Με τον Γουίλ Σμιθ να έχει ως μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων χρόνων το βίντεο που εξηγεί πως κάποτε απέρριψε τον ρόλο του Neo στο Matrix και τον Μάρτιν Λόρενς να έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει το σινεμά, η ιδέα για ένα τρίτο Bad Boys μοιάζει εξαρχής κουραστική, ακόμα και για την εποχή που όλα τα franchises του παρελθόντος επιστρέφουν.

 

Αυτό φαίνεται και από το αμήχανο ξεκίνημα και τις συγκρούσεις των δύο φίλων, με τον Σμιθ να θέλει να παραμείνει «κακό παιδί» και τον Λόρενς να συνταξιοδοτηθεί (κάτι που κραυγάζει και εκτός οθόνης), γρήγορα πάντως αναλαμβάνει δράση το δίδυμο των σκηνοθετών, με τους Βέλγους Φαλάχ και Ελ Αρμπί να συνεχίζουν το σερί των ταινιών τους με θέμα την καθόλου διακριτική γοητεία του υποκόσμου, ενορχηστρώνοντας ένα βίαιο μακελειό.

 

Κάπου ανάμεσα στις αναφορές στο παρελθόν των ταινιών, στα slow motion που κληροδότησε ο Μάικλ Μπέι, στην παρατραβηγμένη ιστορία και στα πομπώδη κηρύγματα των πρωταγωνιστών παρεισφρέει το χιούμορ που οφείλει να έχει μια buddy movie, συνεισφέροντας σε μια φασαριόζικη (δεν ήταν και οι προηγούμενες άλλωστε;) και ανεκτή επιστροφή.