Στο σημερινό «Α μπα»: η άδεια φωλιά

Στο σημερινό «Α μπα»: η άδεια φωλιά Facebook Twitter
55

 

__________________
1.


Αγαπητή Αμπα καλησπέρα
Λοιπόν............ Εδώ και τρία χρόνια έχω ξεκινήσει να κάνω ψυχανάλυση με έναν θεραπευτή τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και έχουμε καλή χημεία θεραπευτή-θεραπευόμενου. Πέρυσι μετά το Πάσχα είχα μια έντονη ψυχολογική κατάπτωση, και είχα την επιθυμία να πάρω χημικά σκευάσματα (αντικαταθλιπτικά χάπια) για να ισορροπήσει κάπως η καθημερινότητά μου. Ο ψυχαναλυτής μου ήταν αντίθετος, ωστόσο επειδή επέμενα πάρα πολύ, μου πρότεινε να επισκεφτώ κάποιον ψυχίατρο, γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να γράψει χάπια (αφού δεν είναι ψυχίατρος). Μου σύστησε λοιπόν, έναν "αξιόλογο ψυχίατρο". Τη μέρα του ραντεβού, έπαθα ΤΟ ΣΟΚ. Αυτό που αντίκρισα ήταν ένας άνθρωπος απεριποίητος, παρατημμένος, με λερωμένα ρούχα, που δεν μπορούσε να βγάλει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Ελεγε συνεχώς "εεεεε......." και αυτά που έλεγε δεν έβγαζαν νόημα, ήταν ασυνάρτητα και δεν μιλούσε ξεκάθαρα. Τέλος πάντων, μου εγραψε τα χάπια (που μετά από ένα χρόνο τα σταμάτησα και όντως με βοήθησαν), ωστόσο ο ψυχίατρος αυτός ήταν από τους πιο αποκρουστικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Την επόμενη φορά που είχα συνεδρία με τον ψυχαναλυτή μου (μετά το ραντεβού με τον ψυχίατρο) λέω στον ψυ μου "Ντάξει, ελπίζω να ήταν μια καλοστημένη πλάκα αυτή που μου κάνατε! Ή ένα πείραμα! Τι άνθρωπος ήταν αυτός!", και ο ψυ μου είπε ότι "Είναι λίγο περίεργος και πολύ μορφωμένος". Και δεν το ξανασυζητήσαμε. Ωστόσο, βρε αμπα, μετά από τόσο καιρό, ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πώς μπορώ να εμπιστεύομαι τη θεραπεία μου σε έναν άνθρωπο που με παρέπεμψε σε έναν ΤΕΤΟΙΟ άνθρωπο. Δηλαδή αν πριν τη συνάντηση με τον ψυχίατρο εκτιμούσα και εμπιστευόμουνα τον ψυχαναλυτή μου 100%, μετά τη συνάντηση με τον ψυχίατρο τον εκτιμώ 80%.
Πιστεύεις λέει κάτι για τον ψυχαναλυτή μου το ότι μου πρότεινε έναν αποκρουστικό και γλοιώδη άνθρωπο;
Να τονίσω ότι επειδή ο ψυχίατρος δούλευε σε δημόσιο νοσοκομείο, έδωσα ένα πολύ μικρό συμβολικό αντίτιμο, δεν είναι δηλαδή ότι ο ψυ μου μπορεί να μου πρότεινε τον τάδε ψυχίατρο που μπορεί να ήταν φίλος του για να τον ενισχύσω οικονομικά.- κινητή

Επειδή για σένα ήταν ο πιο αποκρουστικός άνθρωπος που έχεις δει, δεν σημαίνει ότι είναι ο πιο αποκρουστικός άνθρωπος του κόσμου, ούτε καν ότι είναι αποκρουστικός. Για τον ψυχολόγο σου είναι απλώς «περίεργος» και ο λόγος που σε έστειλε εκεί είναι ότι τον θεωρεί διαβασμένο. Δεν λέω ότι έχεις άδικο που νιώθεις έτσι – δεν θέλω να υποτιμήσω την εμπειρία σου – θέλω μόνο να σου θυμίσω ότι ό,τι είναι για μας, δεν είναι για τους άλλους, και τούμπαλιν.


Δεν πειράζει που η εκτίμηση για τον ψυχολόγο σου πήγε από το 100% στο 80%. Και το 80% πολύ καλό είναι, μακάρι να ήταν όλοι τόσο ευχαριστημένοι από τους ψυχολόγους τους. Κράτα αυτή την εμπειρία στην άκρη. Μπορεί να σου χρειαστεί στο μέλλον, ή να γίνει κάτι που θα την εξηγήσει. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι εσύ και ο ψυχολόγος σου κρίνετε διαφορετικά τους ανθρώπους. Δεν είναι παράξενο. Ο ψυχολόγος σου είναι, δεν είσαστε φίλοι για να συμφωνείτε σε αυτά (ούτε χρειάζεται να γίνετε).

