Η «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι δεν είναι μια ταινία για τη χυμώδη Έκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι, που ούτως ή άλλως παραμένει σκηνή-ορόσημο, ούτε για τον αστραφτερό κόσμο των σταρ και της αριστοκρατίας, όσο φωτογενώς κι αν σκηνοθετείται.

 

Προοίμιο του δικού του «Οκτώμισι», του «Grande Bellezza» αλλά και της σύγχρονης διαπόμπευσης της ιδιωτικής ζωής για χάρη μιας ωραίας πόζας ή τα 5 λεπτά δημοσιότητας, το εντυπωσιακό και πρωτοποριακό έργο του Ιταλού σκηνοθέτη πραγματεύεται και προφητεύει το απόλυτο κενό που ισχύει σήμερα και προχωρά, διαβρωτικά, ακάθεκτο.

 

Ο Φελίνι τα είπε όλα για τον 21ο αιώνα από το 1960, αντιμετωπίστηκε κάπως χλιαρά στις Κάννες, κέρδισε ωστόσο τον Χρυσό Φοίνικα και γύρισε με γούστο και υποδόριο υπαρξιακό χιούμορ τον καθρέφτη στην κοινωνία του θέαματος και της επίδειξης. (Επίσης, λάνσαρε τον όρο «παπαράτσο».)