Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γτιγκαν, ου θεατρικού σαπλοπρεπέννηση του συγγραφέα Τέρενς Ράτιγκαν, ο ραψωδός της υποκρισίας στη μεταπολεμική Βρετανία, Τέρενς Ντέιβις, μετέφερε το θεατρικό έργο του 1952, αποκαθιστώντας την αξία του, καθώς η προηγούμενη κινηματογραφική μεταφορά του Ανατόλ Λίτβακ το 1955 έπασχε από μια εγωκεντρική, άστοχη ερμηνεία της Βίβιεν Λι, που επιπροσθέτως εξουδετέρωσε τον βασικό ανδρικό χαρακτήρα που ενσάρκωνε ο Κένεθ Μορ. Το κέντρο βάρους είναι η Έστερ και η Ρέιτσελ Βάις είναι σπαρακτική, τέλεια εναρμονισμένη στα χαρακτηριστικά πλάνα του Ντέιβις - τα αργά τράβελινγκ που ενσωματώνουν χρονικές μεταβάσεις και ψυχολογικές μεταπτώσεις. Η μελαγχολία κυριαρχεί σε έναν νοσταλγικό καμβά λεπτών χρωματικών κυματισμών με διακριτικό στυλιζάρισμα. Το κατεξοχήν δίλημμα του ρομαντικού έρωτα, δηλαδή αν η προσδοκία για τον ιδανικό κι αιώνιο εραστή φλέγεται από το προσωρινό πάθος, είναι επίμονο κι εμφατικό και αντισταθμίζεται από την ασφυκτική ηρεμία της ασφαλούς επιλογής ενός βαρετού συμβιβασμού, ενός γάμου που προσφέρει τα πάντα, εκτός από την ίδια τη ζωή. Μετά το αμήχανο House of Mirth (προ 12ετίας διασκευή σε Ίντιθ Γουόρτον, με την Γκίλιαν Άρμστρονγκ)Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤυκτικιστικ, ο Ντέιβις βρίσκει τη φωνή και το ύφος που μας είχαν συγκινήσει στα περισσότερο αυτοβιογραφικά πρώτα του έργα, όπως το Distant voices, still lives. Δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί ν’ αποτυπώσει σε βάθος μια συγκεκριμένη εποχή και ν’ απομονώσει την απελπισία μέσα από τα ήθη και τις κοινωνικές συμπεριφορές.