«Όποιος δεν έχει κάνει λάθη να σηκώσει το χέρι» φωνάζουν κάποια στιγμή δύο από τους τέσσερις πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που αφορά αρχικά τη γενιά τους, αλλά θα μπορούσε να επεκτείνεται στα βάθη του χρόνου. Ξεκινώντας από τις αρχές των '80s και την italo-disco και φτάνοντας έως την προ-κορωνοϊού εποχή μας, σε κάτι περισσότερο από δύο ώρες ξετυλίγονται περιπέτειες 40ετίας, από τα εφηβικά όνειρα, την ορμή των 20κάτι, τις πρώτες επιτυχίες και τις πρώτες αποτυχίες μέχρι τις προδοσίες, τον συμβιβασμό και τη συγκατάθεση.

 

Το σενάριο, το οποίο συνέγραψε ο σκηνοθέτης Γκαμπριέλε Μουτσίνο (Το τελευταίο φιλί, Το κυνήγι της ευτυχίας), μπορεί να βολεύεται αρκετές φορές με εύκολες λύσεις, όμως η αμεσότητα των διαλόγων και η φρενήρης σκηνοθεσία φέρνει τον θεατή στον ρόλο ενός μαγικού ταξιδευτή στον χρόνο που βλέπει στο fast forward τα μικρά και μεγάλα προβλήματα των χαρακτήρων, αναγνωρίζοντας καταστάσεις που θα τις έβλεπε στη διπλανή πόρτα ‒ ή και στη δική του.

 

Κυρίως, όμως, η ταινία είναι μια απόδειξη πως οι εποχές και οι γενιές δεν καθορίζονται μόνο από τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα, τις μόδες και την αισθητική τους αλλά και από την πορεία των ανώνυμων ηρώων που τις έζησαν σε παρέες, με παθιασμένους έρωτες ή και μόνοι, στους οποίους ο χρόνος χαρίζει έναν τεράστιο όγκο διηγήσεων που αξίζουν περισσότερο και από μάθημα Ιστορίας.