Στο σημερινό «Α μπα»: η μελωδία της ζωής

Στο σημερινό «Α μπα»: η μελωδία της ζωής Facebook Twitter
72

 

__________________
1.


Γεια σου Λένα, Ποια είναι η γνώμη σου για την ερώτηση "με πόσους άντρες έχεις κοιμηθεί πριν από μένα"; εννοείται ότι την ερώτηση την κάνει άντρας σε γυναίκα. Ευχαριστώ-Διερμηνεας

Δεν εννοείται, αλλά ας συνεχίσουμε.


Εξαρτάται από τα συμφραζόμενα, τη στιγμή, και το είδος της σχέσης. Ο κίνδυνος που ενέχεται σε αυτή την ερώτηση είναι ότι τίθεται αθώα, αλλά η απάντηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, και είτε είσαι πολύ «πάνω» ή πολύ «κάτω», μπορεί να αλλάξει ακόμα και η συνολική γνώμη του άλλου για σένα. Το καλύτερο (το χειρότερο) είναι ότι η βάση είναι ό,τι θεωρεί ο άλλος, σύμφωνα με όσα έχει ζήσει αποκλειστικά ο ίδιος, αλλά μπορεί να θεωρεί ότι ό,τι είναι ο ίδιος είναι νόμος. Βέβαια κάποιος μπορεί να ρωτά πραγματικά επειδή θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα, και να είναι όντως αθώα η ερώτηση. Αν την ώρα που ακούς την ερώτηση δεν είσαι σίγουρη για την πρόθεση η γνώμη μου είναι ότι η απάντηση δεν πρέπει να δίνεται, μέχρι να διερευνηθούν οι προθέσεις. Από την άλλη βέβαια, όπως βγάζει κανείς συμπεράσματα από την απάντηση μιας γυναίκας, έτσι και μια γυναίκα βγάζει τα δικά της συμπεράσματα από την αντίδραση του άλλου, οπότε τελικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Μάλλον να απαντάει, αν έχει την όρεξη να αντιμετωπίσει όλων των ειδών τις αντιδράσεις.

__________________
2.


Διαβάζοντας την στήλη σου αρχικά κατάβα ότι δεν είμαι τόσο ξεχώριστη όσο πίστευα. Δεν ξέρω ποιός φταίει για την φοβέρη αυτοπεποίθηση που είχα για όλα , πίστευα οτι μπόρω να κατακτήσω τον κόσμο και να γίνω η καλύτερη,ίδεες που σβήνουν σιγα σιγά καθώς κλείνω τα 25 και δεν έχω καταφέρει απολύτως τίποτα, ίσως να ''φταίει'' η μήτερα μου που πάντα μου έλεγε οτι έχω κάτι που κάνεις δεν έχει και θα ξεχώρισω άργα η γρήγορα και επαναπαύτηκα σ αυτό. Ο λόγος που στέλνω κυρίως είναι οτι πιστεύω οτι αυτοδιαγνώστηκα με snowflake syndrome διάβασα και ολα ταίριαζαν με μένα , δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γ αυτό οχι επειδή έτυχε να μείνω χωρίς φίλους αλλά επειδή ποτέ δεν ζητάω βοήθεια γιατι θεώρω οτι είναι αδύναμια έχω σκεφτεί την ψυχαναλύση αλλά θεωρώ πως αν το κάνω είναι σαν να παραδίδω τα όπλα . Πάντα ήμουν το κέντρο του ενδιαφέροντος σε πάρεες και ολοι επιδίωκαν να εχουν σχέση μαζί μου , γιατί τους έλεγα στα ίσια τη γνώμη μου ήμουν 'εκει στις χάρες (γιατί στις λύπες όλοι είναι πρώτοι) , γιατί είχα πολύ χιούμορ και τους έκανα να γέλανε , ομως αν μια συμπεριφορα δεν μου αρεσε δεν μπόρουσα να κρατηθώ το έλεγα το ξαλέγα άφηνα χρόνο και αν δεν εβλεπα αλλάγη αποχωρούσα σιωπήλα πλέον , αυτό έχει επαναληυθεί 4-5 φορές με κοντίνα μου άτομα . Είναι λάθος? Δεν πιστευώ οτι είναι βασικά , και γενικά δεν πιστευώ οτι κάνω λάθη γιατί κάθε επίλογη φέρει και αρνητικές και θετικές συνεπειές και αν κάτι σε ταρακουνάει και σε αγγίζει πίστευω οτι είναι οι αρνητικές συνέπειες κάθε επιλόγης . Κάποια στίγμη δεν μπορω να ορίσω ακριβώς το πότε , η εικόνα που είχα χτίσει για μένα άρχισε να σβήνει και εκεί που είχα ανάγκη να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να γέλανε , είχα πλέον την ανάγκη να με κάνει κάποιος να γέλασω , και όταν έχεις συνηθισει τους αλλους σε κατι το ζήτανε και με το παραπ'ανω και καπως ετσι δεν μπορω να θύμηθω την τελευταία φορά που γέλασα με την ψυχή μου . Δεν ξέρω αν θες να σχολιάσεις κάτι , έρωτηση δεν έχω αλλά δεν ηθέλα να με ακούσει κάνεις να τα λέω αυτα.- snowflake

Επειδή αναφέρεις εκατό διαφορετικά πράγματα, θα περιοριστώ σε ένα από όλα αυτά που γράφεις:


Η ψυχανάλυση δεν είναι βοήθεια με τον τρόπο που το εννοείς, και σίγουρα δεν είναι παράδοση των όπλων. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ψυχανάλυση απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη, είναι πολύ μεγάλος κόπος, και αν γίνεται σωστά, μπορεί να είναι και πάρα πολύ οδυνηρή. Όλα αυτά που ρωτάς, που είναι μπερδεμένα στο κεφάλι σου, είναι μπερδεμένα γιατί για αρκετά δεν θέλεις να παραδεχτείς τις απαντήσεις. Πολλά από αυτά που θεωρείς δεδομένα, μπορεί να τα έχεις καταλάβει λάθος. Κάποιες από τις αντιδράσεις των άλλων, μπορεί να τις έχεις ερμηνεύσει πιο βολικά από όσο θα έπρεπε. Μια βαθιά, ειλικρινής συζήτηση με κάποιον που ξέρει να κατευθύνει μπορεί να σου αποκαλύψει πολλές από τις παρανοήσεις, τις αβλεψίες, τις παρερμηνείες που έχεις κάνει στη ζωή σου, και όταν γίνει αυτό, θα πονέσεις. Μετά όμως, θα χτίσεις μια νέα σχέση με τον εαυτό σου, που θα έχει περισσότερη σχέση με αυτό που είσαι, χωρίς να χρειάζεται να τον κανακεύεις – ή να τον εκμηδενίζεις.


Έχεις κάνει ήδη αρκετά βήματα μόνη σου, αλλά για να γνωρίσεις τον εαυτό σου η ψυχανάλυση θα ήταν μια πολύ γενναία ιδέα (αν σε ενδιαφέρει να το κάνεις, γιατί δεν είναι για όλους). Αν καταφέρεις να κάνεις και το επόμενο βήμα και να καταλάβεις ότι η εξερεύνηση του εαυτού σου είναι το αντίθετο της αδυναμίας, μπορεί να ωφεληθείς από τη θεραπεία. Για την ώρα είσαι κάπως εκκρεμής («δεν έχω καταφέρει απολύτως τίποτα», «πάντα ήμουν το κέντρο του ενδιαφέροντος») και τις περισσότερες φορές, όταν κάποιος ταλαντεύεται έτσι μεταξύ άκρων, μπορεί να μην ισχύει κανένα από τα δύο άκρα με τον τρόπο που το πιστεύει.

__________________
3.


Κυρία Αμπα, αυτός ο ηθικός κατήφορος που και η ασυδοσία που έχει κατακλύσει την Ελλάδα και το ΜΜΕ (κυρίως κανάλια τηλεοπτικά) είναι παγκόσμιος; ή εδώ έχουν ξεφύγει τόσο τα πράματα;
η ζωή μας είναι μόνο άρτος και θεάματα! μηδέν σκέψη, μηδέν ήθος, μηδέν καλλιέργεια πνευματική
Υπάρχει σωτηρία;

Το πρόβλημα είναι ότι με τον τρόπο που το γράφεις μπορεί η εκκίνησή σου να είναι και από πολύ αριστερά, και από πολύ δεξιά, και από το πολύ κέντρο, οπότε δεν ξέρω αν συμφωνούμε 100% ή αν διαφωνούμε ριζικά.


Ο «ηθικός κατήφορος» με υποψιάζει όμως προς μία κατεύθυνση, και πολύ φοβάμαι ότι μάλλον διαφωνούμε ριζικά.


Αν τώρα διανύουμε κατήφορο, σημαίνει ότι κάποτε ήμασταν ηθικά ακμαίοι; Είναι το «παλιά ήταν καλύτερα;» Πότε; Η έκφραση «άρτος και θεάματα» υπάρχει από την εποχή των Ρωμαίων.


Είναι καλή αρχή για κουβέντα γιατί δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς μαζί σου, αλλά πρέπει να γράψεις κι άλλα για να καταλάβουμε τι εννοείς και πού το πας.

__________________
4.


Είμαι σε σχέση εδώ και1 χρονο και περνάω πολύ καλά είμαστε συνέχεια μαζί και ξέρω πολλά για το παρελθόν της που είναι γεμάτο με πολλούς σεξουαλικους σύντροφους και εν μέρη δεν με πειράζει γιατί ειμαι πολύ άνετος ή τουλάχιστον έτσι νομίζω δε ξέρω το κακό είναι ότι μου λένε τρίτα πρόσωπα για το παρελθόν της που ήδη ξέρω και θέλω να την χωρίσω αλλά αισθάνομαι ότι είναι μόνο αυτός ο λόγος το παρελθόν της και μαζί μου είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να έχω-χρηστος

Χρήστο, βάλε μια τελεία.


Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί χρειάζεται διάλογος γι' αυτό που λες, και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα εγκατέλειπα την προσπάθεια. Η πρώτη μου ερώτηση θα ήταν «ποιο είναι το πρόβλημα για σένα, αν είχε πολλούς ερωτικούς συντρόφους». Όχι συναισθηματικά. Το καταλάβαμε ότι σε ενοχλεί. Όμως, ποιο είναι το πρόβλημα; Συγκεκριμένα. Τι σημαίνει «πολλοί» ερωτικοί σύντροφοι; Τι λέει αυτός ο αριθμός γι' αυτήν, κατά τη γνώμη σου, και τι σημαίνει αυτό για σένα, κατ' επέκταση; Ότι δεν είναι επιλεκτική, άρα εσύ δεν είσαι τόσο ξεχωριστός; Ότι η αξία της είναι μειωμένη; Ότι μπορεί να βγαίνεις λίγος στη σύγκριση και ανησυχείς για τον ανδρισμό σου; Ότι αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να την δεις μακροπρόθεσμα; Όταν λες ότι είσαι «πολύ άνετος», τι εννοείς; Ότι δε σε νοιάζει, ή ότι το παραβλέπεις (και θα έπρεπε να σε νοιάζει περισσότερο;)


Μπορεί για σένα να είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να έχεις, αλλά αν εσύ σκέφτεσαι να τη χωρίσεις γι'αυτόν τον λόγο – επειδή έρχονται τρίτοι και σου λένε κάτι που ξέρεις ήδη και δηλώνεις ότι δεν σε πειράζει – εσύ δεν είσαι ότι καλύτερο θα μπορούσε να έχει. Σκέψου το κι έτσι.


