ΘΕΑΤΡΟ
Θέατρο /

Παράσιτα

Δυο αδελφές, που μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν

Παράσιτα Facebook Twitter
LIFOTEAM
LIFOTEAM
1

H Πινκ αγαπάει τη Ρόλλυ και η Ρόλλυ αγαπάει την Πινκ. Είναι αδελφές, που μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν: κακοποίηση, φτώχεια, φυλακή, ναρκωτικά. Η μία θέλει να ξεφύγει. Η άλλη δεν την αφήνει, την χρειάζεται κοντά της.

Το έργο Παράσιτα γράφτηκε από τη Βίβιεν Φράντσμαν ύστερα από παραγγελία της θεατρικής εταιρείας Clean Break, που ιδρύθηκε το 1979 από δύο φυλακισμένες γυναίκες, που πίστευαν ότι το θέατρο είναι το κατάλληλο μέσο για να φέρει τις κρυφές ιστορίες των φυλακισμένων γυναικών μπροστά στο ευρύ κοινό. Τρεις και πλέον δεκαετίες αργότερα, η αμιγώς γυναικεία εταιρεία παραμένει πιστή στις αρχές της, παραγγέλνοντας σε γυναίκες θεατρικές συγγραφείς έργα γύρω από το σύνθετο θέμα "γυναίκες και παραβατικότητα" και αποκαλύπτοντας τις επιπτώσεις ενός ελλειματικού συστήματος ποινικής δικαιοσύνης στις ζωές των ανθρώπων. Είναι ένα θέατρο που θέτει δύσκολα ερωτήματα για τις γυναίκες μέσα στην κοινωνία και εργάζεται για θετικές αλλαγές στη ζωή τους.

Θέατρο

Tags

1

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σαν πλοίο που ναυάγησε, σα νούφαρο που μάδησε

Κριτική Θεάτρου / Σαν πλοίο που ναυάγησε, σαν νούφαρο που μάδησε

Επιχειρώντας να αποδώσει τη «φαινομενικά ασύνδετη μορφή ενός ονείρου που υπακούει στη δική του λογική», όπως αναφέρει ο Στρίνμπεργκ στο «Ονειρόδραμα», η Γεωργία Μαυραγάνη επέλεξε να μιλήσει για το ίδιο το θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
42' με τον Βασίλη Βηλαρά

Θέατρο / Βασίλης Βηλαράς: «Το θέατρο είναι ένα ομοφοβικό και χοντροφοβικό επάγγελμα»

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στον «Καταποντισμό» ο ηθοποιός και σκηνοθέτης φέρνει στο φως μαρτυρίες από την γκέι Ελλάδα της Μεταπολίτευσης μέσα από επιστολές που στάλθηκαν στο περιοδικό ΑΜΦΙ, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσια λόγο στην Ελλάδα για την εμπειρία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καύσωνας: Το όνειρο και ο εφιάλτης του ελληνικού καλοκαιριού σε μια παράσταση

Θέατρο / Καύσωνας: Το όνειρο και ο εφιάλτης του ελληνικού καλοκαιριού σε μια παράσταση

Βασισμένος σε διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου, μέσα από αποσπασματικές αφηγήσεις χαρακτηριστικών συμπεριφορών ντόπιων, τουριστών και expats, ο σκηνοθέτης Γιάννης Παναγόπουλος διερευνά τη μεταβατική φάση από τα ’90s μέχρι το 2020, μιλώντας για την πραγματικότητα της γενιά του -των millennials- στην παράσταση που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», μάγισσες και μαγείρισσες της μυστικής Θεσσαλίας

Θέατρο / «Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», οι μάγισσες και οι μαγείρισσες της μυστικής Θεσσαλίας σε μια παράσταση

Με έμπνευση από τη θεσσαλική λαογραφία και σε σύγχρονη σκηνική φόρμα, ο Κωνσταντίνος Ντέλλας σκηνοθετεί μια παράσταση για τις αόρατες γυναίκες της παράδοσης, αποκαλύπτοντας την κοινωνική απομόνωση, τον παραγκωνισμό τους, ακόμα και την απόκρυψη του γυναικείου σώματος.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ράνια Σχίζα: «Να γουστάρεις, αυτό είναι το κέρδος. Μόνο έτσι προχωράς στη ζωή»

Θέατρο / Ράνια Σχίζα: «Να γουστάρεις, αυτό είναι το κέρδος. Μόνο έτσι προχωράς στη ζωή»

Μια ηθοποιός με λεπτές ποιότητες, εξαιρετικές συνεργασίες, επιμονή και πάθος μιλά για την επιλογή της να δώσει προτεραιότητα στην οικογένειά της σε πολλές φάσεις της καριέρας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Θέατρο / Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Ο τρόμος στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η περίοδος γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι εικαστικές τέχνες, τα αμερικανικά μιούζικαλ και οι μεταμορφώσεις χωράνε στο «Lapis Lazuli» που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
M. HULOT

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
1 σχόλια
Κατερίνα Πεσταματζόγλου
Κατερίνα Πεσταματζόγλου
Μέσα από την αλληλεξάρτηση των δύο αδελφών εγείρονται στο μυαλό του θεατή πάμπολλοι προβληματισμοί. Στην πρώτη ματιά η γνωστή μάστιγα κυριαρχεί, όμως στην δεύτερη ανάγνωση σπάει το προφανές περίβλημα και μέσα από κοινωνικά αγκάθια όπως ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση, ψέματα, κλοπές, πορνεία, ιδρυματοποίηση, καταλήγει στα βαθιά: έλλειψη αγάπης, μοναξιά, απελπισία και απόγνωση, ανακατεμένα με στιγματισμό, ντροπή και ενοχές. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, σκηνοθέτης της παράστασης, προσεγγίζει έξυπνα και διακριτικά τα περιγραφόμενα προβλήματα και αποδίδει αριστοτεχνικά τα δραματικά όσο και τα κωμικά στοιχεία. Γρήγορες εναλλαγές σκηνών σε συνδυασμό με τους ευσύνοπτους και κατατοπιστικούς διαλόγους ξετυλίγουν την ιστορία της ζωής των κοριτσιών χωρίς να κουράσουν. [...] Στο ρόλο της Πινκ, η Κόρα Καρβούνη διέπρεψε. Η ερμηνεία της ήταν καταπληκτική από όλες τις απόψεις.[...] Η Ιωάννα Κολλιοπούλου ανέδειξε δεξιοτεχνικά τις ψυχολογικές μεταπτώσεις εξ αιτίας της εύθραυστης και ευμετάβλητης συναισθηματικής ισορροπίας της Ρόλλυ.[...] Είναι ένα έργο σκληρό. Σκληρό γιατί είναι αληθινό. Η εικόνα που βλέπουμε επί σκηνής υπάρχει δίπλα μας, οι διάλογοι ακούγονται στην καθημερινότητά μας. Συνολικά, η επιτυχία της παράστασης βρίσκεται στο ότι όλοι οι συντελεστές της, κατόρθωσαν να απομονώσουν το βουητό της κοινωνίας, να παραμερίσουν τον ιδιότυπο "αυτισμό" μας και να ακούσουμε καθαρά αυτούς τους διαλόγους.Κατερίνα Πεσταματζόγλου(Απόσπασμα από δημοσιευμένη κριτική μου)