__________________
2.


Πολυαγαπημένη μου Αμπα!
Από τον Αύγουστο βρέθηκα σε μια εταιρεία στη νότια Ελλάδα (κάπου στην Πελοπόννησο). Γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, και γενικά εκεί έχω τη ζωή μου. Απλώς για να αποκτήσω ένα καλό χαρτί στο βιογραφικό μου, πήγα εκεί. Έχω ζήσει για διάφορες περιόδους σε άλλες πόλεις, εράσμους ένα εξάμηνο στην ισπανία, μεταπτυχιακό στο Βόλο, εξάμηνη πρακτική στην Αυστραλία. Δηλαδή το έχω ζήσει το αλλού (εκτός Θεσσαλονίκης) με επιτυχία – όπου βρισκόμουν έκανα φίλους παρότι ήξερα ότι η παραμονή μου στα μέρη εκείνα θα έχει ημερομηνία λήξης.
Το πρόβλημα που έχω εδώ που βρίσκομαι τώρα είναι ότι: δεν με συμπαθούν καθόλου οι συνάδελφοί μου. Όταν πρωτοήρθα, ήμουν πολύ φιλική, προσπαθούσα να δημιουργήσω σχέσεις καλές, έκανα προσκλήσεις για εξόδους και τσάι-καφέ σπίτι μου......αλλά τίποτα. Η πλήρης αδιαφορία. Όχι απλά αδιαφορία, αλλά μη συμπάθεια. Και το δείχνουν καμιά φορά. Για παράδειγμα, ένας συνάδελφος με τον υποδιευθυντή έκοψαν μια σελίδα από την ατζέντα μου ΚΑΙ ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΤΑ ΤΣΟΦΛΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΑΝ ΠΑΝΩ. Εγώ τους είπα ότι δεν είναι ευγενικό αυτό που κάνετε και αυτού απλά γέλασαν. Από τότε ειδικά έχουν συσπειρωθεί όλοι εναντίον μου. Και μάλιστα μια κοπέλα που τώρα έφυγε από την εταιρεία μου είπε "να ξέρεις αυτοί μαζεύονται συχνά σε σπίτια και σε κουτσομπολεύουν"!!!!
Το συμβόλαιό μου λήγει τον Αύγουστο και εννοείται πως δεν σκοπεύω να κάτσω παραπάνω εδώ. Δηλαδή από Αύγουστο και μετά φεύγω. Το χω πάρει απόφαση ότι δεν θα κάνω φίλους εδώ, οπότε έρχομαι κάνω τη δουλειά μου και φεύγω. Ούτε καλημέρα λέω ούτε καλησπέρα ούτε στην υγειά σου ούτε καλή όρεξη. Η ερώτησή μου είναι: αυτούς του έξι μήνες που μου απομένουν, να διατηρήσω μια τελείως ουδέτερη σχέση, δηλαδή να μην έχω κανένα πάρε δώσε μαζί τους, ή καμιά φορά να κάνω τις κατινιές που μου έρχονται στο κεφάλι.
Για παράδειγμα, θέλω να κόψω κι εγώ μια σελίδα από την ατζέντα του συνάδελφου που έκανε το αντίστοιχο σε μένα. Όταν το σκέφτομαι λέω "όχι μην το κάνεις δεν είναι σωστό" αλλά καμιά φορά μου έρχεται έντονη η επιθυμία. Οπότε:
Να είμαι όσο το δυνατόν πιο ήσυχη και απόμακρη και ουδέτερη
Ή
Να κάνω πράξεις για να πάρω το αίμα μου πίσω; Και αν ναι, τι προτείνεις εσύ και οι αναγνώστες;;;;;;;;

Σε πιστεύω ότι δεν σε συμπαθούν, άλλωστε σου το κάρφωσε κάποιος που έφυγε από τη φωλιά, αλλά από όλα τα καψόνια που έχω ακούσει, από τις αγένειες που έχω δει μπροστά μου και μου έχουν περιγράψει, το σκίσιμο μιας σελίδας από την ατζέντα για να πέσουν πάνω τσόφλια θα ήταν στον πάτο της λίστας. Βασικά δεν ξέρω καν αν θα έμπαινε στη λίστα. Εκτός αν η ατζέντα μου ήταν αυτήΉ αν σε εκείνη τη σελίδα είχε υπογράψει ο Πολ Όστερ «στη Λένα, τον πιο έξυπνο άνθρωπο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου». Κάτι τέτοιο. Θέλω να πω, αν κάποιος είχε κόψει μια σελίδα από την ατζέντα μου (αν είχα) μάλλον δεν θα το είχα προσέξει. Ήταν σελίδα ατζέντας κενή, ή με το πρόγραμμα της ημέρας; Αλλά και πάλι. Για την ατζέντα;

 

Οπότε είμαι πολύ μαζί σου στην ανταπόδοση της αγένειας, αλλά μήπως έχεις κάποιο καλύτερο παράδειγμα από την ατζέντα; Ή υπάρχει κάτι στο ατζέντα-γκέιτ που δεν βλέπω;

__________________
3.


Καλησπέρα Α, μπα κ αναγνώστες! Λόγω σοβαρής περιπέτειας υγείας του πατέρα μου, αναγκαστικά μένει στο σπίτι. Πάμε καμιά βόλτα για περπάτημα όσο μπορεί κ αν το επιτρέπει ο καιρός. Το πρόβλημα είναι ότι ήταν ένας άνθρωπος που ήταν φευγάτος όλη μέρα απ το σπίτι, δούλευε, αθλούνταν, τον πλάκωναν οι τοίχοι. Τώρα στεναχωριέται πολύ και είναι σαν τιμωρημένος με αυτόν τον περιορισμό. Τι μπορούμε να κάνουμε για να τον αναπτερώσουμε;;; Δεν του αρέσει η τηλεόραση, ουτε οι ταινίες, δεν βλεπει καλά για να διαβασει, δεν θέλει επισκέψεις γιατί νιώθει ότι οι άλλοι τον λυπούνται. Του αρέσει το ραδιοφωνο κ ακούει όλη μέρα. Μας είπαν ότι παίζει σπουδαίο ρόλο η καλή ψυχολογία στην περίπτωσή μας, αλλά δυσκολευόμαστε να τη βρούμε. Σε ευχαριστώ για την παρέα που μου κάνεις!

Αυτό που μπορείτε να κάνετε, και είναι το πρώτο και το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε, είναι βρείτε μέσα σας την πιο ατελείωτη υπομονή. Υπάρχει αντικειμενικό πρόβλημα: έχει σοβαρό θέμα υγείας. Δεν γίνεται να κάνετε ότι δεν υπάρχει, και δεν γίνεται να του φέρεστε σα να μην υπάρχει. Πρώτα, αναγνωρίστε το πρόβλημα. Είναι εκεί, και είναι χάλια. Το τι θα κάνετε για να του αναπτερώσετε το ηθικό παρά το πρόβλημα είναι καλύτερη ερώτηση από το «πώς να του αναπτερώσουμε το ηθικό».


Εξαρτάται πάρα πολύ από τον ίδιο τι θα γίνει, για να μην πω ότι εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Οι άνθρωποι αντιδρούν πολύ διαφορετικά στα προβλήματα και οι δραστήριοι που δεν μπορούσαν να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους είναι οι χειρότεροι ασθενείς. Δεν ξέρω τι να προτείνω γιατί δεν ξέρω τον πατέρα σου. Αν του αρέσει το ραδιόφωνο, μήπως να του δείξετε τις δυνατότητες του online ραδιοφώνου, από όλη την Ελλάδα, ή από όλη τη γη; Η τεχνολογία δίνει πάρα πολλές δυνατότητες, ακόμη και για ανθρώπους που δεν βλέπου καλά.


