Το αργό και μεθοδικό μαγείρεμα του βραδύκαυστου γλυκού φασολιού, κύριου συστατικού του γιαπωνέζικου εδέσματος ντορογιάκι, χρησιμοποιείται ως μοντέλο για την παραγωγή αυτής της ταινίας που κυλά με τους ίδιους ρυθμούς, προσπαθώντας να βγάλει προς τα έξω τη γλυκιά καρδιά των κεντρικών ηρώων της. Ο πρώτος εξ αυτών, ένας απογοητευμένος μεσήλικας που διατηρεί ένα μικρό κατάστημα και καταβάλλει την ελάχιστη προσπάθεια στην κατασκευή των γλυκισμάτων, παίρνει μαθήματα ζωής και μαγειρικής από ηλικιωμένη και ταλαιπωρημένη κυρία που όσο τον βοηθά, τόσο δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κάποιος, που δεν καν τρώει καν γλυκά, κάνει αυτήν τη δουλειά. Η σχέση τους και η παρακολούθησή της από μια νεαρή δημιουργεί ένα τρίπτυχο που μιλά για το χάσμα των γενεών και τις δεύτερες ευκαιρίες, και ενώ η ανάπτυξή του είναι περισσότερο αργή απ' όσο θα έπρεπε και μάλλον ημιτελής, η πηγαία ανθρωπιά του φιλμ αφήνει στο τέλος μια γλυκιά γεύση.