Με σπαρτιάτικο διάλογο και γενναιόδωρα ευρυγώνιες οπτικές συνθέσεις, ο Τόμας Στούμπερ δεν πραγματεύεται μόνο τη μοναξιά περιθωριακών υπαλλήλων στον ναό της κατανάλωσης, ένα τεράστιο σούπερ-μάρκετ, αλλά επιχειρεί μια σπάνια ματιά στην οξεία αντίθεση του εργασιακού χώρου με την προσωπική εστία.

 

Επιλέγοντας εργαζόμενους σε νυχτερινή βάρδια, στις προμήθειες και τη φόρτωση των εμπορευμάτων, ο Γερμανός σκηνοθέτης επικεντρώθηκε ηθελημένα σε λακωνικούς, βαρείς χαρακτήρες που δεν γνωρίζουν την πολυτέλεια και δεν βιώνουν τη «νορμάλ» χαρά και τη φυσική ροή του ωραρίου ‒ σαν ανθρώπινες μονάδες ενός γιγαντιαίου κέντρου παραγωγής που ξεκουράζονται μέχρι να ξαναχτυπήσουν την κάρτα τους.

 

Πρωταγωνιστεί ο Κρίστιαν (ο Φραντς Ρογκόφσκι, ιδανικός), με το σκοτεινό παρελθόν και την ανομολόγητη αδυναμία του για μια συνάδελφό του (η Σάντρα Χούλερ από το Τόνι Έρντμαν), που την πρώτη μισή ώρα της ταινίας αρθρώνει μόλις μία λέξη, μαθαίνει γρήγορα και εκτελεί τις εντολές με καθήκον που προδίδει μεταμέλεια και ευγνωμοσύνη, στους Διαδρόμους μιας έρημης χώρας άψυχων αντικειμένων προς πώληση, μέσα στη σιγαλιά της νύχτας.

 

Σταδιακά, αποκαλύπτεται ο ιδιωτικός χώρος του, της κοπέλας που παίρνει άδεια για να συνέλθει από τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου της και ενός συναδέλφου, που κάποτε, στην «ανατολικογερμανική» και πιο αξιοπρεπή ζωή του, ήταν οδηγός φορτηγού.

 

Η αντιδιαστολή εμβαθύνει και φωτίζει: οι άνθρωποι αυτοί ψάχνουν τη φιλία και την αλληλοστήριξη, γιατί, ακόμα και στο αχανές σούπερ-μάρκετ, προσαρμόζονται και παρηγορούνται από ένστικτο και ανάγκη. Ενδιαφέρον concept που διασπείρεται στις παρατεταμένες τελετουργικές κινήσεις στον χώρο.