Υπάρχει μια κρίσιμη στροφή στη ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ, που σχετίζεται με το ατύχημα της ηρωίδας Γέλλα, καθ' οδόν προς μια πολλά υποσχόμενη δουλειά στο Ανόβερο. Έχει αφήσει πίσω της μια μίζερη ζωή, έναν διαλυμένο γάμο, και πολλά ανεκπλήρωτα όνειρα, με την ελπίδα πως θα ανακτήσει την πίστη της σε όλα όσα στερήθηκε. Το αυτοκίνητο, στο οποίο επιβαίνει και ο ψυχωτικός πρώην άνδρας της, ντεραπάρει και πέφτουν στο ποτάμι. Αναπάντεχα η Γέλλα σώζεται και κολυμπάει ως την όχθη. Σε όλη την ταινία βγάζει μάτι το κόκκινο χρώμα που φοράει, σε αντίθεση με τη γενική γκριζάδα που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει την ψυχή της. Το βάρος του Πέτζολντ δίνεται στο βάθος των πράξεών της και στην πάλη πίσω από κάθε της απόφαση. Διευκρινήσεις δεν υπάρχουν και πολλές, και το αίνιγμα παραμένει, μέχρι τη λύση που πολλοί μπορεί και να υποψιαστούν σε κάποιο σημείο.

Γενικότερα μιλώντας, ο Πέτζολντ δεν είναι γενναιόδωρος σκηνοθέτης, καθόλου εξωστρεφής και μάλλον δεν πιστεύει στην κινηματογραφική ευκρίνεια, ίσως διότι αντίστοιχα και οι ήρωές του ταλανίζονται από το στοιχειό του παρελθόντος που κουβαλάνε σαν σταυρό. Ευτυχώς που η Νίνα Χος (βραβείο ερμηνείας στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου) υποστηρίζει το μυστήριο με το βάσανο της προσέγγισής της στη Γέλλα και καταφέρει να δώσει μεταφυσικές διαστάσεις σε μια γυναίκα που κινείται σε έναν αμφίβολο χωροχρόνο - τι άλλο να πω για να το πιάσετε;