Επίσημη υποβολή της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, ο Άνεμος Ψυχής είναι αργός στην ανάπτυξή του, αλλά αποζημιώνει τον θεατή που θα εντρυφήσει στο περιθωριακό σύμπαν των τσιγγάνων, γιατί μόνο τότε θα κατανοήσει την αγωνία της οικογένειας της Μάρι να επιβιώσει μέσα στην ανέχεια αλλά και να γλιτώσει από μια ενδεχόμενη δολοφονική επίθεση, σαν κι αυτή που ξεκλήρισε μια γειτονική οικογένεια. Ο Φλιγκχάουφ μεταδίδει τη νοσηρή, κολλώδη αίσθηση ενός βρόμικου και επικίνδυνου καλοκαιριού και τον χρόνο που περνάει, χωρίς την αίσθηση του επείγοντος, αλλά με μια πολλαπλή εκκρεμότητα – η μάνα αντιμετωπίζει τις προσβολές με αυξημένη νευρικότητα, η κόρη επιδεικνύει ευγένεια και διαλλακτικότητα, ενώ ο πιτσιρικάς γιος αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της διαφυγής στο ξύπνιο βλέμμα του. Δεν είναι έργο ίντριγκας αλλά σπουδή χαρακτήρων με γνώση της κοινότητας των Ρομά.