Και πού τους βρήκες επιτέλους αυτούς τους τρίτους που έρχονται και σου τα λένε αυτά, και για όνομα του Τουτάτη, άσχετα με το τι πιστεύεις και τι θα κάνεις, γιατί τους το επιτρέπεις;

__________________
5.


Αμπα μου καλησπερα!
Θα ηθελα την γνωμη σου στον εξης προβληματισμο. Χωρισα πριν 3 περιπου μηνες απο μια σχεση 1,5 χρονου (εγω 23 πλεον αυτος 44). Χωρισαμε εντελως ξαφνικα και κουλα χωρις καποιον εμφανη λογο. Απλα σταματησαμε να μιλαμε και δεν ειπαμε τιποτα ποτε για το θεμα, δεν εχουμε μιλησει απο τοτε. Ο λογος που δεν εκανα κατι για να το αποτρεψω (αν ειχε παρεξηγηθει με κατι ας πουμε) ή να ζητησω εξηγησεις ηταν γιατι στις 2-3 μεγαλες μας εντασεις/καυγαδες που κρατησαν για μερικες μερες ημουν εγω εκεινη που εκανε το βημα για συζητηση, ενω δεν ειχα αδικο κ τελικα τα ξαναβρισκαμε. Αυτο ηταν κατι το οποιο με ειχε πειραξει πολυ εφοσον εγινε επανηλειμμενα κ του το ειχα εκφρασει πολλες φορες καθως με εκανε να αισθανομαι οτι αντιμετωπιζει πολυ ευθραστη τη σχεση μας κ μονο εγω ενδιαφερομαι αληθινα. Οταν ξεκινησε η ολη περιεργη κατασταση οπου φαινοταν οτι και οι δυο την εχουμε δει εγωιστικα και το παιζουμε τρελιτσα, ενιωθα οτι εχω φτασει τοσο πολυ στα ορια μου που οσο κ αν θελω να ειμαι μαζι του δε θα κανω απολυτως τιποτα αυτη τη φορα για να δω αν θα κανει εκεινος. Ετσι κ εκανα κ οπως σου ειπα δεν εχουμε ξαναμιλησει απο τοτε. Τον διεγραψα καποια στιγμη απο το fb-χαζο το ξερω-αλλα δεν ηθελα να βλεπω τιποτα για να ηρεμησω. Ενιωθα οτι ειμαι αποφασισμενη και οτι δεν με καλυπτει η συμπεριφορα αυτου του ανθρωπου γιατι πιθανον δε νιωθει τοσα οσα εγω (ασχετα απο το τι ελεγε). Μεχρι και τα πραγματα που ειχα σπιτι του εβαλα μια φιλη μου να τα ζητησει (δε τα ζητησα εγω για να μην φανει σαν αφορμη για επαφη) κ αυτος εστειλε φιλο του να τα φερει στη φιλη μου. Ολη αυτη η εγωιστικη και ανωριμη συμπεριφορα με απογοητευε πολυ κ ενιωθα καθε μερα και καλυτερα, οτι ασχοληθηκα παραπανω απ'οσο αξιζε κ ευτυχως εφυγα. Δε με πειραξε οσο περιμενα οτι θα με πειραξει ο χωρισμος με αυτον τον ανθρωπο. Το θεμα ειναι οτι τελευταια τον σκεφτομαι παρα πολυ αλλα οχι οπως πριν. Τα νευρα και η εντονη απογοητευση αμβλυνθηκαν και νιωθω πλεον μονο θλιψη, τυψεις οτι μηπως φταιω τελικα, μετα θυμωνω μαζι μου που ασχολουμε και ξανα η ιδια σειρα. Πολυ μπερδεμενη. Ωρες ωρες σκεφτομαι να του τηλεφωνησω, να στειλω ενα μηνυμα κατι αλλα συγκρατουμε γιατι δε ξερω αν πρεπει και φοβαμαι κιολας. Αυτος στο προφιλ του ανεβαζει διαφορα "δακρυβρεχτα" και καποια απο τα οποια φαινεται οτι νιωθει εκεινος ο θιγμενος και τα βλεπω και αναστατωνομαι. Εσυ τι εχεις να πεις για αυτη την συμπεριφορα? Οσον αφορα εμενα, το οτι εχω πεσει τοσο πολυ τωρα, ενω στην αρχη που λογικα θα πρεπε να "πενθω" ημουν τοσο ψυχραιμη γιατι συμβαινει? Φταιει ο θυμος που περασε και βγαινουν τα αληθινα μου συναισθηματα ή κατι αλλο? Πιστευεις οτι θα ηταν καλο εστω και τωρα να μιλησουμε για ολα αυτα? Μπερδεγουεϊ

Αν είχατε σχέση τέτοια, που μπορεί στηρίξει μια ειλικρινή κουβέντα, δεν θα είχατε χωρίσει με τον τρόπο που χωρίσατε, και δεν κατηγορώ καθόλου εσένα γι' αυτό. Νομίζω ότι γίνεσαι χειρότερα με τον καιρό επειδή με τον καιρό επιβεβαιώνεται ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για να σε ξαναδεί, να εξηγήσει, ή να εξηγηθεί, και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να το λήξεις χωρίς τη συμμετοχή του.


Ναι, αυτό πρέπει να κάνεις, δυστυχώς. Μη νομίζεις ότι είναι πιο εύκολο να χωρίσεις, γενικώς, γιατί κανείς δεν εξηγείται, ή δεν δικαιολογείται με τον τρόπο που θα ήθελες, όπως γίνεται στις ταινίες. Μένουν αναπάντητα ερωτήματα, και μένει πολύς θυμός, ακόμα και σε σχέσεις που δεν έχουν τέτοια λήξη. Ο καιρός βάζει τα πράγματα στη θέση του, και τις περισσότερες φορές όλοι κάποτε συνειδητοποιούν γιατί κάτι έληξε έτσι όπως έληξε, και γιατί δεν θα μπορούσε να είχε λήξει με κανέναν άλλον τρόπο: επειδή ο ένας και ο άλλος ήταν όπως ήταν εκείνη την περίοδο.


Δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά του, αν δεν μπορείς εσύ, αλλά με αυτά που λες φαίνεται ότι – πώς να το κάνουμε – ναι, η σχέση ήταν πολύ εύθραυστη και κρατιόταν μέσα από τις δικές σου προσπάθειες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι εσύ δεν ήσουν αρκετή, ή ότι έφταιγες για κάτι, ή ήταν στο χέρι σου η κατάληξη, τελικά. Η παρακινδυνευμένη μου εκτίμηση έχει να κάνει με την διαφορά ηλικίας που έχετε. Δεν θεωρείτε δεδομένα τα ίδια πράγματα, ούτε περιμένετε τα ίδια πράγματα από τη ζωή. Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει όταν ένας άντρας είναι 44 και τα φτιάχνει με κάποια που είναι 23, κι αυτός μπορεί να νομίζει ότι ξέρει πολύ περισσότερα για σένα από όσα ξέρει.

__________________
6.


Είμαστε μια παρέα 8 ατόμων. Μια φορά την εβδομάδα θα μαζευτούμε στο σπίτι κάποιου κάποιας για δείπνο-γεύμα. Εγώ δεν τρώω αλάτι-μου προκαλεί κατακράτηση υγρών, αφυδάτωση και γενικά έχω παρατηρήσει ότι δεν μου κάνει καλό. Έχω πάει σε γιατρό- δεν έχω κάτι ιατρικό. Οπότε πάντα το φαγητό μαγειρεύεται χωρίς αλάτι και ο καθένας προσθέτει όσο θέλει μετα. Εγώ δεν προσθέτω καθόλου. Μια κοπέλα απο την παρέα, είπε μια φορά "Πάντως δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που δεν τρώει αλάτι ειναι καλός άνθρωπος". Την ρωτήσα τι εννοεί και είπε ότι δεν μπορεί να το εξηγήσει. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν είπαν τιποτα. Επίσης, μια απο την παρέα μου είπε ότι η συγκεκριμένη, μια φορά που δεν ήμουν παρούσα, είπε: αμάν πια και αυτή, δεν μπορεί να τρώει αλάτι όταν είμαστε μπροστά;;; Ή ας βρει φίλους που δεν τρώνε αλάτι.
Οι ερωτήσεις μου ειναι δυο:
Ο ισχυρισμός ότι οποίος δεν τρώει αλάτι δεν ειναι καλός άνθρωπος εχει κάποια βάση;
Επιπλέον, το να μην τρως αλάτι ειναι αρκετά σημαντικό ώστε να αναζητήσεις αντίστοιχους φίλους;- Salt Free

Η απάντηση και για τις δύο ερωτήσεις είναι όχι.


Θα ήθελα όμως να θέσω μια δική μου ερώτηση, θεωρητική, γιατί είναι αδύνατον να ξέρουμε την απάντηση. Τι να συμβολίζει το αλάτι γι' αυτή την κοπέλα, που πιστεύει ότι χωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς; Τι να σημαίνει το αλάτι για την κοσμοθεωρία της, και της φαίνεται τόσο αφύσικο να μην το θέλει κανείς, που θα προτιμούσε να την ξεγελάνε, για να μην μάθει ποτέ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να βάζουν αλάτι στο φαγητό τους; Να μεγάλωσε με γονείς που είναι από αυτούς που βάζουν αλάτι πριν καν δοκιμάσουν το φαγητό; Να θεωρεί το «αλάτι στο φαγητό» σαν κάτι που κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο; Ή να είναι τόσο συνηθισμένη στο να γίνονται τα πράγματα όπως τα ξέρει, να είναι τόσο σίγουρη ότι τα ξέρει σωστά, που ό,τι διαφορετικό γίνεται της φαίνεται απειλητικό;

__________________
7.


Πόση γλύκα έχει η ζωή όταν κινδυνεύεις να τη χάσεις? Πόσο μελωδικοί ακούγονται οι καθημερινοί ήχοι της πόλης? Πόσο συμπαθητικός σου φαίνεται ο κύριος που σου πήρε τη σειρά στην τράπεζα? Πόσο δημιουργικό μοιάζει ένα μποτιλιάρισμα, αφού έχεις την ευκαιρία να παρατηρείς και να σκέφτεσαι?
Μου είπαν οι ειδικοί ότι η δικιά μου μάλλον θα τελειώσει νωρίτερα από το αναμενόμενο. Άρνηση, θλίψη, φόβος, οργή, τώρα όμως θέλω να τη γευτώ και να την αγαπήσω. Θέλω να αφήσω αγάπη. Θέλω να με θυμούνται όμορφα και όμορφη (είναι ματαιοδοξία αυτό?). Αλλά δε θέλω να γίνω γραφική και δε θέλω οίκτο στα βλέμματα. Κλάψαμε μαζί με τις μεγάλες μου αγάπες. Και θα κλάψουμε ξανά. Ευτυχώς, γιατί είναι λυτρωτικό. Τώρα, όμως, τι κάνουμε για να απολαύσουμε το υπόλοιπο? Πριν αρχίσει η σωματική παρακμή? Τι να προλάβω να κάνω? Τι να προλάβω να μάθω στα παιδιά μου? Ο χρόνος τελειώνει στη μέση των 40...αυτή είναι η δική μου αλήθεια...

Είναι αδύνατον να γράψω κάτι που θα έχει έστω και λίγο νόημα για σένα. Δε μπορώ να μπω στη θέση σου, κανείς δεν μπορεί. Το τέλος είναι το πιο προσωπικό θέμα. Μπορώ μόνο να το σκεφτώ από τη δική μου πλευρά, και αυτό που σκέφτομαι είναι ότι διαφέρουμε στο ότι εσύ ίσως να ξέρεις κάτι για το τέλος σου, κι εγώ δεν ξέρω ακόμα τίποτα. Δεν ξέρουμε όμως ποιος από τους δύο θα αποδειχτεί πιο τυχερός.


