Τo Alter Ego δεν είναι μια απλή υπόθεση, όπως διαφαινόταν από τη μετάβαση του Σάκη Ρουβά από το τραγούδι στο σινεμά. Στον πυρήνα του κρύβει ένα έξυπνο trivial pursuit, με τίτλο «Βρείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ του Στέφανου, του αρχηγού του νεανικού ελεκτροπόπ γκρουπ, και του διάσημου Σάκη, του οποίου η δημόσια περσόνα είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τα τραγούδια και τις αναμφισβήτητες δυνατότητές του ως λαμπερού showman. Εδώ και μερικά χρόνια ο Σάκης Ρουβάς βρίσκεται σε μια απαλή φάση ενηλικίωσης, ανανέωσης και αλλαγής, σε μια έντιμη και θαρραλέα προσπάθεια να αναγνωρίσει πως η ζωή ενός ποπ σταρ είναι πεπερασμένη και άκυρη αν δεν βρεθεί μια διάδοχη κατάσταση που να εκφράζει ανησυχίες χωρίς να προδίδει και τελικά να ακυρώνει το χαρακτήρα του καλλιτέχνη. Ο Στέφανος βρίσκεται σε ένα παρεμφερές μεταίχμιο. Έχει λεφτά, δόξα και κοινό έτοιμο να του δοθεί παντί τρόπω, αλλά του λείπει το νόημα και η χαρά. Οι απόπειρές του να ξαναφτιάξει το κλίμα γλυκιάς συνενοχής με τον κολλητό του, τον Φίλιππο, πέφτουν στο κενό. Η σχέση του με την τραγουδίστρια του γκρουπ, τη Νεφέλη, απέμεινε λειψή και φαίνεται να έχει εκφυλιστεί σε ego κολπάκια. Με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ δεν κάνει επαφή - οι κινήσεις του μοιάζουν με τις απελπισμένες προσπάθειες ενός παιδιού που πασχίζει να πείσει τους γονείς του πως πρέπει να φύγει από το πατρικό και να δοκιμαστεί μόνος του. Ώσπου μπαίνει στη ζωή του η Αριάδνη, μια νεαρή οδηγός πούλμαν, το φρέσκο κορίτσι εκτός σοουμπίζ κυκλωμάτων, που τους οδηγεί σε αυτήν που μάλλον θα είναι και η τελευταία τους συναυλία - ο μίτος στο λαβύρινθο ενός ταξιδιού χωρίς επιστροφή. Το σημείο μηδέν είναι εδώ και τα διλήμματα δηλώνουν βροντερό παρών. Μια τραγωδία θα οδηγήσει στη λύση και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους, μετ' εμποδίων φυσικά.

Από ένα σημείο κι έπειτα οι ομοιότητες και οι αυτοβιογραφικές αναφορές σταματούν και ο Σάκης Ρουβάς αποκτά μια κινηματογραφική περσόνα παραλλαγμένη και σκοτεινότερη από το μέχρι τούδε προφίλ του. Παιδεύεται, ζορίζεται, περνάει ένα παρατεταμένο υπαρξιακό, αντιδρά στη φήμη του, κρατάει σπασμωδικά τους δεσμούς με το παρελθόν του, ενώ μέσα του ξέρει πως αν δεν πηδήξει από το τρένο θα βαλτώσει. Σε αυτό το πνεύμα, η ταινία είναι επίσης θαρραλέα στην απόπειρά της να αποδώσει τον ιλουστρασιόν κόσμο της ματαιόδοξης και σαρκοφάγου showbiz με μια αίσθηση παρακμής και σκοτεινιάς. Δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της προβολής του λαμπερού Σάκη στο στιλ της προδιαγεγραμμένης παταγώδους αποτυχίας μιας διασκεδαστικής και ελαφρόμυαλης θεοποίησης - όπως το Spice Girls, The Movie, ας πούμε. Η παραγωγή του Alter Ego είναι εξαιρετικά προσεγμένη ως προς το πώς χρησιμοποιεί το φωτισμό των βιντεοκλίπ και τη δραματική εξέλιξη μιας αμερικάνικης αισθηματικής κομεντί, γεννώντας μια εικόνα διεθνοποιημένη, γρήγορα μονταρισμένη, συνεπή ως προς την ενότητα του ύφους. Το γύρισμα είναι επαγγελματικότατο, γυαλισμένο και προσεγμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια, με υπερβάλλοντα ζήλο στην ωραιοποίηση των σκηνικών, και αναπόφευκτο τίμημα ακόμη και μικρές προσωπικές στιγμές (όπως για παράδειγμα η συνάντηση της Αριάδνης με τον Στέφανο στα αρχαία ερείπια, κάτω από τη βροχή, δίπλα στην εθνική οδό, με φόντο ένα εστιατόριο-καφετέρια) να φαντάζουν στημένες και τραβηγμένες. Το καλλιγραφικό αποτέλεσμα θολώνει από το αδύναμο στόρι με όλα τα κλισέ και τον φουσκωμένο, επιγραμματικό διάλογο, που είναι σαν να βγήκε από τα νεοσίριαλ με σύγχρονους χαρακτήρες. Ο Στέφανος του Ρουβά ετεροπροσδιορίζεται, υπάρχει ως χαρακτήρας μόνο διαμέσου του περίγυρού του, και δεν γνωρίζουμε ποιος πραγματικά είναι (άρα σε τι είδους λούμπα έχει περιπέσει) ούτε από τον ίδιο ούτε από την όποια οικογένειά του, ούτε όμως και από τους στίχους και τα τραγούδια που έχει συνθέσει και προφανώς θα τον είχαν εκφράσει στο παρελθόν. Ο Σάκης Ρουβάς, όπως και όλο το καστ, δεν είναι κακός στην ταινία· στέκεται κινηματογραφικά, και πολλές φορές μεταφέρει γνήσια αμηχανία ως προς το συναισθηματικό και το υπαρξιακό του αδιέξοδο. Είναι δε ενδιαφέρον το ηθικοπλαστικό πρότυπο που περνάει με το ρόλο του: πρόκειται για ένα είδωλο που δεν καπνίζει και δεν παίρνει ναρκωτικά, πίνει επειδή δεν αντέχει την πραγματικότητα, παραστέκεται στο φίλο του και τιμωρείται επειδή περιέπαιξε την εξίσωση του έρωτα. Το έλειμμα του Alter Ego βρίσκεται στην ισορροπία ανάμεσα στο καλό γύρισμα και την ουσιαστική σκηνοθεσία, δηλαδή στην άγραφη δουλειά (και σύλληψη προπάντων), που δίνει πνοή, πρωτοτυπία και αιχμή σε ένα υλικό που είναι το ίδιο με όλα τα προηγούμενα του είδους που καλείται να υπηρετήσει.