Η προσήλωση στην ομοιομορφία και στην εξαντλητικά αχανή μογγολική στέπα, εκεί όπου συμβαίνουν τα λίγα που γίνονται στο Αυγό, διαφαίνεται από την αρχή της νέας ταινίας του Γουάνγκ Κουάν'αν, γνωστού στο φεστιβαλικό κύκλωμα από τον Γάμο της Τούγια που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο το 2007, με το φεστιβάλ να φιλοξενεί σχεδόν κάθε απόπειρά του από τότε.

 

Η κάμερά του διατηρεί απόσταση πάντα από τα γεγονότα, επιμένοντας να δίνει το μεγαλύτερο μέρος του κάδρου στη στέπα, υποβαθμίζοντας τις ζωές των ηρώων του σε μια σειρά από ιστορίες που μπορεί να συνέβησαν κάποτε και δεν μοιάζουν με κομμάτι του τωρινού κόσμου. Ο Κουάν'αν παραμένει προσηλωμένος σε αυτήν τη στάση, διατηρώντας το σενάριό του στο πιο μίνιμαλ επίπεδο που μπορεί για να δημιουργήσει μια εμπειρία στατικής παρατήρησης ενός τοπίου και ενός τρόπου ζωής που παραπέμπουν στην εποχή των δεινοσαύρων, λέξη-κλειδί για την εξέλιξη του φιλμ, εντελώς μακριά από τα στάνταρ που έχει συνηθίσει ένας Δυτικός, ακόμη και αν κατοικεί σε μικρό μέρος.