Η πίεση που ασκούσε η οικογένεια στα νεαρά κορίτσια να αποκατασταθούν αντικαταστάθηκε στη νεότερη, μεταφεμινιστική εποχή από την (παρα)μυθολογία του σινεμά και, ποιος το περίμενε, πως η ποπ κουλτούρα, διαμέσου των ρομαντικών κομεντί, θα έπαιρνε τη σκυτάλη σε ένα τόσο λανθασμένο «έθιμο». Με τούρτες, νυφικά και μυθώδεις τελετές, σε μια ατελείωτη παρέλαση κοινοτοπίας, το είδος ξέπεσε και η διορθωτική πορεία φαίνεται φυσιολογική έπειτα από τόσο γάμο. Με τον Οδηγό για singles, ο Κρίστιαν Ντίτερ δεν εφευρίσκει την πυρίτιδα αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζει, όπως ο έμπειρος μείκτης ήχου, την έγκυο σιωπή πριν από το μπαμ, αντίστοιχα την επικίνδυνη ζώνη της απελπισίας που απειλεί όποιον μένει μόνος και αισθάνεται πως ξεμένει για πάντα. Ο Ντίτερ, που μεταφέρει το μπεστ σέλερ της Λιζ Τουτσίλο, αφήνει χώρο στους φίλους και την οικογένεια και φτιάχνει μια ταινία που διαθέτει ειλικρίνεια και ανθρωπιά και που, με τη σειρά της, μοιάζει με βαλεντίνειο Χόλιγουντ, αλλά η καρδιά της χτυπάει εναλλακτικά. Το μετεφηβικό «χάσιμο» της Ντακότα Τζόνσον λειτουργεί σωστά στο φιλμ, η βασικά κωμική Λέσλι Μαν ανακαλύπτει τη νεύρωση κα ευεργετεί τον ρόλο, ενώ η ατάκα πέφτει σύννεφο, αν και συνήθως στο πάτωμα με υπολογισμένο γδούπο, από την Αυστραλή stand up comedian και ράπερ Ρέμπελ Γουίλσον.