Το άλλο που θα πρότεινα να κάνετε, είναι, όταν σας λένε ότι «η καλή ψυχολογία παίζει σπουδαίο ρόλο στην περίπτωση σας» να μην το αφήνετε έτσι και να στριμώχνετε αυτόν που το λέει. Δηλαδή; Ρωτήστε τον, με στοιχεία και αποδείξεις. Πώς μετρήθηκε η καλή ψυχολογία σε αυτή την περίπτωση; Εννοούν να είναι κανείς χαρούμενος; Ή να μην ταράζεται; Αν είναι ντεμί σεζόν, τι γίνεται; Υπάρχουν μελέτες; Ποιες; Να τις ζητήσετε για να τις διαβάσετε. Έχει μετρηθεί η «κακή» ψυχολογία; Τι γίνεται αν δεν υπάρχει καθόλου καλή ψυχολογία; Γιατί αν θέλουν να σας πουν ότι είναι καλύτερα να είναι χαρούμενος από το να μην είναι, χαρήκαμε πολύ, Χαιρόπουλος. Αν θέλουν να ισχυριστούν ότι η καλή ψυχολογία είναι αποδεδειγμένα ένα μέρος της θεραπείας, να είναι πάρα πολύ σίγουροι γι'αυτό που λένε πριν σας ρίξουν πάνω σας δέκα φορτηγά ευθύνης και άγχους για την «καλή ψυχολογία» ενός άλλου (που καταστρέφει την ψυχολογία όλων).

__________________
4.

 

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ιστορία δεν είναι αυτό. Είναι ότι θέλεις να μπλέξεις με συνάδελφο, αλλά άσε, αυτό θα το καταλάβεις μόνη σου έτσι κι αλλιώς, αν το προχωρήσεις."8/3/2016
Α γεια σου ρε Λένα, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, δεν θέλω να μπλέξω με συνάδελφο και ενώ η δήλωση αυτή θα έπρεπε να είναι αρκετή (και ναι, το δείχνω και με τη στάση μου) αλλά δώσε και εσύ τους λόγους να τους λέω και με έχουν κουράσει όλοι αυτοί (φίλοι, συνάδελφοι) που λένε να δώσω στο παιδί μια ευκαιρία και θα το μετανιώσω αν δεν το κάνω.- Συνάδελφος!

Μην λες τους λόγους, μια χαρά τους ξέρουν. Πες τους ότι αν βαριούνται και θέλουν λίγη ίντριγκα και ψάχνουν για κουτσομπολιό, να πιέσουν κανέναν άλλον.


Εκτός κι αν είναι ο άντρας της ζωής σου και πρέπει να το σκεφτείς καλύτερα. Αλλά λέω ότι αν ήταν, θα μας έλεγες ότι λιώνεις αλλά κρατιέσαι. Για χλιαρά πράγματα, ούτε συζήτηση.

__________________
5.


Γεια σου α-μπα-Λένα!

Θα ήθελα να διαβάσω σχετικά με τον φεμινισμό και το μισογυνισμό στις μέρες μας. Έχεις να προτείνεις κάποιο βιβλίο για "αρχάριους" επί του θέματος. Να είσαι καλά!- stella di mare

Αν εννοείς δοκίμια και ακαδημαϊκά κείμενα, δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Είμαι του ελαφρολαϊκού, δεν διαβάζω τέτοια. Μπορώ να σου προτείνω όμως όλες τις γυναίκες που έχουν γράψει βιβλία. Όλες όσες έχουν διακριθεί, για τον φεμινισμό και για τον μισογυνισμό γράφουν. Όχι επειδή είναι ταγμένες. Αλλά επειδή οι άριστοι συγγραφείς γράφουν αυτά που βλέπουν και οι άλλοι κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, ή δεν μπορούμε να δούμε.


Ως αφετηρία σου προτείνω τα βιβλία της Μάργκαρετ Άτγουντ και της Τζόις Κάρολ Όουτς. Διάβασε συνεντεύξεις τους και θα βρεις τους συγγραφείς που έχουν επηρεάσει τις ίδιες. Μην διαβάσεις όμως το τουίτερ της Τζόις, είναι μια απελπισία. Τόσο έξυπνη γυναίκα, αλλά η τεχνολογία είναι άτιμο πράγμα, δεν είναι ρευστή στον σχετικό χωροχρόνο του καθένα.


Α – μα ξέχασα το πιο άμεσο, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον. Είναι το «Ένα δικό σου δωμάτιο» της Βιρτζίνια Γουλφ. Τώρα μου φαίνονται πολλά αυτονόητα από αυτά που γράφει, αλλά όταν το είχα διαβάσει, τα άκουγα για πρώτη φορά, και θυμάμαι ακόμα το σοκ που μου είχε προκαλέσει η άγνοια μου.

__________________
6.


Μετά από σχέση 6 χρόνων εκ των οποίων τα 2 συζούμε έχουμε χτίσει κάτι όμορφο και σταθερό. Λόγω καταγωγής μου, οι γονείς μου μένουν μόνιμα σε χώρα της βόρειας Ευρώπης. Που κολλάει αυτό θα μου πεις ? Ο σύντροφός μου λοιπόν δεν τους έχει γνωρίσει ακόμη πέρα από το Skype. Μια με δύο φορές τον χρόνο καταφέρνω και τους επισκέπτομαι και πάντα του ζητάω να έρθει και εκείνος. Λόγω δικών του θεμάτων (πλήρης συναισθηματικής αποξένωση από δικούς του γονείς) δεν κατανοεί την επιθυμία μου να ξέρουν οι γονείς μου με τι άνθρωπο έχω επιλέξει να συνυπάρχω. Θεωρεί ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε μια βαριά δέσμευση για εκείνον (γνωρίζω τους γονείς!!! Spooky..) ενώ από κοινού έχουμε ήδη δεσμευτεί αρκετά και έχουμε κοινό όραμα για το μέλλον. Και προς Μεγαμακαρονοτέρας, δεν θέλω να τους γνωρίσει για καμία επισημοποίηση ή οτιδήποτε παρεμφερές, απλά σαν φυσική εξέλιξη μιας και είμαι αρκετά δεμένη μαζί τους. Είμαστε και οι δύο στα 30. Μήπως να μην το αναφέρω άλλη φορά μιας και δεν είναι κάτι φοβερό και αν και όποτε συμβεί από μόνο του? Ξέρω αμπάκι, μακάρι όλος ο πλανήτης να είχε τα θέματα μου... Σε διαβάζω χρόνια και σε φιλώ σταυρωτά τρεις φορές.- Δυο και ο κούκος

