Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας η Βανέσα Φιλό, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, πλοηγείται στο σαστισμένο πρόσωπο και την έλλειψη μητρικού φίλτρου της αστοιχείωτης, αδιόρθωτης Μαρλέν, μιας όμορφης drifter στη νότια Γαλλία και ταυτόχρονα μιας γυναίκας ανίκανης να φροντίσει, πόσο μάλλον να σταθεί επαρκές πρότυπο στη μικρή της κόρη, την Έλι με το αγγελικό πρόσωπο και την ιώβεια υπομονή. Θέλει να σοκάρει και να συγκινήσει, αλλά μάταια.

 

Στην πιο άστοχη ερμηνεία της προσεκτικής καριέρας της, η Μαριόν Κοτιγιάρ μεταμορφώνεται, με υπερτονισμένο μακιγιάζ και ξανθότερα μαλλιά, σε ένα αδέσποτο party girl που από την αρχή, όταν απατά ξεδιάντροπα τον πέμπτο σύζυγό της την ημέρα του γάμου τους, μέχρι το τέλος είναι τόσο προφανώς απαράδεκτη, που στέκεται αδύνατον, ακόμα και για τον πιο πιστό οπαδό της, να βρει έστω κι ένα στοιχείο λύτρωσης ή δικαιολογίας στη συμπεριφορά της.

 

Πάντα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, η Μαρλέν μεταδίδει την παραβατικότητα στη μικρή που συμπονά σιωπηλά και αναγκαστικά ξεσηκώνει κινήσεις, βάζοντας πλάτη στη μητέρα της. Σε ένα δράμα που ενδεχομένως επηρεάστηκε από το έμψυχο υλικό, εν μέρει το στόρι και λιγότερο το στυλ, του πρόσφατου Florida Project (εκεί όπου ο ήλιος επίσης λάμπει και η ζωή μοιάζει φτηνή), αλλά δεν συγκρίνεται με τη ρεαλιστική οπτική και την αυθεντικά αλήτικη ατμόσφαιρα της ταινίας του Σον Μπέικερ.