Το Μη με λες Κύριο, μια συγκρατημένη, γλυκιά ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν ευπαρουσίαστο νέο εργένη από το Μουμπάι και την οικιακή του βοηθό αποφεύγει ανακουφιστικά να εξαντληθεί στο αιώνιο χάσμα των τάξεων, αλλά δεν καταφέρνει να μην αγκιστρώσει το ήπιο μελόδραμα της τελευταίας του πράξης στο αναπόφευκτο σκάνδαλο που θα δημιουργούσε η ενδεχόμενη επισημοποίηση της έλξης τους.

 

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ντοκιμαντερίστριας Ροχένα Γκέρα μοιάζει περισσότερο με μια ενδιάμεση πρόταση ανεξάρτητου ινδικού φιλμ παρά με φεστιβαλικό καλλιτέχνημα ‒ και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την ομόσταβλη βιομηχανία του Μπόλιγουντ. Η προσέγγιση της αξιοπρεπούς Ράτνα και του ευαίσθητου Άσγουιν, που μόλις χώρισε από τη μνηστή του και πελαγοδρομεί ανάμεσα στη λύπη του για τον άρρωστο αδελφό του, στη μοναξιά και στην κλασικά φορτική μητέρα του, χτίζεται με προσοχή και ανθρωπιά, σαν παράλληλες ζωές που εφάπτονται με ευγένεια και μικρές χειρονομίες, ωστόσο μια σειρά από πιεσμένα γεγονότα εξασθενούν το διακριτικά διφορούμενο φινάλε.