Η ωραία ιδέα του συνταιριάσματος ενός αριστοκράτη (Ντέιβιντ Νίβεν) απατεώνα με έναν μπρούτο (Μάρλον Μπράντο) ομόλογό του, που ξεκίνησε από το Bedtime Story του 1964, διασκευάστηκε με μπρίο και ανανεωμένη αίσθηση του χιούμορ στο Απατεώνες και Τζέντλεμεν με τον Μάικλ Κέιν και τον Στιβ Μάρτιν αντίστοιχα και τώρα κατακρημνίζεται με ένα φεμινιστικό remake στην Κομπίνα.

 

Με προσποιητό class και φουσκωμένη αυτοπεποίθηση, η Αν Χάθαγουεϊ αντιμετωπίζει μια αντίπαλο που αρχικά δεν υπολογίζει σωστά, την ογκώδη, «μπας-κλας» και γενικά ανάγωγη Ρέμπελ Γουίλσον στην ηλιόλουστη γαλλική Ριβιέρα. Η δεύτερη καταλαβαίνει τα κόλπα, γιατί από αντίληψη δεν υστερεί, και διεκδικεί μερίδιο στις κομπίνες με θύματα πλούσιους που παρεπιδημούν, ώσπου έρχεται η ώρα που βάζουν ένα μοιραίο στοίχημα δόλιας επικράτησης και ουσιαστικής επιβίωσης.

 

Το σαμπανιζέ περίβλημα του παλιού στόρι του ικανότατου σεναριογράφου και παραγωγού κομεντί των '60s Στάνλεϊ Σαπίρο διατηρείται, μαζί με τη φαρσική αντίστιξη ταξικών διαφορών και screwball καταστάσεων.

 

Ο σκηνοθέτης Κρις Άντερσον, Βρετανός ηθοποιός δοκιμασμένος στην τηλεόραση («Veep»), εφαρμόζει stand up τεχνικές που γνωρίζει από την πείρα του στη σκηνή, άλλοτε βεβιασμένα και άλλοτε με αίσθηση του timing, και ενώ κάποια αστεία πιάνουν, είναι τόσο ισχυρός ο εκχυδαϊσμός κάθε ατάκας που συνοδεύει το κινούμενο οπτικό gag που λέγεται Ρέμπελ Γουίλσον, που η αγγλοπρεπής Χάθαγουεϊ εξωθείται αναγκαστικά σε συνεχείς υπερβολές, σαν να κάνει υπερπροσπάθεια για να περισώσει το αμφίβολο status της.