Ο Έμετ (Κρις Πρατ), ένας κλασικός χαρακτήρας Lego, θα θεωρηθεί κατά λάθος ο άνθρωπος-κλειδί για τη σωτηρία του κόσμου με αποστολή να σταματήσει έναν τύραννο. Αυτό όμως είναι ένα ταξίδι για το οποίο ο Έμετ και η παρέα του είναι εντελώς απροετοίμαστοι, όσο δεν πάει άλλο!

Μια καλή ταινία κινουμένων σχεδίων χτίζεται τουβλάκι-τουβλάκι. Η Ταινία Lego χρειάστηκε δισεκατομμύρια ψηφιακά τουβλάκια για να διασχίσει όχι έναν αλλά πολλούς κόσμους, μεταφράζοντας κινηματογραφικά μια εμπειρία οικεία, φαινομενικά παιδιάστικη. Ό,τι φαίνεται στατικό και απλώς μηχανικό στο γνωστό παιχνίδι κατασκευής εδώ εξακοντίζεται σε μια φαντασία χωρίς όρια, με ήρωα τον μηχανικό Έμετ, έναν απλό εργάτη στις υπηρεσίες του δικτάτορα Μεγιστάνα. Ο Έμετ αποκτά χωρίς να το θέλει το τουβλάκι της αντίστασης και ξεκινά μια μικρή επανάσταση που χρόνια προσπαθούν αλλά δεν τα καταφέρνουν αρχιμηχανικοί και υπερήρωες, όπως ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Wonderwoman, ανάμεσα σε άλλους. Παγιδευμένος στη γενική ομοιομορφία, ο Έμετ έχει κρυφά προσόντα και η ταινία των Λορντ και Μίλερ διορθώνει την υπερτιμημένη αμερικανική άποψη περί ατομισμού, εξαίροντας τη συλλογική δράση και την ομαδική αποτελεσματικότητα. Αν πίστευα στη μαρξιστική κριτική που ήταν της μόδας στα σχετικά ελληνικά κείμενα των '70s, θα έλεγα πως η ταινία Lego είναι μια τομή στο σύστημα μέσα από το σύστημα, αφού ναι μεν δεν απορρίπτει την ανθρώπινη σταθερά του ξεχωριστού όντος, αλλά καταδικάζει και σατιρίζει εμφατικά την ακατάσχετη δοξολογία των μονοπωλιακών ισχυρών και των ανάξιων ειδώλων για χάρη του ανώνυμου προλετάριου. Δεν πιστεύω όμως σε μια δογματική εξήγηση που εξυπηρετεί θεωρίες απ' όπου κι αν προέρχονται, παρά μόνο στη δύναμη του ίδιου του έργου να αυτονομείται και να ξεχωρίζει – συγγνώμη για την παρεκτροπή. Η Ταινία Lego, βιομηχανική όσο δεν γίνεται από τον τίτλο της και μόνο, ξεφεύγει από τη στενή έννοια του προϊόντος που αναγκαστικά το χορηγεί και μετασχηματίζεται σε μια τρελή περιπέτεια, μια δίνη με brand names που αυτοϋπονομεύονται κι εξυπηρετούν αποκλειστικά την επιβίωση του αφελή και καλοπροαίρετου Έμετ, με ένα φινάλε-παραβολή που κανείς δεν περιμένει. Μετά από πολλά παραμύθια που κινούνταν στα ίδια κυβικά, επιτέλους μια διαφορετική ταινία κινουμένων σχεδίων, γρήγορη σαν αστραπή και έξυπνη σαν το μυαλό ενός άτακτου παιδιού.