Το «πόσο μελωδικοί ακούγονται οι καθημερινοί ήχοι της πόλης», όταν ξέρεις ότι μπορεί να τους χάσεις, είναι κάτι που αυτοί που σε ακούν, νομίζουν ότι το καταλαβαίνουν, αλλά ούτε να το μυριστούν μπορούν. Ζεις κάτι που μεγεθύνει τα πάντα με έναν υπερρεαλιστικό τρόπο. Δεν το γράφω για να καταλήξω στο ότι υπάρχει κάποια καλή πλευρά σε αυτό που ζεις – όχι, όχι. Είναι παρατήρηση μόνο. Ο χρόνος μετράει πια διαφορετικά. Προλαβαίνεις να κάνεις όλα όσα θέλεις, και ακόμη περισσότερα.

72

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7Βασανιστηκα πολύ για το αν πρέπει να γράψω κάτι, όμως επειδή κι εγώ έχω ακούσει τις λέξεις "προσδοκιμο ζωής" αποφάσισα να γράψω.Αν πρόκειται για βεβαιωμενο και αδιαμφησβιτητο γεγονός, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ξέρεις ήδη τι να μάθεις στα παιδιά σου. Ότι οι ήχοι της πόλης είναι ΚΑΙ μελωδικοι, ότι το μποτιλιαρισμα είναι ΚΑΙ δημιουργικο, ότι πρέπει να ζουν τη ζωή δίνοντας της αξία. Αν πρόκειται για μια διάγνωση που σε έχει τρομάξει αλλά που η εξέλιξη της έχει μέσα αυτό το μάλλον που είπες στην αρχή, τότε κάτσε και σκέψου, είναι βασανιστικο αλλά χρειάζεται να το πιστεψεις: it ain't over till it's over και κανείς δεν ξέρει πότε είναι αυτό. Όταν αντιμετωπιζουμε κάτι τέτοιο, τότε μαθαίνουμε πόσο αξίζει η ζωή μας, πόσο όμορφη μπορούμε να την κάνουμε. Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να είναι η δεύτερη πιθανότητα. Και σαν φόρο τιμής στον γιατρό, του οποίου τα λόγια με ξυπνησαν και με βοήθησαν όσο δε φανταζεται, ορίστε η ιστορία :Είχα το παιδί μου στο νοσοκομείο, θα ήταν πάνω από μήνα μέσα και μου είχε ανακοινώσει κι εμένα μια νόσος με προσδοκιμο ζωής. Μια νύχτα εκεί που έκλαιγα, εκείνος, ειδικευομενος, πέρασε και με είδε. Ήξερε τι συνέβαινε. Με ρώτησε: "έχεις άλλο παιδί". Του απάντησα καταφατικα. "Είναι υγιές;", συνέχισε. Απάντησα και πάλι καταφατικα. Και τότε μου είπε μια φράση που μπορεί να φανεί φρικιαστικη αλλά κρύβει μέσα το σωστό νόημα. "Γιατί κλαις για τον έναν κι όχι για τον άλλον; Πού ξέρεις ποιος θα φύγει πρώτος; Ποιος τα ξέρει αυτά;". Ναι, δεν ξέρουμε, τέρμα τα κλάματα για κάτι που δεν ξέρουμε πότε θα έρθει. Η λέξη προσδοκιμο με επισκέπτεται κάτι νύχτες δύσκολες και τη στέλνω στο διαολο. Μέχρι να έρθει, εμείς θα ζήσουμε όμορφα. Αχ, ελπίζω να μην ακούγονται όλα αυτά μάταια στα αυτιά σου αν και ξέρω ότι είναι πιθανό, κι εγώ με δυσκολία την έκανα τη μετάβαση. Γίνεται όμως, στο υπόσχομαι. Καλή τύχη!!
Να πω κι εγώ τον καημό μου σχετικά με το αλάτι: γενικώς το τρώω, αλλά όχι σε μεγάλες ποσότητες μες στο φαγητό. Αυτό που με ενοχλεί, όμως, είναι όταν σε μεγάλο τραπέζι βάζουν αλάτι στην κοινόχρηστη σαλάτα χωρίς να ρωτήσουν. Εκεί δεν τίθεται θέμα ψησίματος για να αφομοιωθεί καλύτερα κλπ. Σκεφτείτε πριν αλατίσετε!
Μου αρέσει που κάνουμε ολόκληρο θέμα τα αλατια,τα πιπερια και τα κολιανδρια στα φαγια και έρχεται το 7 να μας υπενθυμίσει ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή!!!! Έλεος!!! Είναι μόνο αλάτι!!! Ας μην φάνε μν θα φορά την εβδομάδα ή ας βάλουν μετά... Υποτίθεται ότι μαζεύονται ως παρέα για να περάσουν καλά και να τα πουν ως φίλοι...Δεν παίρνουν μέρος στο Master Chef!!!!
Πες τα Χρυσόστομε/η!!Έχω κοιτάξει τα σχόλια κ με σοκάρει που όλοι έχουν αναγάγει την έλλειψη σε Κυπριακό!! Το 7 από μόνο του θα έπρεπε να τους έχει δημιουργήσει κάποιο δέος κ μια δεύτερη σκέψη για το πόσο σημαντικό είναι να υπερασπιστουν το αλάτι...για το 7 ...Κουράγιο μέσα από την καρδία μου , κ όσο είναι δυνατόν αισιοδοξία...Σας φιλώ κ σας αγκαλιάζω νοερα
