Ως συνήθως απρόβλεπτος (οξύμωρο, αλλά τόσο σύνηθες στην περίπτωση του Βέρνερ Χέρτζοκ), ο Γερμανός σκηνοθέτης επιστρέφει στο γκερίλα σινεμά του ξεκινήματός του, και μαζί στο Φεστιβάλ Καννών, με τη δραματοποιημένη εκδοχή ενός αληθινού φαινομένου που έχει λάβει διαστάσεις στην Ιαπωνία, την ενοικίαση ηθοποιών από ειδικευμένα γραφεία για αναπλήρωση συγγενικών προσώπων ‒ ναι, θυμίζει τις Άλπεις των Λάνθιμου/Φιλίππου, μείον το πένθος.

 

Χωρίς να μιλά λέξη ιαπωνικά και χρησιμοποιώντας ερασιτέχνες, ο Χέρτζοκ παρακολουθεί έναν άνδρα στο ρόλο του πατέρα μιας ανήλικης κοπέλας και εξελίσσει με χαλαρό ρυθμό και ντοκιμαντερίστικη διάθεση το αδιέξοδο που γεννά η σύμβαση.

 

Με αυτήν την καταστασιακή, σοβαρή, ας πούμε, κομεντί ο δημιουργός του Αγκίρε και του Φιτσκαράλντο μικραίνει την κλίμακα, αλλά διατηρεί το μέγεθος της εσωτερικής σύγκρουσης σε μια ταινία που συχνά απηχεί αυθεντικό συναίσθημα μέσα από την επίπλαστη Οικογενειακή Ευτυχία που στήνεται σαν ψύχραιμη μπίζνα ανώνυμης εταιρείας στην καρδιά μιας αποξενωμένης κοινωνίας με φόντο ατελείωτες βόλτες στις πολυφωτογραφημένες ανθισμένες κερασιές.