Η ταινία που έχρισε άξιο διάδοχο του Ζαν Λικ Γκοντάρ τον Λεός Καράξ, τον ποιητικό και αιωνίως πειραματικό σκηνοθέτη των 5 ταινιών σε 30 χρόνια, πρώην κριτικό κινηματογράφου και συνεχιστή της παράδοσης του γαλλικού νέου κύματος, σε ένα φόρο τιμής στους μέντορές του και μια ωδή στον έρωτα και το φιλμ νουάρ. Η ταινία, που βγήκε στις αίθουσες το 1986, είναι μια αλληγορία για το AIDS, με κακοποιούς που ψάχνουν το αντίδοτο για τον θανατηφόρο ιό που πλήττει τους εραστές που δεν αγαπούν, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Καράξ να ερευνήσει το στυλ του με τους δύο μόνιμους συνεργάτες του, τον ηθοποιό Ντενί Λαβάν και τον οπερατέρ Ζαν Ιβ Εσκοφιέ, να δουλέψει με τον Πικολί που φαίνεται πόσο τον θαυμάζει, να δώσει τρυφερούς ρόλους στην αγγελική Ζιλί Ντελπί και την τριανταφυλλένια Ζιλιέτ Μπινός (αμφότερες νεότατες εδώ), να κάνει συνεχώς παρενθέσεις με κωμικά γκαγκς, μπαράζ καπνού και νικοτίνης, και μια αξέχαστη σεκάνς εναέριας διάσωσης με αλεξίπτωτα. Ανάμεσα στο πρωτόλειο και ορμητικό Boy Meets Girl και στους υπερφιλόδοξους Εραστές της Pont Neuf, η Δική μας νύχτα προσκαλεί τον θεατή να περιπλανηθεί σε έναν κόσμο συνεχών εναλλαγών, όπου οι ήρωες, άχρονοι και ρομαντικοί, παίζουν στη δική τους ταινία, χαίρονται και λυπούνται ανάλογα με την πλοκή και δεν παύουν να πιστεύουν στη δύναμη της αγάπης, παρά τις αντιξοότητες.