καλό μου #7, από το μεσημέρι έχω αρχίσει δέκα φορές να γράφω σχόλιο αλλά με πιάνουν τα ζουμιά. Και μέσα από πέντε γραμμές (όπως πολλάκις βλέπουμε στη στήλη της Α,μπα) φαίνεται τι άνθρωπος είσαι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για τα παιδιά σου, να είσαι σίγουρη. Έχοντας βρεθεί αντιμέτωπη με τον καρκίνο στα 32, λίγο αφού γέννησα, είχα σκεφτεί τότε πολλά και διάφορα και μετά από αυτή την εμπειρία συνεχίζω να σκέφτομαι αλλά δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα. Ό,τι πιο κοντινό σε συμπέρασμα έχω μάλλον είναι ότι δεν έχει σημασία η διάρκεια, αλλά η ποιότητα. Να είσαι χαρούμενος, ήρεμος όσο γίνεται, να κάνεις καθημερινά πράγματα που αγαπάς μικρά και μεγάλα. Αυτά μετράνε και για τους αγαπημένους σου τελικά. Σου στέλνω μια αγκαλιά.
#2 Νομίζω ότι παραέχουμε δαιμονοποιήσει το θέμα με την ξεχωριστή χιονονιφάδα το οποίο από ότι έχω καταλάβει δεν αποτελεί επίσημη ψυχολογική διαταραχή αλλά σημειολογική κοινωνιολογική αναφορά που προσπαθεί να χαρακτηρίσει μία γενιά. Μην το παρακάνουμε, το πρόβλημα δεν είναι αν νιώθουμε ξεχωριστοί, είναι πολύ δύσκολο να μην το κάνουμε αυτό από τη στιγμή που τα βλέπουμε όλα μέσα από ένα πρίσμα, το δικό μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν νιώθουμε τόσο δικαιούμαστε ένα σωρό προνόμια μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε ξεχωριστοί και τα απαιτούμε από τους γύρω μας, γενικά όταν κάνουμε τη ζωή των υπολοίπων δύσκολη ενώ μπορεί να βάζουμε και τροχοπέδη στην ανάπτυξή μας γιατί νομίζουμε ότι δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε. Άρα, αυτό που πρέπει να εξετάσουμε δεν είναι αν απλά νιώθουμε ξεχωριστοί αλλά πως μας εμποδίζει να προχωρήσουμε στη ζωή μας.Μην ανησυχείς, είσαι απλά 25 και περνάς την κρίση της ενηλικίωσης, επίσης εξελίσσεσαι ως άνθρωπος και πάντα θα εξελίσσεσαι και καλό είναι αυτό από το να μένεις στάσιμος. Θα ήθελα να σου πω ότι ακόμα και μεγαλώνοντας μπορεί να περνάς τέτοιες κρίσεις και είτε με ψυχολόγο είτε χωρίς η διαδικασία της εσωτερικής αναζήτησης θα σε προχωρήσει μπροστά.
#7 πιάνομαι από την φράση που σου είπαν οι ειδικοί "ότι η δικιά μου μάλλον θα τελειώσει νωρίτερα από το αναμενόμενο". Χωρίς να ξέρω τι μπορεί να αντιμετωπίζεις και χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τίποτα, θα σου έλεγα ότι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις πραγματικά την ζωή σου είναι παλέψεις μέχρι τέλους γι αυτην. Έφαγες ένα γερό σοκ αλλά πιάσου από αυτό το "Μάλλον" και όρμα μπροστά με ότι έχεις για να νικήσεις. Η ζωή είναι σαν την αναρρίχηση, ακόμα και το πιο μικρό πάτημα η πιο μικρή προεξοχή μπορεί να μας βοηθήσει να ανεβούμε λίγο ακόμα. Μην σταματάς, μην επιβραδύνεις, μην διστάζεις πουθενά. Έτσι ζεις τη ζωή όπως πρέπει
αγαπημένο #7 Νομίζω ότι το πιο σημαντικό θα είναι όταν τα παιδιά σου σε θυμούνται με αγάπη. Αυτό να τους διδάξεις. Αγάπη και αυτοπεποίθηση. Καταλαβαίνω απ'το γράμμα σου ότι έχεις να δώσεις ακόμα πολλά. για το #6 έχω την εντύπωση ότι το "όποιος δεν τρώει αλάτι δεν είναι καλός άνθρωπος" ήταν λίγο κακό χιούμορ και δεν το εννοούσε. Μάλλον δεν έχει καταλάβει την έκταση των προβλημάτων που σου προκαλεί. Μου θύμισε λίγο το "δεν κάνουμε παρέα με όσους τελειώνουν τη σχολή στα 4 χρόνια και δεν τρώνε τηγανιτές πατάτες". Μπορεί να νομίζει ότι το κάνεις από άποψη. (όχι ότι παίρνει άφεση για τη συμπεριφορά της)
Κάποια στιγμή έπερνα κορτιζόνη και έκοψα το αλάτι. Διαπίστωσα ότι με μπαχαρικά και λεμόνι όλα τα φαγητά γίνονται νόστιμα με εξαίρεση τα μακαρόνια. Αυτά ανάλατα δεν τρώγονται με τίποτα. Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ μόνο φυσικό αλάτι μεσολογγιου που έχει πολλά θρεπτικά συστατικά και ελάχιστο νάτριο. Το νάτριο είβαι υπεύθυνο γθα τα προβλήματα που δημιουργεί το αλάτι και βρίσκεται σε μεγάλη ποσότητα στο επιτραπέζιο αλάτι που γράφει ιωδιούχο αλάτι. Δοκίμασε το φυσικό αλάτι που έχει και πιο έντονη γεύση και άρα δεν χρειάζεταθ μεγάλη ποσότητα και θα δεις. Διότι και ο οργανισμός μας χρειάζεται μια μικρή ποσότητα αλατιού,οπότε αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος ιατρικός λόγος ίσως κάνεις κακό αντι για καλό. Μακριά μόνο απο το αλάτι ιαμαλαΐων γιατί είναι κακό για το θυροειδή στους μεσογειακούς λαούς που έχουν συνηθίσριστο ιώδιο. Η φίλη σου είναι απαράδεκτη για αυτά που είπε,αλλά κι εσύ δεν είσαι άμοιρη ευθυνών. Αντί να ενημερωθείς για εναλλακτικές ή να βρεις τροπους για όταν τρώτε όλοι μαζί το παίζεις λίγο ξεχωριστή χιονονιφάδα. Πολύ δράμα για τίποτα.