Αν έχετε δεσμευτεί μεταξύ σας, θα γίνει αυτή η γνωριμία, αργά ή γρήγορα. Είναι καλύτερο να γίνει έτσι ώστε να είναι αυτός άνετα, γιατί εσείς, οι υπόλοιποι, είσαστε άνετα, οπότε δεν είναι σωστό να είσαστε σε διαφορετική αφετηρία. Θα ήταν αλλιώς αν μένατε στην ίδια πόλη. Ένα απόγευμα είναι άλλο από ένα ταξίδι σε μια οικογένεια, φιλοξενούμενος σε ξένο σπίτι. Ναι, δεν είναι κάτι τόσο φοβερό και θα γίνει κάποτε, αν γίνει. Πες του το για να μην το νιώθει σαν σπαθί πάνω από το κεφάλι του. Πες του ότι υπάρχει ανοιχτή πρόσκληση.


__________________
7.


Γεια σου αμπούλα,
Θα ήθελα να με βοηθήσεις όσο μπορείς με την άποψή σου - κ εξηγώ τον προβληματισμό μου:

Μένω στο εξωτερικό εδώ κ κάποια χρόνια κ προς το παρόν σχεδιάζω να παραμείνω εδώ. Ο προβληματισμός μου αφορά τη μητέρα μου. Από τότε που έχω φύγει από Ελλάδα, περνάει κάπως μια δύσκολη περίοδο. Λίγο η κρίση που έχει μειώσει το εισόδημα της οικογένειας κατά πολύ, λίγο τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα της κλιμακτηρίου, λίγο (υποθέτω εγώ) το empty nest syndrome συνειδητοποιώντας πως δύσκολα θα επιστρέψω στην ελλάδα, έχει αλλάξει η συμπεριφορά της κατά πολύ. Συγκεκριμένα, ασχολείται συνέχεια κ σε υπερβολικό βαθμό με τα προβλήματα της Ελλάδας κ το χρέος, όμως σε βαθμό που τα συνδέει με κάθε θέμα συζήτησης κ αγχώνεται για τη χώρα παρα πολύ. Μην παρεξηγηθώ, δεν λέω να είναι στον κόσμο της κ ξέρω πως δεν είναι εύκολο να καταρρέει σχεδόν μια χώρα κ νά σαι εσύ μες την τρελή χαρά. Όμως έχουμε κάνει συζήτηση στην οποία έβαζε τα κλάματα κ μου έλεγε πως έχασε τον ύπνο της γιατί η Ευρώπη ζητάει μια Χ δόση αυτή τη βδομάδα κ πώς θα τα βρει η Ελλάδα τα λεφτά αυτά να τα δώσει; Ό,τι κ να της πεις αναγάγεται σε 'καλά αυτά δεν έχουν σημασία, εδώ εμείς σε λίγο δεν θά χουμε να φάμε', καθιστώντας αδύνατο να έχεις μια νορμαλ συζήτηση μαζί της. Να πω σ αυτό το σημείο ότι σαν οικογένεια έχουμε δικό μας σπίτι (κ εξοχικό), το αυτοκίνητό μας, δεν έχουμε χρέη κλπ, σε αντίθεση με πάρα πολύ κόσμο στην ελλάδα που αυτή τη στιγμή δεν έχει να τα βγάλει πέρα.
Στον πατέρα μου φέρεται απαίσια μέσα στο σπίτι , με φωνές κ γκρίνιες κ απαξίωση. Όποτε εγώ κ η αδελφή μου (η οποία σπουδάζει σε άλλη πόλη της Ελλάδας) πηγαίνουμε να δούμε τους γονείς μας, η μητέρα μου μας κάνει κριτική για τον τρόπο που ντυνόμαστε ή κάνουμε τα μαλλιά μας πχ γιατί φοράς τζιν κ όχι κάτι άλλο, βάλε ένα φουστανάκι τόσα ωραία ρούχα έχεις, τί τά πιασες τα μαλλιά σου καλέ άστα κάτω κλπ κλπ σε σημείο υπερβολικό κ ασχολείται σχεδόν μανιωδώς όλη μέρα με αυτό, ενώ πολλές φορές της έχουμε πει να σταματήσει να το κάνει συνέχεια. Έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές να της μιλήσουμε, αλλά πάντα αρπάζεται, μας λέει αχάριστες, βάζει τα κλάματα κ ξεκινάει το τροπάρι 'λίγα έχω κάνει εγώ για εσάς κ μου φέρεστε έτσι;'. Γενικότερα έχει μια συμπεριφορά σχεδόν καταθλιπτική, παρολαυτά έχει επισκεφθεί γιατρό κ της είπε πως δεν πάσχει από κατάθλιψη αλλά είναι σύμπτωμα της κλιμακτηρίου. Εμένα δεν μου φαίνεται φυσιολογικό να έχει γίνει η συμπεριφορά της τα τελευταία χρόνια τόσο αρνητική, μίζερη κ κατακριτική προς τους άλλους, κ αυτή η μανία που την πιάνει για το πώς θα ντυθούμε μου φαίνεται περίεργη. Το συζητούσα με μια φίλη μου κ μου είπε ότι θα μπορούσε αυτή η συμπεριφορά να είναι αρχικά στάδια Αλτσχάιμερ, κρίνοντας από παρόμοια περίπτωση στο οικογενειακό περιβάλλον της φίλης μου. Με προέτρεψε να προσπαθήσω να επισκεφθούμε έναν νευρολόγο. Έψαξα στο google για αρχικά συμπτώματα αλλά δεν βρήκα κάτι που να σχετίζεται ούτε στο ελάχιστο κ δεν ξέρω πώς να το φέρω για να την πείσω – τί να της πω; 'φέρεσαι περίεργα πάμε να σε δει ένας νευρολόγος;' Έχεις μήπως κάποια συμβουλή, κάποια κατεύθυνση να δώσεις; Ή κάποιος αναγνώστης με παρόμοιο πρόβλημα; Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ κ πλέον με επηρεάζει τόσο πολύ που δεν θέλω καν να επισκέπτομαι την οικογένειά μου πλέον αν δεν είναι ανάγκη.

