Η ιρανικής καταγωγής Αμερικανή σκηνοθέτις Ντεζιρέ Ακαβάν δεν χρειάζεται να μεταφέρει αυτολεξεί τα βιώματά της στην οθόνη: μεταφράζοντας τις θεματικές ανησυχίες της σε ένα σινεμά που τοποθετείται ανάμεσα στο μοντέρνο queer και στο ήπιο δράμα, πετυχαίνει σωστή ευαισθησία και καλύτερη προσβασιμότητα σε περισσότερους αποδέκτες.

 

Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ, μιας νέας κοπέλας που ο συνοδός της στον χορό αποφοίτησης τσακώνει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να φιλιέται παθιασμένα με μια φίλη της, δεν είναι μόνο μια έξυπνη καταγγελία για τα κέντρα θεραπείας «σεξουαλικής διαστροφής», που με οδηγό τη Βίβλο φιλοδοξούν να αλλαξοπιστήσουν τη γενετήσια επιθυμία εφήβων, αλλά μια προσεκτική ανίχνευση των κινδύνων της συστηματικής απεξάρτησης από εθισμούς (η Ακαβάν είναι bisexual και είχε παλιότερα περάσει 6 μήνες σε rehab για πρόβλημα με το βάρος της).

 

Περνώντας από την καταπίεση της συμμορφωμένης Κάμερον και των συνοδοιπόρων της στον μειλίχιο ευνουχισμό που προσπαθούν να επιβάλλουν οι μετανοημένοι εκπαιδευτές τους, η Ακαβάν δεν «θριλεροποιεί» την ιδρυματοποίηση των εθελοντών/μαθητών αλλά επικεντρώνεται στα πρόσωπα και την ευάλωτη ψυχολογία τους και στη διάθεσή τους να καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει η επίσημη διδασκαλία, και παράλληλα να ακολουθήσουν τη δική τους φωνή, υπεκφεύγοντας από τους υποκριτές ‒ όταν δεν σχεδιάζουν να δραπετεύσουν.