Η νέα μεταφορά της κλασικής κόντρας ανάμεσα στη Μαίρη, τη Βασίλισσα της Σκοτίας (της Μαρίας Στουάρτας, όπως την έλεγαν οι λόγιοι μιας άλλης εποχής), με την Ελισάβετ της Αγγλίας για τον έναν και μοναδικό θρόνο δείχνει πως υπάρχει αειθαλές ενδιαφέρον για έναν ιστορικό μύθο που πυροδότησε απύθμενη έχθρα στο νησί και γέννησε δυο τύπους βασίλισσας: αυτόν της ανέραστης αυταρχικής και το αντίπαλο δέος, της παθιασμένης μάρτυρα.

 

Η Τζόσι Ρουρκ δεν σκηνοθετεί μια νέα εκδοχή αλλά προσπαθεί να χωρέσει στους άξονες της πλοκής που πρέπει να τηρηθούν απαρέγκλιτα μια γυναικεία δυναμική χειραφέτησης της Μαίρη, σε συνδυασμό με τον δεύτερο σύζυγό της (που ήταν gay, κατά την ταινία) και τον καλύτερο φίλο και αυλικό της, επίσης gay, που βοηθούν δραματικά την αφήγηση. Παραδόξως, το «αφήγημα» της Μαίρη είναι το πιο αδύναμο και η αγχωμένη Σέρσα Ρόναν δεν προσθέτει, απλώς διεκπεραιώνει.

 

Αντίθετα, η Μάργκο Ρόμπι, σκαμμένη από το περίτεχνο, φοβιστικό μακιγιάζ, έντρομη από την απελπισία της ανασφάλειας και την επίμονη ασθένειά της, δείχνει να καταγίνεται με την προσωπικότητα της Ελισάβετ, παρά απλώς να καταπιάνεται με τον ρόλο, όπως η Ρόναν ‒ δεν είναι τυχαίες οι υποψηφιότητές της για δεύτερο ρόλο στα BAFTAs και τα βραβεία του Σωματείου των Ηθοποιών.

 

Από τις δύο φετινές «βασιλικές» ταινίες, η Ευνοούμενη της Άννας είναι σαφώς η πιο ενδιαφέρουσα, κερδίζοντας με knock out τη Μαίρη και την αντίπαλο που διέταξε την καρατόμησή της.