Ο γιατρός που είπε ότι είναι «η κλιμακτήριος» δε νομίζω ότι ασχολήθηκε πάνω από ένα δευτερόλεπτο, ούτε ότι είναι ψυχίατρος – αν είναι, δεν είναι καλός. Το «η κλιμακτήριος» για κάτι τόσο εκτεταμένο, είναι η σημερινή «υστερία» του 18ου αιώνα που βγάζανε τις γυναίκες τρελές και τους έδιναν άλατα (και ένας Θεός ξέρει τι είχαν στην πραγματικότητα).


Μην κάνετε διάγνωση μεταξύ σας, είναι απαραίτητος ο γιατρός αν βλέπετε μεγάλη διαφορά στην συμπεριφορά, αλλά διαλέξτε καλά τον γιατρό, γιατί είναι πολύ συνηθισμένο να απορρίπτονται γυναίκες ασθενείς με επιπολαιότητα ως «κλιμακτηριακές». Ο νευρολόγος δεν είναι καθόλου κακή ιδέα για πρώτη επίσκεψη αλλά και πάλι, διαλέξτε κάποιον με προσοχή. Πείτε της ότι θέλετε να πάτε σε έναν νευρολόγο για τσεκ απ, ότι ήρθε η ώρα. Άλλωστε δεν είναι και ψέματα. Οπωσδήποτε πήγαινε κι εσύ μαζί της στην επίσκεψη.

