Επειδή ο Γκοντάρ πολύ πρόσφατα έγινε ανέλπιστα της μόδας στη χώρα μας ως σύμμαχος της Ελλάδας με τις δηλώσεις που σηματοδότησαν αλλά και δικαιολόγησαν την αποχή του από το Φεστιβάλ Καννών, ένας από τους εναρκτήριους αφορισμούς στον Τρελό Πιερό μας υπενθυμίζει πως τα ίδια πράγματα υποστήριζε και πριν από 45 χρόνια: «Υπήρξε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η Αναγέννηση και τώρα μπαίνουμε στον πολιτισμό του Κώλου», αναφωνεί ένας εγκλωβισμένος Μπελμοντό, πριν απαυδήσει τελείως σε ένα ποζάτο πάρτι, όπου συναντάει τον σκηνοθέτη φετίχ του Γκοντάρ, τον Σάμιουελ Φούπερ, που με τη σειρά του αποκαλύπτει το έτερο κλειδί του έργου, στην ερώτηση του πρωταγωνιστή τι είναι το σινεμά: «ένα πεδίο μάχης, έρωτας, μίσος, δράση, θάνατος, συγκίνηση», διευκρινίζει ο Φούλερ, και από εκεί ξεκινάει το άναρχο ταξίδι του ήρωα Φερντινάν ως τον γαλλικό Νότο, παρέα με την παλιά του αγάπη, τη Μαριάν Ρενουάρ.

Η δέκατη ταινία του τοποθετείται ανάμεσα σε δυο μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις, το Νέο Κύμα στο σινεμά και τον Μάη του '68, και με αντίστοιχο τρόπο η ουσία της βρίσκεται στον αόρατο χώρο ανάμεσα στους δυο αναχωρητές χαρακτήρες που δυναμιτίζουν τη ζωή τους αναζητώντας έναν έρωτα πολύ κοντά στον θάνατο, με σκοπό να βρουν το νόημα - που δεν θα το βρουν, αλλά εκεί είναι το θέμα! Ανακατασκευάζοντας τους κώδικες του αμερικανικού και του γαλλικού σινεμά, ο Γκοντάρ έκανε μια σατιρική, φυσικά πολιτική κωμωδία, που αμφισβητεί με τη σκέψη της και τη ματιά της όχι μόνο τη σύμβαση και τη συνέπεια, αλλά τους θεσμούς και τις τάξεις (κατά τον Γκοντάρ, η Ζωή και η Τέχνη είναι δυο αξεδιάλυτα υλικά που αγαπιούνται σαν παθιασμένοι εχθροί).

Με σύμμαχους δυο όμορφους ηθοποιούς που, ώ τού παραδόξου, αυτοσχεδιάζουν δημιουργικά, ενώ ταυτόχρονα κρέμονται από τα χέρια του αφέντη σκηνοθέτη που είναι ο μόνος που ελέγχει το αποτέλεσμα αλλά και το πνεύμα της ταινίας, ο Γκοντάρ δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί, βοηθώντας τον να κατρακυλήσει σε απροσδόκητα περιστατικά, συναντήσεις, λογύδρια, περιπλανήσεις, καυγάδες, αίματα, γέλια και κλάματα. Κι όλα αυτά με τον απαραίτητο επιδειξιομανή στόμφο, το αναπόφευκτο γκονταρικό συντακτικό, αλλά και τρυφερότητα, φρεσκάδα, τρέλα που κυμαίνεται από γκανγκστερικό μέχρι μιούζικαλ, πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς, μέχρι την ανατίναξη της μπουχτισμένης, συγχυσμένης κεφαλής του έρημου Πιερό. Κακό παράδειγμα για τους μιμητές - το μοιραίο τίμημα ενός αυθεντικού, πρωτότυπου auteur moderne.