Το ντοκιμαντέρ του βραβευμένου με BAFTA Χάμις Χάμιλτον διαθέτει την πρωτοτυπία να είναι το μοναδικό (που προσωπικά έχω δει, τουλάχιστον) που βασίζεται όχι σε ένα βιβλίο, ένα σενάριο, ένα θεατρικό ή ένα άρθρο αλλά σε μια έκθεση, και πιο συγκεκριμένα του Victoria and Albert Museum του Λονδίνου, με θέμα την καλλιτεχνική πορεία του Ντέιβιντ Μπάουι, μέσα από τα κοστούμια του κατά κύριο λόγο αλλά και επιλεγμένα εκθέματα, από εμβληματικές φωτογραφίσεις μέχρι ιδιόχειρους στίχους. Κι επειδή στηρίζεται στη λογική των δύο curators, η αφήγηση δεν είναι αναμενόμενα γραμμική, αλλά θεματική και εκλεκτική, επικεντρωμένη στους μεγάλους σταθμούς της καριέρας του, στα συνθετικά και εικαστικά του επιτεύγματα και στον ανθρώπινο αντίκτυπο, όπως αποτυπώνεται από τις μαρτυρίες απλών επισκεπτών του μουσείου και οπαδών του καλλιτέχνη, καθώς και ειδικών ομιλητών, όπως ο σχεδιαστής Κανσάϊ Γιαμαμότο και ο frontman των Pulp, Τζάρβις Κόκερ. Κι ενώ χάσαμε σε μικρό χρονικό διάστημα δύο εντυπωσιακούς και ουσιαστικούς σταρ της μουσικής, τον Prince και τον Μπάουι, η μεγάλη διαφορά, όπως καταδεικνύεται και μέσα από το David Bowie is, είναι πως ο πρώτος ήταν ένας μεγάλος μουσικός που πόνταρε στις πολλαπλές μεταμφιέσεις, ο δεύτερος σκηνοθετούσε και εκτελούσε, με αυτοβιογραφικό προσανατολισμό, ολόκληρες φάσεις μεταμόρφωσης, με υπόβαθρο τέχνης και κοινωνική συνείδηση και αντίληψη που ξεπερνούσε το απλό ερωτικό τραγούδι ή τη ροκ πόζα. Με έναν απόκοσμο τρόπο ο Μπάουι ήταν παρών εν τη απουσία του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και, ταυτόχρονα, έγινε πιο οικείος απ' ό,τι υπαινισσόταν πάντα η εκάστοτε εικόνα που πρότεινε με τα εξώφυλλα και τη σκηνική του παρουσία.

Η ταινία θα προβληθεί στις 14/10 και τις 18/10 αποκλειστικά στα Village Cinemas, με αγγλικούς υπότιτλους.