55

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Γέλασα πολύ με την πρώτη ιστορία και πρέπει να γράψω το εξής. Κάποτε ήμουν στο λεωφορείο του αεροδρομίου και παρατήρησα έναν τύπο γύρω στα 60, χοντρούλη, με γυαλιά που του κρέμονταν τα σάλια στα χείλη του. Για την ακρίβεια είχε κολλήσει κάπως το σάλιο στο άνω χείλος και είχε ξεραθεί και κολλούσε με το κάτω χείλος. Σκέφτηκα τότε από μέσα μου: "Ποιος άτυχος θα κάτσει δίπλα του στο αεροπλάνο;" Και ναι ήμουν εγώ. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, άνοιξε το βιβλίο του για να διαβάσει και έριξα μια ματιά και εγώ και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Άξαφνα μου έπιασε την συζήτηση και ειλικρινά ο άνθρωπος ήταν πανέξυπνος. Παρά την διαφορά ηλικίας μας, ήταν μια από τις πιο ωραίες συζητήσεις που έχω κάνει και δεν θυμόμουν πια ούτε το σαλάκι, ούτε τίποτα. Επίσης, κατά την συζήτηση μου είπε ότι θα πήγαινε να συναντήσει το εγγόνι του. Από αυτήν την εμπειρία κράτησα δύο πράγματα. Μην κρίνεις κανέναν από την εμφάνισή του. Η εμφάνιση δεν λέει τίποτα σχετικά με το πόσο ενδιαφέρων είναι ένας άνθρωπος. Και επίσης μην ξεχνάς ότι κάθε άνθρωπος έχει από πίσω του μια οικογένεια. Όπως δεν θα ήθελα να χαρακτηρίσει κάποιος άσχημα τον παππού μου μόνο και μόνο για την εμφάνιση του, δεν πρέπει να το κάνω κι εγώ για τον οποιονδήποτε. Περιττό να πω ότι από τότε δεν παρατηρώ καθόλου θέματα εμφάνισης. Οι φίλοι μου πολλές φορές σχολιάζουν και μου λένε "καλά δεν παρατήρησες πώς ήταν ο τάδε; Δεν παρατηρείς ποτέ τίποτα". Όχι δεν παρατηρώ έκτοτε καθόλου την εμφάνιση. Δεν με νοιάζει. Εκτός κι αν βλέπω το αγόρι μου. Το αγόρι μου πάντα το παρατηρώ :P.
#2Δε μπορώ να φανταστώ εταιρεία στην οποία οι υπάλληλοι κάθονται και τρώνε σπόρια!!! Σα δημόσια υπηρεσία ακούγεται περισσότερο... Επίσης, σε ποιο μέρος της Πελοποννήσου είσαι; με έχει φάει η περιέργεια. Μήπως στην Κόρινθο; Αγαπητοί Κορίνθιοι, παρακαλώ μην παρεξηγηθείτε, αλλά εκεί έχουμε τύχει αρνητικής αντιμετώπισης με τον άνδρα μου ζώντας περίπου 2 χρόνια τώρα. Κατά τ' άλλα, αν και είναι άδικο να βάζουμε ταμπέλες, οι βορειοελλαδίτες είναι πολύ πιο ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι από τους νότιους και το ομολογώ όντας η ίδια Πελοποννήσια, αλλά οι συμπεριφορές που περιγράφεις δε δείχνουν μόνο κλειστούς κ επιφυλακτικούς ανθρώπους, αλλά κακούς και κομπλεξικούς. Εγώ θα σε συμβούλευα να μην τους κάνεις τη χάρη να πέσεις στο επίπεδό τους εξισώνοντας τον εαυτό σου με αυτούς, αλλά να μείνεις αξιοπρεπής και αυτοκυρίαρχη μέχρι την τελευταία μέρα. Καλό κουράγιο!
# Αν έχετε τον χρόνο και την ενέργεια τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας (και το απόθεμα αγάπης) δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να προσθέσετε ένα μέλος. Τι θα λέγατε για ένα γατάκι; Είναι αστεία, λατρεύουν τα παιχνίδια, είναι πιο ανεξάρτητα ζώα από τους σκύλους και ο πατέρας σας θα έχει ένα πλάσμα να φροντίζει. Θα του δώσει αυτοπεποίθηση να φροντίζει ο ίδιος κάποιον αντί να φροντίζουν αυτόν συνέχεια και να νοιώθει ανήμπορος. Ακόμη και να γρινιάξει στην αρχή στο τέλος θα λυγίσει, το έχω δει αμέτρητες φορές να συμβαίνει. Ο δικός μου πατέρας έχει γίνει όλα αυτα τα χρόνια αχώριστος με όλα τα ζωντανά που περιμάζευα στο σπίτι και ας γινόταν 3ος παγόσμιος στην αρχή :)
Θελει πολυ μεγαλη προσοχη αυτο που προτινεις.Ναι μεν η γατα ειναι ενα ανεξαρτητο ζωο που δεν απαιτει πολυ χρονο και πολυ φροντιδα αλλα θελει την υπομονη της και αυτη,καποιον να την περιποιειται,γιατρους,καθαριοτητα κλπ και κυριως θα υπαρχει για 15-20 χρονια.Αν αγαπανε τα ζωα και μπορουν να δεσμευτουν και οχι να την παραμελησουν και να την αφησουν στο δρομο η να την δωσουν αν τους κουρασει τοτε ας το δοκιμασουν.Ειναι σοβαρη αποφαση να αποκτησεις ζωο ακομα και το λιγοτερο απαιτητικο,ειναι κριμα να παιζουμε και να κανουμε πειραματα με τις ζωουλες τους.
Φίλη της 7, δεν μας λες πολλές πληροφορίες για τη μητέρα σου. Νομίζω ότι έχεις υποτιμήσει το empty nest syndrome. Οι άνθρωποι μετά από μια ηλικία, ειδικά όταν φύγουν τα παιδιά χάνουν το νόημα που είχε η ζωή τους. Αισθάνονται ότι μεγαλώνουν, ότι έχουν χάσει τον έλεγχο και δεν έχουν τίποτα να περιμένουν πια. Ότι ο σύντροφος τους διέψευσε τις προσδοκίες τους? Φυσικά η οικονομική ανασφάλεια δεν βοηθάει. Έχεις σκεφτεί ότι όλες οι παρατηρήσεις περί ρούχων κλπ είναι ένας τρόπος να αισθάνεται ότι έχει κάποιας μορφής εξουσία? Δεν ξέρουμε βέβαια πώς ήταν η μητέρα σου παλιότερα. Θα πρότεινα να συζητήσεις το θέμα με εναν ψυχολόγο. Ακόμα κι αν δεν πάει ποτέ η μαμά σου θα μπορέσεις να πάρεις μερικές χρήσιμες συμβουλές για το πως πρέπει να την αντιμετωπίσεις.
#2 εγω πιστευω οτι δεν ειναι τυχαιο που η κοπελα ξεκινησε να λεει απο που ειναι, γενικα οι πελοποννησιοι εχουν ενα θεμα με τους μακεδονες, σαν να μην ειναι Ελλαδα ενα πραμα.μια φιλη μου δασκαλα δε, που ειχε παει εκει, οταν τους ειπε οτι ειναι ποντια την κοιτουσαν σαν να ειπε οτι ηταν εξωγηινη!!
