Ο 14χρονος Έλις ζει σε ένα πλωτό σπίτι, στις όχθες ενός ποταμού στο Άρκανσο, με τους γονείς του. Ένα πρωί το σκάει από το σπίτι για να συναντήσει τον καλύτερό του φίλο, Νέκμπον. Τα δυο αγόρια λαχταρούν να εξερευνήσουν μια βάρκα που είδαν ψηλά στα δέντρα, στις όχθες του Μισισιπή, απομεινάρι μιας τρομερής πλημμύρας. Σκαρφαλώνουν για να ανακαλύψουν ότι κάποιος ήταν εκεί πριν από αυτούς: βρίσκουν φρέσκο φαγητό μέσα στη βάρκα. Ακολουθούν τα χνάρια στην παραλία και κάπως έτσι γνωρίζουν το Μαντ. Η εμφάνισή του προδίδει ότι χρειάζεται βοήθεια∙ υπόσχεται στα νεαρά αγόρια να τους δώσει τη βάρκα με αντάλλαγμα φαγητό. Κάπως έτσι θα ξεκινήσει μια φιλία μεταξύ τους. Θα μάθουν ότι ο Μαντ καταζητείται για φόνο, αλλά το μόνο που τον απασχολεί είναι να βρει την παλιά του αγάπη, Τζούνιπερ, την οποία θα τον βοηθήσουν να συναντήσει ξανά.

 

Μπορεί οι πρωταγωνιστές να είναι ηχηροί και το στόρι διανθισμένο με εκδικητικό κυνηγητό κι έναν αυτοκαταστροφικό έρωτα, αλλά η καρδιά της ταινίας ανήκει στον λογοτεχνικό Τομ Σόγιερ. Από το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν εμπνεύστηκε ο Τζεφ Νίκολς και ο μικρός που υποδύεται τον Έλις, ο Τάι Σέρινταν, που είδαμε και στο Δέντρο της Ζωής κρατάει το έργο χωρίς περιττά τσαλίμια και τραβηγμένες προφορές, αφού κοιτάζει με το βλέμμα ενός αυθεντικά πληγωμένου ρομαντικού και οδηγείται από την επικίνδυνη, και δραματικότατη, παρόρμηση της φτώχιας και της περιπέτειας - μια σαφής αναβάθμιση της παιδικής σκανταλιάς και της απλής ζωηράδας του βιβλίου σε νωχελική γνώση της πιάτσας στην πολυπλοκότερη σημερινή εποχή.

 

Στον ανεξάντλητο Μισισιπή της ραστώνης και της εργατιάς, το νεαρόν της ηλικίας γεννάει την περιέργεια κι έτσι οι δυο έφηβοι, ανήσυχα αγόρια με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, αλλά φίλοι καρδιακοί, μπλέκουν σε περιπέτειες εξαιτίας ενός μυστηριώδους φυγά με άγνωστη προέλευση, που διηγείται φουσκωμένες ιστορίες και ψέματα ανάκατα με δεισιδαιμονίες του Νότου και μερικές πικρές αλήθειες. Τα ενήλικα πρότυπα δεν διεκδικούν δάφνες αγιοσύνης, σφύζουν από ατέλειες και τρύπες.

 

Το Ένα Καλοκαίρι δεν φιλοδοξεί να είναι εκρηκτικό ούτε αλληγορικό όπως τα Μυθικά πλάσματα του Νότου. Κινείται σαν παραπόταμος στη δράση που λειτουργεί ως προκάλυμμα για τη σπουδή των χαρακτήρων και του διάχυτου αισθήματος και ο σκηνοθέτης Τζεφ Νίκολς αναιρεί την πλήρη ματαίωση της αγάπης με ένα απροσδόκητο, ανοιχτό, αισιόδοξο φινάλε, πιστεύοντας στη δύναμη της καρδιάς, αφού πρώτα αποδέχεται τη σκληρότητα της ζωής. Μια ενδιαφέρουσα, κάθετη αντίθεση στα καλοκαιρινά blockbusters, με επίσημη συμμετοχή στο περσινό Φεστιβάλ Καννών.