Ο σκηνοθέτης Μένιος Καραγιάννης προσπαθεί, μέσα από 8 διαφορετικές ιστορίες, να χαρτογραφήσει την έννοια της τρέλας και μέσω αυτής της χαρτογράφησης να αμφισβητήσει ουσιαστικά την έννοια της πραγματικότητας και την αντικειμενική της αντίληψη.

 

Καταγράφοντας, μεταξύ άλλων, τις σκέψεις του διδάκτορα ψυχοπαθολογίας Φώτη Καγγελάρη, όπως και της ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, ο Καραγιάννης εμμένει αρκετά στη σημασία της καλλιτεχνικής έκφρασης ως διεξόδου για την αντιμετώπιση μιας εσωτερικής διαταραχής, καταφέρνοντας έτσι να ωθήσει τους συνομιλητές του σε μια πειστική περιγραφική καταστάσεων που δύσκολα περιγράφονται με λόγια.