Ο Μπάρτον δεν σκηνοθέτησε, αλλά εδώ έχουμε μια περίπτωση παρόμοια με εκείνη του Όσα Παίρνει ο Άνεμος, όπου ο Φλέμινγκ υπέγραψε τυπικά τη διαδικασία, αλλά ο Σέλζνικ χρεώθηκε πρακτικά το έργο. Σκελετοί και ανατροπές, σκιές και light show, μύθοι και δοξασίες σε μια χορευτική πανδαισία πολλών ταχυτήτων, ένα κλασικό παραμύθι από την πρώτη στιγμή που βγήκε, το 1994. Η μουσική του Ντάνι Έλφμαν είναι θεϊκή, με τα δέκα τραγούδια και την ασίγαστη εναλλαγή μελωδίας και ταρατατζούμ, τα χρώματα και τα σχήματα δεν έχουν ταίρι και αυτή τη φορά θα προβληθεί χωρίς υπότιτλους, αλλά με την προσθήκη ειδικών γυαλιών, για να επιτευχθεί η ψευδαίσθηση του τρισδιάστατου. Όσοι την είδαν και σε αυτό το φορμάτ μού είπαν πως λειτουργεί θεσπέσια.