Μια δικηγόρος, ο άντρας της, ο εραστής της, ο πατέρας της, η γυναικολόγος φίλη της, ο ογκολόγος άντρας της φίλης της, η δασκάλα της στον χορό φλαμένκο, η μικρή της αδελφή με τον ηθοποιό φίλο της, έναν άλλο φίλο της δικηγόρο και τη νευρωτική σύζυγό του βρίσκονται στο σπίτι της πρώτης (τη δικηγόρο που λέγαμε, που ονομάζεται Μαρί Λοράνς) για ένα δείπνο όπου πρέπει να διατηρηθούν οι αριθμητικές, οι συναισθηματικές και κοινωνικές ισορροπίες, καθώς και ένας μίνιμουμ μπουρζουά καθωσπρεπισμός.

Η Ντανιέλ Τομπσόν είναι έμπειρη, ψημένη σεναριογράφος - άρχισε να γράφει για το σινεμά το 1966 στην Ασύλληπτη Απόδραση του θρυλικού πατέρα της Ζεράρ Ουρί, βρέθηκε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ για το Ξάδελφος, Ξαδέλφη του Ζαν Σαρλ Τασελά και συνεργάστηκε στη Βασίλισσα Μαργκό και το Αυτοί που μ' αγαπούν να πάρουν το τρένο με τον Πατρίς Σερό. To Change of plans δεν φτάνει στο ύψος της καλύτερης από τις 4 ταινίες που έχει σκηνοθετήσει, το λεπτών αποχρώσεων και υπέροχα διατεταγμένο Fauteuils d' οrchestre, αλλά διατηρεί τη σβελτάδα στη μείξη διαφορετικών χαρακτήρων, και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη ζογκλερική ευφυΐα να παντρέψει ηθοποιούς με σταμπαρισμένο ύφος, από τη Βιάρ και τον Μπουν μέχρι τη Μαρίνα Χαντς, τη Μαρίνα Φουά και την Εμανιέλ Σενιέ, σε ένα ομοιογενές ύφος.

Η ταινία έχει πλάκα και μυαλό πίσω από το κάπως φαρσικό περιεχόμενό της, μοιάζει σαν ένα έξυπνα κινηματογραφημένο θεατρικό και κατατάσσεται, αν πρέπει να κάνω τη σύγκριση με υπαρκτό είδος, στην αστική καταστασιακή κομεντί που μπλέκει την κοινωνική αξιοπρέπεια με την ερωτική επιθυμία, ανάμεσα στη Νάνσι Μέγιερς (το έχω ξαναγράψει ότι κάνει κάτι δικό της, κι ας μην είναι υλικό υψηλής κριτικής) και τον Γούντι Άλεν. Τρόπον τινά και αλά γαλλικά.