Ξεκολλα βρε κουκλα μου με το σχόλιο της για την καλοσυνη ενα inside joke ειναι που το λένε ολη την ωρα για αυτους που δεν τρώνε σοκολάτες,παγωτά ,για αυτους που δεν τους αρέσει ο ΣΤΡΑΤΟΣ κ.ο.κ. Και πραγματικά τους χορευεις στο ταψί οταν τους έχεις αναγκάσει να τα τρώνε ολα αναλατα σε τραπέζωμα(αλήθεια πως τα κατάφερες?)Το τραπέζωμα ειναι διασκέδαση ,το καλό φαγητό με φίλους είναι απο τα πιό ωραία πράγματα στη ζωή ,γινε πιο διαλακτική,μπορειτε να δοκιμάσετε άνθος αλατιού ,μπορείς να φέρνεις φαί απο το σπίτι,μπορεις αν γινεται να ζητας μια και μονο μεριδα χωρις αλατι για σένα.Γιατι όλοι να συμβιβάζονται για σενα και ποτέ εσύ για αυτους,οταν δεν υπάρχει καν ιατρικό πρόβλημα ?
Aν υπάρχει πρόβλημα αααααντε να συμβιβαστουν καποιες φορες ας το πούμε για συμπαράσταση.Η αν το προβλημα ηταν για καποιο καιρο θα ηταν πιο λογικο να το κανουν επίσης για συμπαράσταση.Αλλα επι μονιμου βάσεως και χαριν γουστου?ε οχι .
Υπάρχει μία ικανοποιητική λύση και για τις δύο πλευρές. Η δική σου μερίδα να αφαιρείται από την κατσαρόλα/ταψί λίγα λεπτά πριν το κατέβασμα του φαγητού και κατόπιν να προστίθεται το απαραίτητο αλάτι για τους υπόλοιπους. Δεν ξέρω αν η γεύση θα είναι σαν να έβραζε το φαγητό με το αλάτι εξ αρχής, αλλά οπωσδήποτε 1-2 βράσεις θα προλαβαίνει να πάρει. Εξυπακούεται ότι στα μερακλίδικα φαγητά (παστίτσιο, μουσακάς) το αλάτι θα μπαίνει κανονικά απ' την αρχή. Επίσης, σ'αυτά τα δύσκολα φαγητά μπορείτε να κάνετε τη δική σου μερίδα σε ένα μικρό πυρεξάκι, η οποία θα ψήνεται παράλληλα με το μεγάλο πυρέξ/ταψί.
# 6 Η πεποίθηση ότι "Πάντως δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που δεν τρώει αλάτι ειναι καλός άνθρωπος" Πηγή: www.lifo.gr είναι τουλάχιστον γελοία , οπότε μην σε προβληματίζει καθόλου!Από εκεί και πέρα ο ανθρώπινος οργανισμός είναι περίπλοκος και ο καθένας μπορεί να έχει δυσανεξία σε οποιοδήποτε είδος τροφής , πολλές φορές δεν αποδεικνύεται ιατρικά αλλά εμπειρικά παρατηρώντας το τί σε πειράζει όταν το τρως.Π.χ. εγώ δεν μπορώ να φάω τα καρύδια , άλλοι έχουν δυσανεξία στην γλουτένη ,άλλοι στην λακτόζη ,άλλοι στην φέτα κάποιους τους πειράζει ακόμα και η σοκολάτα ή ο καφές.Εσένα σε ενοχλεί το αλάτι οκ σεβαστό!Προφανώς το σέβονται και οι φίλοι σου οι οποίοι δέχτηκαν να φτιάχνουν ανάλατα φαγητά , πλην ίσως της κοπέλας που παραπονιέται. Βέβαια ξέρεις πόσο γ@μάτη θα ήσουν αν έκανες προσπάθεια να σεβαστείς και εσύ την αγάπη τους στο αλάτι? Θα ήσουν πραγματικά μια μικρή θεά αν όταν ήταν η σειρά σου να μαγειρέψεις , έφτιαχνες 2 φαγητά ένα ανάλατο για σένα και ένα κανονικό για αυτούς !Η μάνα μου σε κάποια φάση έπρεπε να παίρνει κορτιζόνη οπότε απαγορευόταν να φάει αλάτι.Στις αρχές έφτιαχνε 2 φαγητά λοιπόν , αλλά επειδή την λυπόμουν να ταλαιπωρείται της είπα ότι δεν με πειράζει να τα τρώω ανάλατα.Ξεκινήσαμε όμως να βάζουμε διάφορα μπαχαρικά στο φαγητό και σας πληροφορώ ότι η έλλειψη του αλατιού δεν φαινόταν και ήταν νοστιμότατα τα φαγάκια της!!Καλή θέληση χρειάζεται από όλες τις μεριές δείξε ότι τους σκέφτεσαι και εσύ και είμαι σίγουρη ότι θα το εκτιμήσουν!
Η ερώτηση που καίει δεν είναι "με πόσους έχεις πάει πριν απο μένα;" αλλά το "μωρο μου,πόσο αλάτι βάζεις στο φαγητό σου;"για να ξέρεις απο την αρχή με ποιον έχεις να κάνεις .
Η ερώτηση που καίει δεν είναι "με πόσους έχεις πάει πριν απο μένα;" αλλά το "μωρο μου,πόσο αλάτι βάζεις στο φαγητό σου;"για να ξέρεις απο την αρχή με ποιον έχεις να κάνεις .
