Το δίδυμο των σκηνοθετών ασχολείται με την ξεχωριστή περίπτωση του αναρριχητή χωρίς σχοινιά Άλεξ Χόνολντ: το γιατί ο ριψοκίνδυνος free soloist, όπως αποκαλούνται οι ακραίοι αθλητές που θέλουν να κατακτήσουν άβατους βράχους, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του εκεί όπου οι περισσότεροι συνοδοιπόροι του την έχασαν δεν τους ενδιαφέρει και τόσο.

 

Συναρπασμένοι με τον αφοσιωμένο, εμμονικό νέο, αριστεύουν τεχνικά στην απόδοση του κατορθώματός του στη γρανιτένια επιφάνεια του El Capitan, στον απαράμιλλης ομορφιάς δρυμό του Γιοσέμιτι, με πλάνα που κόβουν (συγγνώμη για το κλισέ) την ανάσα και τον ανιχνεύουν έμμεσα.

 

Η φίλη του, στήριγμα αγάπης και νόημα στη μονόχνοτη πορεία του, καθώς και η ενθαρρυντική μητέρα του λειτουργούν ως μαξιλάρι ανησυχίας και ουσιαστικής ανθρωπιάς, εκεί που ο ίδιος αποκρούει τον φόβο, όπως αποδεικνύει μια ειδική εξέταση στην οποία υποβάλλεται (η αλήθεια είναι, όπως έχει εξηγήσει ο Χόνολντ, πως η πείρα του σε παρόμοιες καταστάσεις μειώνει τα εξωτερικά ερεθίσματα που τρομάζουν τον μέσο άνθρωπο).

 

Το Free Solo, που απέσπασε με άνεση το φετινό Όσκαρ ντοκιμαντέρ, και που ο φυσικός του χώρος είναι η (πολύ) μεγάλη οθόνη είναι ένα ύμνος στην τελειότητα και σε αυτό που η πλειοψηφία θεωρεί περιττό μαζοχισμό, αλλά είναι εκ των ουκ άνευ για όσων το οξυγόνο είναι αποκλειστικά το μοναδικό επίτευγμα.