Αναπάντεχα σίγουρο και γεμάτο αυτοπεποίθηση για πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ ενός σκηνοθέτη, το Blindspotting καταφέρνει να φτάσει μέχρι την ουσία των προβληματισμών του και να μη μείνει στο καλαίσθητο μοντάζ και τις κωμικές στιγμές που χαρίζει.

 

Αντιθέτως, τα προσαρμόζει για να αναδείξει τον εφιάλτη που ζει ο πρωταγωνιστής του (δυνατή η παρουσία του Ντέιβιντ Ντιγκς) που τις τρεις τελευταίες μέρες της επιτήρησής του θα έρθει αντιμέτωπος με φοβίες και αντιλήψεις που ενστερνίστηκε με το ζόρι όταν μεγάλωνε παρά με ατυχή περιστατικά που τον παρουσιάζουν ως θύμα.

 

Η πολύχρονη παρέα με έναν λευκό, μια μόνιμη αίσθηση ενοχής σε κάθε βήμα της ζωής του, αλλά κυρίως μια δίψα για αλλαγή, η οποία συνδέεται με τις αλλαγές που συμβαίνουν στον τόπο του, το Όκλαντ, σχηματίζουν έναν πολυεπίπεδο συγγραφικά χαρακτήρα που φοβάται περισσότερο απ' όλα την έκρηξή του και προτιμά να χάνεται στο απλανές βλέμμα που παίρνει όταν νιώθει τον φόβο – ένα βλέμμα που θυμίζει κάπως το αντίστοιχο του Ντέιβιντ Καλούια στο Get Out.

 

Η επίκληση στις συμπτώσεις κάνει πιο αδύναμη την όλη προσπάθεια, όμως δεν χαλά την τελική εικόνα μιας αξιοπρόσεκτης ανακάλυψης.