό να μου πει οτι παντρεύεται. Θεώρησε οτι επειδή το είπε στους γονείς μου θα το μάθω κι εγώ και θα έρθω. Δεν πάει έτσι όταν αυτός που θες να καλέσεις είναι 30 χρονών γαϊδούρι και μένει μόνος/η του/της. ΥΓ. Επειδή κάποιος δεν είναι παντρεμένος δεν τον κάνει λιγότερο οικογένεια και αυτόματα "ανήκει" στην πατρική. Εγώ δε θέλω να παντρευτώ ποτέ, μια ζωή θα περιμένω να μάθω από τους γονείς μου ποιός παντρεύεται δηλαδή και αυτόματα θα θεωρούμαι καλεσμένη? Δεν πάει έτσι.
Έτσι ακριβώς! Κι εγώ που δεν μένω με τους γονείς μου και δεν έχω παντρευτεί, θεωρώ πια ότι δεν είμαι καλεσμένη, αν δεν έχω προσκλητήριο δικό μου. Άσε που με ένα προσκλητήριο στο όνομα της πατρικής οικογένειας, θεωρώ ότι δεν υπολογίζει ο προσκαλών ότι εγώ έχω σύντροφο και μπορεί να θέλω να τον φέρω. Οπότε δεν πάω ούτε εγώ και τέλος.
Συμφωνώ και σε αυτό. Εγώ μπορεί να θέλω να έρθω με τον/τη σύντροφο, ακόμα και να μένω ακόμα μαζί με τους γονείς. Ή μπορεί να συζείς με το σύντροφό σου σε άλλο σπίτι και πάλι προσκλητήριο να μην έρχεται. Και προς θεού, δε νομίζω ότι περιμένει κάποιος σώνει και καλά απτό προσκλητήριο για να παραβρεθεί στο γάμο/βαφτίσια, ένα απλό μήνυμα ή ένα τηλέφωνο κάνουν τη δουλειά τους.
Ακριβως ετσι βρε παιδια, ειμαστε στο 2017. Απορω που η κοπέλα αναρωτιεται αν έκανε λαθος. Το θεωρω τουλαχιστον αγένεια απο τη στιγμη που καλεσε χωριστά την παντρεμενη ξαδέρφη. Ειναι σαν ο ανυπαντρος να ειναι ανύπαρκτος και αόρατος και ταπεινωνεται νομιζω υποσυνειδητα απο τους υπερηφανους παντρεμένους η μελλονυμφους.
Εγώ στο γάμο μου πήρα τηλέφωνο τη γιαγιά μου και της είπα γιαγιά βρεθηκε το κορόιδο, παντρεύομαι και είναι καλεσμένοι όλοι. Μεγάλο σόι. Μόνο στους θείους έστειλα πρόσκληση, στα ξαδέρφια όχι. Μπορεί και να έστειλε η μάνα μου σε κανένα παντρεμένα ξάδερφο γιατί έτσι γίνεται. Κανείς δεν παρεξηγήθηκε κ στο γάμο ήρθαν όλοι, κ ήταν και στο εξωτερικό.
#4 Δεν έχεις πρόβλημα ενηλικίωσης, σε φοβίζει ο πατέρας σου γιατί μπορεί να γίνει βίαιος (φαντάζομαι έχουν γίνει κάποια άλλα περιστατικά). Το δικό σου "φταίξιμο" είναι οτι ακόμα ζεις μαζί τους. Εχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με απαρχαιωμένες αντιλήψεις οπου έχεις μάθει να φοβάσαι αντί να σέβεσαι τους γονείς σου κι αυτό δεν είναι δικό σου φταίξιμο. Πηγαινε σε ένα ψυχολόγο για να σε βοηθήσει να διαχειριστείς αυτή τη σχέση με τους γονείς σου. Θα σου πρότεινα να ψάχνεις σπίτι (στην πόλη σου, δεν είναι ανάγκη να φύγεις) και παράλληλα να πηγαίνεις σε έναν ψυχολόγο για να σε βοηθήσει να πεις στους γονείς σου οτι φεύγεις απ το σπίτι. Φαντάζομαι οτι θα είναι δύσκολο για σένα. Καλή τύχη!
#2 Εγώ καθόλου περίεργο δεν τον βρίσκω και πάλι καλά που ήρθε και στο γάμο. Είναι δυνατόν να τον θεώρησες μέρος της οικογένειας της μαμάς του ολόκληρο άντρα; Και μαζί να έμενε πάλι χοντράδα θα ήταν.
Ναι κι εγώ το ίδιο πιστεύω, αφού δεν μένει καν με τους γονείς του. Θα ήταν καλύτερα να έδινε διαφορετική πρόσκληση ή να έγραφε τα ονόματα των προσκεκλημένων συμπεριλαμβανομένου και του ξαδέρφου στην ίδια πρόσκληση, και εκεί θα ήταν ξεκάθαρο. Όμως, ειδικά με τη φουρτούνα που έχεις στο κεφάλι σου με όλες τις προετοιμασίες πριν το γάμο,είναι εύκολο να σου ξεφύγουν πράγματα και να κάνεις παραλείψεις που δημιουργούν παρεξηγήσεις καμιά φορά. Αφού η κοπέλα δεν είχε πρόθεση να μην τον καλέσει ας τον πάρει ένα τηλέφωνο τώρα να του εξηγήσει πως ήταν παρεξήγηση το όλο θέμα, να βρεθούν και ένα βράδυ να τα πουν και θα ξεπεραστούν τα hard feelings.