Έλα μωρέ, αυτά είναι χαζομαρούλες. Μήπως δεν υπάρχουν θεσσαλονικείς που απεχθάνονται την αθήνα, τους αθηναίους ...τους "χαμουτζήδες" ή/και τα προϊόντα τους; Δεν υπάρχουν κάποιοι πόντιοι στον ειδικό μικρόκοσμό τους; Έπεσε πάνω στην κλίκα η κοπέλα και η κλίκα κάνει όπως γουστάρει, λόγω αριθμιτικής υπεροχής. Και συμφωνω με τις προλαλίσασες ότι η ατζέντα ήταν γαϊδουρια!
#2 Μην με πάρετε με τις λεμονόκουπες, και ξέρω πολύ καλά τί σημαίνει ένταση / απόρριψη στον επαγγελματικό χώρο, αλλά μήπως θα βοηθούσε τη φίλη αν σκεφτόταν ότι όλα αυτά μπορεί να είναι απλώς καφρίλα; Δηλαδή άνθρωποι από κλειστή κοινωνία που γνωρίζονται μια ζωή, δεν έχουν τρόπους, δεν έχει χρειαστεί ποτέ να προσαρμοστούν σε αλλαγές, αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως εξωγήινο κλπ. Και το κουτσομπολιό τους, νομίζω γι' αυτούς είναι νορμάλ, αφού δεν έχουν και με τίποτα άλλο να ασχοληθούν. Αυτό με την ατζέντα όχι ότι είναι ωραίο, αλλά αν την βρήκαν ανοιχτή και τη σελίδα άγραφη, μπορεί γι' αυτούς να ήταν και λογικό να κόψουν ένα χαρτί για τον πασατέμπο τους (άσε με να μαντέψω, σκοτώνονται στη δουλειά...) Και μετά όταν τους τη λες, ε, τί να απαντήσουν; Ναι, είμαστε ζώα; Γνώμη μου, μην δίνεις και πολύ σημασία...#3 Νομίζω στις περιπτώσεις ανθρώπων που περνούν ό,τι ο μπαμπάς σου, αυτό που χρειάζονται περισσότερο είναι επικοινωνία με ανθρώπους που εμπιστεύονται. Οπότε, συζητήσεις, αναπολήσεις, διηγήσεις, ίσως αστείες στιγμές από το παρελθόν κλπ. Επίσης, αν του αρέσει το διάβασμα και δεν βλέπει καλά, μήπως να του διαβάζατε εσείς αυτά που αγαπαέι; Ή κάποιο cd με ηχογραφημένες αναγνώσεις βιβλίων; Περαστικά!
#5 "Feminism is for everybody" της Bell Hooks. Υπάρχει και μεταφρασμένο ανα κεφάλαιο εδώ: https://kamenasoutien.com/metafraseis/Πολύ ωραία εισαγωγή, απλή και κατανοητή άλλα με όλη την ουσία.
#7 Πέρασα κι εγώ μια παρόμοια φάση με τη μαμα μου,όταν έφυγαν οι αδερφές μου από το σπίτι κι έμεινα μονο εγω πίσω με τους γονείς .Η μόνη διαφορά ίσως είναι ότι εμείς έχουμε κάποια οικονομικά θεματακια ,αν και δε μας λείπει κάτι τόοοσο άμεσα (δουλεια,σπίτι,αυτοκίνητο και σε γενικες γραμμές τα βγαζουμε πέρα).Ωστόσο η φάση αυτή πέρασε μετά απο 2 χρόνια περίπου -ίσως κ λιγότερο- γιατί δυο-τρεις φορές μίλησα και στους δυο γονείς μου,τους τόνισα ότι η φαση ξεφευγει και τους ξεκαθάρισα ότι δεν είμαι διατεθιμένη να το αντιμετωπισω μόνη μου όλο αυτό,αν εκείνοι δεν πάρουν την κατασταση στα χέρια τους.Κι έτσι σιγα σιγα χαλάρωσε η φαση και η μαμα μου επανήλθε στους κανονικους της ρυθμούς.Μήπως κάτι παρόμοιο χρειάζεται και στη δική σου περίπτωση;Εννοώ,μήπως της χρειάζεται λίγος χρόνος να ηρεμήσει και να σκεφτεί λίγο πιο αποστασιοποιημενα την κατασταση ;Να της μιλήσεις λίγο πιο σοβαρα μαζί με την αδερφη σου -ή και λίγο "αγρια"/έντονα - ωστε να ταρακουνηθει;Ωστόσο,αν βλέπεις ότι το πραμα εχει παραξεφυγει, συμφωνω με την α-μπα,σχετικά με την επίσκεψη σε ειδικό!Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή!Σου εύχομαι να πάνε όλα καλά με τη μανούλα σου! :)
#7Χωρίς να είμαι ειδικός νομίζω θα έπρεπε να επισκεφθείτε έναν ενδοκρινολόγο να γράψει κάποιες εξετάσεις ορμονολογικές, θυρεοειδούς κτλ. Οι ορμόνες επηρεάζουν πολύ τη συμπεριφορά από τις εμπειρίες που έχω στο οικογενειακό μου περιβάλλον κι ένας έλεγχος δεν βλάπτει. Άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών καλό θα ήταν μια φορά τον χρόνο να εξεταζόμαστε.
εκτός από το empty nest syndrome + το ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τα παιδιά τους μεγαλώνουν και μεγαλώνει το άγχος της αποκατάστασης τους (αυτό σε σχέση με τις παρατηρήσεις για την εμφάνισή) δεν νομίζω ότι πρέπει να υποτιμάται ο εν ελλάδι ψυχολογικός πολεμος-τρομολαγνία και εκφοβισμός ετών, με τα οικονομικά και πολιτικά.Δεν αποκλείω ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες (υγείας) -όχι η εμμηνόπαυση, έλεος!- αλλά ακόμη κι όταν να έχεις "λίπος" να χάσεις (σπίτι, εξοχικό, αμάξι, αποταμιεύσεις), δεν σ' αρέσει που βρίσκεσαι σε πτωτική πορεία αναφορικά, και φοβάσαι -πάντοτε- ότι θα χάσεις περισσότερα απ' όσα αντέχεις να χάσεις (εσύ ή/και τα εξαρτώμενα μέλη, αν υπάρχουν) ή και τα πάντα - μεγάλο άγχος.
Η περίπτωση της #2 μου θύμισε ένα πρόσφατο γράμμα στην στήλη όπου η γράφουσα, νεοφερμένη σε μια δουλειά, προσπαθεί με το καλημέρα-σας να δημιουργήσει σχέσεις οικειότητας/φιλίας με τους συναδέλφους. Εκτός από την διαφορά νοοτροπίας που ενδεχομένως υπάρχει από το ένα γεωγραφικό διαμέρισμα (απ' όπου προέρχεσαι) στο άλλο (εκεί που πήγες), υπάρχει και το λεγόμενο καψόνι. Εγώ για καψόνι το βλέπω όλο αυτό. Όπως σχολίασα και στην παρόμοια περίπτωση, επαναλαμβάνω ότι είμαι της γνώμης πως σε ένα άγνωστο περιβάλλον δεν μπαίνουμε με φόρα - βολιδοσκοπούμε πρόσωπα και καταστάσεις και κάνουμε μικρά βήματα κάθε φορά προς την εξοικείωση. Μπήκε στον χώρο τους μία δυναμική Θεσσαλονικιά, με τις περγαμηνές της και πολυταξιδεμένη κι άρχισε να προσκαλεί στο σπίτι της για τσάγια και καφέδες. Δεν είναι κακή η πρόθεση, αλλά δεν ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις για να προσεγγίσεις τόσο ανοιχτά μια σφηκοφωλιά. Ούτε ξέρω αν και πώς μαζεύεται τώρα το πράγμα, το σίγουρο είναι ότι αν αρχίσεις τις κατινιές σε καλό δεν θα σου βγει. Μάλλον το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αποχωρήσεις με την λήξη της σύμβασής σου, αφού όμως ενημερώσεις την κεφαλή ή το Δ.Σ. της εταιρείας για το ποιον των συναδέλφων σου. Μετά βάζεις το καπελάκι σου στραβά και τους χαιρετάς.
