Από τους μονοκόμματους Σπαρτιάτες στον πολύπλοκο Θεμιστοκλή και από τη θρυλική μάχη των Θερμοπυλών στις ναυμαχίες της Σαλαμίνας και του Αρτεμισίου. Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας δεν είναι ακριβώς sequel των 300 (πώς θα μπορούσε άλλωστε...), αλλά διαδραματίζεται την ίδια ακριβώς περίοδο και χρησιμοποιεί παρόμοια υλικά, τεχνικά και υφολογικά. Δεν ξεχνάει ότι βασίζεται σε graphicnovelκαι όχι ακριβώς στην αρχαία ιστορία, δεν προσβάλλει τον πυρήνα των γεγονότων, το πνεύμα και τις επιπτώσεις, κρατάει τα γεγονότα ως αφορμή και περιβάλλει αληθινά πρόσωπα με άλλα, εντελώς ή περίπου φανταστικά: για παράδειγμα, ο Σκυλλίας ήταν όντως δύτης που πληροφόρησε τους Έλληνες για τις κινήσεις των Περσών, αλλά δεν είχε γιο τον Καλίστο (;) και η πρωταγωνίστρια Αρτεμισία ήταν όντως μια ελληνικής καταγωγής συνεργάτις των Περσών και του Ξέρξη, αλλά δεν είχε βιαστεί στα μικράτα της ή διασυρθεί οικογενειακώς και σίγουρα δεν είχε το τέλος που μας λέει η ταινία. Με δεδομένες τις δραματικές ελευθερίες, η ένταση παραμένει, ο βαθμός μιλιταριστικής ψυχαγωγίας είναι πάντα χορογραφημένος και ανεβασμένος σε συχνότητα και ντεσιμπέλ, ενώ η βία πολύ συχνά τελείται εν κενώ σεναρίου και προκλητικά δωρεάν και οι σεξουαλικοί τριγμοί μεταξύ Αρτεμισίας και Θεμιστοκλή είναι εκτός τόπου και οποιασδήποτε, μυθικής ή κινηματογραφικής, πραγματικότητας.