#6"μια φορά που δεν ήμουν παρούσα, είπε: αμάν πια και αυτή, δεν μπορεί να τρώει αλάτι όταν είμαστε μπροστά;"εγω παντως, εχω μια διαφορετικη ερωτηση να κανω...μηπως η φιλη της 6 εχει και αλλα παραπονα απο την συμπεριφορα της 6, αλλα συζηταμε για το αλατι?μηπως εχει εγωκεντρικες συμπεριφορες που δεν λαμβανουν υποψιν τους αλλους, κοινως "συνδρομο προγκιπισας" και μην ξεροντας πως να το εντοπισει η φιλη της εκανε τετοιου ειδους σχολια????το μαγειρεμενο με (λιγο ) αλατι φαγητο ειναι τελειως διαφορετικο απο το αναλατο που θα του προσθεσεις αλατι στο πιατο σου.η κατακρατηση υγρων και η αφυδατωση (ελεος!!!) δεν προκαλειται με ενα απο τα 20 τοσα γευματα την εβδομαδα, αλλα απο το πως συνηθιζεις να τρως ΟΛΗ τη βδομαδα, κυριως στα γευματα που ετοιμαζεις εσυ καθημερινα δηλαδη.εφοσον λοιπον δεν μιλαμε για αλλεργια η για μια συγκεκριμενη παθηση (πιεση, κλπ) που μπορει να παθεις και βλαβη απο ενα γευμα (κι απο μια μπουκια) για ποιον λογο η φιλη αδιαφορει για τις συνηθειες μιας αολοκληρης παρεας για να απολαμβανει το αναλατο φαγητο που επιθυμει και δεν τρωει μια μιρκη ποσοτητα απο ενα ελαφρως αλατισμενο φαγητο ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΕΛΕΟΣ!!!!.
Εγώ απορώ το άλλο.Πως οι αλλοι αποφάσισαν να της κάνουν τέτοιο χατήρι ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που τρώνε χωρις να ανοίξει ρουθούνι καί να τρώνε τα φαγητά χωρίς μισό κόκκο αλάτι.Ε δεν είναι πια οτι δεν τρως και γκοτζι μπερις αλατι ειναι υπάρχει παντού!
Ελα ντε! Θεωρώ ότι ακόμα και αν είχε ιατρικό πρόβλημα, πάλι δε θα δικαιολογείτο να έχει τέτοιες απαιτήσεις από την παρέα της. Μόνο αν για κάποιο λόγο η παρέα αποφάσιζε ομόφωνα να μαγειρεύουν για χάρη της χωρίς αλάτι, τότε ας το δεχόταν. Εγώ πάντως στη θέση της, ακόμα κι αν η παρέα το πρότεινε, δε θα δεχόμουν κάτι τέτοιο. Θα ένοιωθα άσχημα, ειδικά αφού υπάρχουν τόσες εναλλακτικές σαν αυτές που αναφέρθηκαν ήδη.
#4 Αν σκέφτεσαι να τη χωρίσεις γι αυτά που λένε οι τρίτοι δεν σου αξίζει να είσαι με αυτή την κοπέλα και αυτό που ζεις μαζί της. Χώρισε τη για να απαντήσουμε μετά στην ερώτηση που θα στείλεις για το πόσο το μετάνιωσες.
Αγαπημένο μου 7, δεν μπορώ να σου πω κάτι γι αυτό που περνάς. Μπορώ όμως να σου μιλήσω από τη θέση του παιδιού που έζησε το ίδιο με τη δική του μαμά σε αυτή την ηλικία περίπου. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα ιδιαίτερο για τα παιδιά σου. Αλήθεια. Μόνο να τα αγαπάς και να τα φροντίζεις όπως θα έκανες και αν δεν ήξερες πότε τελειώνει ο χρόνος. Τα παιδιά σου θα ζήσουν με το παράδειγμα σου, με την καθημερινότητα σας, με τα απλά πράγματα που θα τους μείνουν. Και πίστεψε με αυτά δεν ξεχνιούνται ποτέ. 20 χρόνια πέρασαν που έχασα τη δική μου μαμά και πίστεψέ με δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην την σκεφτώ. Δεν σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο κ γκράντε όμως. Θυμάμαι πόσο ωραία κεφτεδάκια έκανε, πόσο της άρεσε να διαβάζει και μου έμαθε και εμένα να το αγαπώ, πώς το απόγευμα της έφτιαχνα ελληνικό καφέ και τέτοια μικρά καθημερινά πράγματα. Σου εύχομαι καλή δύναμη και ηρεμία. Ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλύτερα από ότι περιμένεις. Καμιά φορά συμβαίνουν και αυτά.
"Θυμάμαι πόσο ωραία κεφτεδάκια έκανε, πόσο της άρεσε να διαβάζει και μου έμαθε και εμένα να το αγαπώ, πώς το απόγευμα της έφτιαχνα ελληνικό καφέ και τέτοια μικρά καθημερινά πράγματα"Με συγκίνησες απίστευτα. Όλες αυτές οι φαινομενικά ασήμαντες καθημερινές πράξεις αγάπης και οικογενειακής ηρεμίας κρύβουν ανείπωτη δύναμη και ειλικρίνεια μέσα τους.Να είσαι πάντα καλά να την θυμάσαι με αγάπη και συγκίνηση.@7Είναι τόσο συγκλονιστικό αυτό που γράφεις που δεν ξέρω τι να σου πω. Μόνο καλή δύναμη, οι ευχές όλων μας μαζί σου.
#1 - Εγώ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι προτιμότερο να απαντήσεις στην ερώτηση και να ξεμπερδεύεις μία κι έξω με τον άλλον, αφού τον ρωτήσεις "γιατί είναι τόσο σημαντικό για σένα να το μάθεις αυτό;". Αν ο τύπος είναι σαν τον συγκεκριμένο, ο οποίος κάθεται και ακούει τις απόψεις των "τρίτων" σχετικά με το ταίρι του, καλύτερα να βγαίνει από τις ζωές μας το συντομότερο και με το μικρότερο δυνατό κόστος.