#4 Εντάξει βρε παιδί μου αυτός είναι ο γενικός κανόνας και καταλαβαίνω απολύτως τους λόγους. Αλλά πως είναι δυνατόν να ξέρεις ότι ο άλλος είναι ο άντρας της ζωής σου για να προχωρήσεις από τόσο πρώιμο στάδιο? Κι εδώ που τα λέμε το γεγονός ότι γνωρίζεις τον άλλον σε κάποιο βαθμό είναι ένα bonus start κι αν ταιριάξουν και τα υπόλοιπα πως να αντισταθείς? Πρόβλημα πιστεύω υπάρχει αν στο χώρο της δουλειάς υπάρχει κάποια σχέση εξάρτησης είτε ως άμεση συνεργασία είτε ως σχέση προϊστάμενου-υφιστάμενου. Επιπλέον δεν χρειάζεται το στάδιο του φλερτ και του πρώτου καιρού της σχέσης να γίνει αντιληπτό στο γραφείο και σε αυτό θα πρέπει να είναι σύμφωνοι και οι δυο. Χρειάζεται διακριτικότητα στην αρχή οπωσδήποτε, αλλά και μετά θα πρέπει να μην γίνεται έντονα αντιληπτή η οικειότητα κι ας έχει γίνει γνωστή η σχέση. Είμαι παθούσα τον τελευταίο καιρό αλλά ευτυχώς πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις (διαφορετικό άμεσο εργασιακό περιβάλλον, διακριτικότητα κλπ.)
Εν τω μεταξύ πρόσφατα διάβασα μία έρευνα που έλεγε ότι το 75% των σχέσεων προκύπτουν από τον εργασιακό χώρο. Και πως να μη γίνει δηλαδή, αφού περνάμε τόσες ώρες εκεί; Απλά πρέπει να υπάρχουν κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Ξερω πολλά παντρεμένα ζευγάρια που γνωρίστηκαν ως συνάδελφοι. Δεν είναι τόσο τρομερό
#2Όσο για τη στάση που πρέπει να κρατήσεις, η άποψη μου είναι ότι τέτοιου είδους άτομα μόνο από χοντράδες καταλαβαίνουν. Δεν μπορείς να ελπίζεις να πάρουνε το μήνυμα διακριτικά. Αν έχεις το θάρρος και το θράσος να τους πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα, go ahead. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα, την έμφυτη κακία και την έμφυτη βλακεία, ειδικά σε συνδυασμό, δε θα μπορέσεις να την παλέψεις. Τζάμπα θα συγχυστείς και θα τρώγεσαι.
#2Σοβαρά τώρα? Καταρχήν ποιοί βλαμμένη τρώνε σπόρια στο γραφείο?!?Όσο για την ατζέντα, νομίζω οτί η απάντηση υποτιμάει λίγο το πρόβλημα. Αν έλεγε οτι της έκοψαν μια σελίδα πχ απ' το τετράδιο της, θα έλεγα κ εγώ "οκ, σιγά το πράγμα ρε κοπελιά! πώς κάνες έτσι, χαλάρωσε". Αλλά από την ατζέντα της?!? Τι σημασία έχει αν η σελίδα ήταν γραμμένη ή άγραφη, χρήσιμη ή άχρηστη? Η ατζέντα είναι αντικείμενο ΑΥΣΤΗΡΑ προσωπικό. Χωρις την άδεια του άλλου όχι φύλλα δν κόβουμε, αλλά ούτε την ανοίγουμε!Και μόνο από την αντίδρασή τους, που ήταν να γελάσουνε με την ενόχλησή της, καταλαβαίνει κανείς για τι επιπέδου ανθρώπους μιλάμε.
#2 σοβαρά τώρα?αυτό με την ατζέντα κ τα σπόρια μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι! Καταρχήν, ποιοί βλαμμένοι τρώνε σπόρια στο γραφείο?Πέρα απ' αυτό, νομίζω ότι η απάντηση υποτιμάει λίγο το πρόβλημα. Αν έλεγε οτι χωρις να τη ρωτήσουν της έκοψαν πχ σελίδα απ το τετράδιο της θα έλεγα κ εγω "ε, εντάξει βρε κοπελιά! χαλαρωσε, πως κάνεις έτσι!"Αλλά από την ατζέντα? Τι σημασία έχει αν η σελίδα ήταν γραμμένη η άγραφη, χρήσιμη ή άχρηστη? Η ατζέντα είναι αντικείμενο ΑΥΣΤΗΡΩΣ προσωπικό, και χωρίς την άδεια του άλλου όχι φύλλα δεν κόβουμε, αλλά ούτε την ανοίγουμε!!!
*2* κι εμένα θα με ενοχλούσε αν έκοβαν σελίδα από την ατζέντα μου -πρώτα αυτό και μετά τα σπόρια. Θα ένιωθα πως παραβιάζουν τον προσωπικό μου χώρο και ιδιωτικότητα σε κάποιο βαθμό, αν υποθέσουμε πως στην ατζέντα κρατάω "μέσα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα". :) Το να άνοιγε κάποιος την ατζέντα μου χωρίς να με ρωτούσε (έστω και τυπικά), θα με σόκαρε... ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος είναι η μαμά μου ή ο φίλος/η μου, πόσω δε μάλλον συνάδελφος.
Εννοείται ότι ενοχλεί. Οποιοσδήποτε και να το κάνει (έχω ένα συγκεκριμένο τετράδιο στο σπίτι και έχω απαγορεύσει ΡΗΤΩΣ στα παιδιά να κόψουν έστω και μία σελίδα του επειδή θα βαρεθούν να πάρουν μία σελίδα Α4 ή κάποιο άλλο χαρτί). Είναι θέμα σεβασμού, οπότε μια τέτοια κίνηση φανερώνει έλλειψη σεβασμού, ενδεχομένως πρόκληση και ό,τι άλλο ακολουθεί.
#7 Με τον πατέρα μου που είχε απότομη αλλαγή συμπεριφοράς και δεν δεχόταν να πάει σε γιατρό, αναγκάστηκα να τον πάω έμμεσα: του ζήτησα να βρει για εμένα έναν καλό νευρολόγο για τις ημικράνιες μου και μετά του ζήτησα να με συνοδέψει. Πήγαμε μαζί και έχοντας κάνει ένα τηλέφωνο στον νευρολόγο πριν, ο νευρολόγος ανέλαβε την κατάσταση από εκεί και πέρα. Του είπε ότι το βλέφαρό του φαινόταν λίγο πεσμένο και του έγραψε να κάνει μια μαγνητική καλού-κακού. Ξέρω δεν ήταν και πολύ τίμιο αυτό που έγινε αλλά λειτούργησε και η μαγνητική έδειξε αυτά που έπρεπε ώστε να αρχίσει μια θεραπεία. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, ο πατέρας μου έχει ξαναβρεί το κέφι του για ζωή και εμείς τον πατέρα μας. Φυσικά δεν συστήνω αυτόν τον τρόπο παρά μόνο αν δεν υπάρχει άλλος.