Ένα μελανό σημείο στη σύγχρονη ιστορία της Νορβηγίας αλλά και του δυτικού κόσμου γενικότερα, η τυφλή επίθεση σε καλοκαιρινή κατασκήνωση στο νησί Ουτόγια από ακροδεξιό τρομοκράτη παρουσιάζεται ως μία εντυπωσιακά αληθοφανής ιστορία επιβίωσης με επίκεντρο μια 18χρονη και το πώς αυτή βιώνει τα 72 εφιαλτικά λεπτά δράσης του θύτη.

 

Διαφοροποιημένη και πιο ξεκάθαρη στους σκοπούς της από την ταινία που γύρισε ο Πολ Γκρίνγκρας για το Netflix, η εκδοχή του Νορβηγού Έρικ Πόππε επιλέγει αισθητικά το μονοπλάνο για να δώσει μια πιο ντοκιμαντερίστικη ματιά στα όσα συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή και κυρίως επιλέγει στρατηγικά ως βασική πρωταγωνίστρια μια 18χρονη που δεν είναι πραγματικός χαρακτήρας αλλά έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που διαφαίνονται έστω και σε αυτές τις συνθήκες.

 

Η έγνοια για την μικρότερη αδερφή της, η μόρφωση, η γενικότερη φροντίδα προς τους κατασκηνωτές, το σοκ στην εικόνα της βίας και η προσήλωση στις αρχές της αδελφότητας που φαίνεται να έχει, χτίζουν μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα απέναντι στην οποία τοποθετείται ο επισήμως αμετανόητος ως σήμερα δράστης, εικόνα που οφείλουμε να διαιωνίσουμε και να θρηνήσουμε αν αυτή χαθεί. Η επιλογή αυτή δίνει την απαραίτητη συναισθηματική χροιά που οφείλει να έχει μια τέτοια μεταφορά, απαντώντας έτσι στο αν είναι ηθικό να μετατρέπεται σε θέαμα ένα τόσο φρικτό αληθινό γεγονός.