Στο ντεμπούτο που την έφερε στους τρεις φιναλίστ στα ευρωπαϊκά βραβεία Lux, η Λέιλα Μπουζίντ δεν αποτυπώνει την εκρηκτική κατάσταση που επικρατούσε στην Τυνησία αμέσως μετά την αυτοπυρπόληση του πλανόδιου πωλητή Μοχάμεντ Μπουαζίζι αλλά επιλέγει τη συναισθηματική διαδρομή μιας νεαρής κοπέλας που επιμένει να τραγουδάει σε μια ροκ μπάντα, παρά τις έντονες αντιρρήσεις (και τον εκβιασμό) της μητέρας της και τη στενή, μυστική παρακολούθηση από το απολυταρχικό καθεστώς. Τοποθετημένη την ίδια περίοδο, το 2010, η ταινία Με τα μάτια ανοιχτά μεταφέρει μια ανησυχία, την απειλή που προσωποποιείται στο εφηβικό, ταξιδιάρικο βλέμμα της εκφραστικής Φαράχ, στα πρόθυρα μιας ιστορικής αλλαγής, της περίφημης «επανάστασης των γιασεμιών», που έδειξε τον δρόμο στην Αραβική Άνοιξη.

 

Γυρισμένη το 2015, με τη μικρή χρονική απόσταση που ενδείκνυται για να μη συμπέσει με τον κοχλασμό και τα επίκαιρα, τα ρεπορτάζ για τους βασανισμούς και την αμφιλεγόμενη στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην εξέγερση, η ταινία βρίσκει λόγο ύπαρξης αλλά και τον λόγο έκφρασής της μέσα από τον συσχετισμό του πολιτικού προβλήματος με την οικογενειακή δυσλειτουργικότητα: η μητέρα σκέφτεται τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η καλλιτεχνική έξαρση της κόρης της αλλά και την απομάκρυνση του παιδιού που υπεραγαπά και προστατεύει, ενώ ο πατέρας καλείται να αποφασίσει αν θα γραφτεί στο κόμμα, κάτι που αποφεύγει επί χρόνια, για να εξασφαλίσει προνομιακή μεταχείριση από το καθεστώς. Η Μπουζίντ προσφέρει έμμεσα την ταύτιση με έναν ευάλωτο, υπό διαμόρφωση χαρακτήρα που αφυπνίζεται, αντί να συγκρουστεί κινηματογραφικά με τις πολιτικές εξελίξεις. Σωστή επιλογή, που την ανταμείβει.