Δώστε μου ένα όπλο και μια γυναίκα και μου αρκούν να κάνω μια ταινία, είχε πει ο Γκοντάρ. Ο Ζανγκ Γιμού χρειάζεται κι ένα noodle bar, και για να είμαι πιο ακριβής, τον ζηλιάρη, καταθλιπτικό, πονηρό και άπληστο ιδιοκτήτη ενός noodle bar, ο οποίος θέλει να εκδικηθεί την παραμελημένη σύζυγό του που τον απατά με έναν υπάλληλο, αναθέτοντας τη δολοφονία της σε έναν σκληρό αστυνομικό. Ανάμεσα στις παρακολουθήσεις και τις απόπειρες φόνου, ξεπετιέται ένας μικρός θησαυρός και ο φιλοχρήματος μισθοφόρος αναστατώνεται, γι' αυτό και το σχέδιο ανατρέπεται. Η πλοκή σάς θυμίζει το Μόνο Αίμα των αδελφών Κοέν, διότι βασίζεται πάνω στο ντεμπούτο τους, μεταφερμένο στην άγρια Ανατολή. Χωρίς να κάνει κάτι πρωτότυπο, ο Γιμού επιδεικνύει πνεύμα σκηνοθετικής οικονομίας, κάνοντας άψογη χρήση του ντεκόρ και του συγχρονισμού, για πετύχει ατμόσφαιρα και κωμωδία αντίστοιχα. Μερικές «μπαλαφαρικές» σκηνές αφαιρούν πόντους από την απόλαυση.