Το στερνοπαίδι της μακροχρόνιας συνεργασίας των αδερφών Ταβιάνι, γυρισμένο λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του Βιτόριο, είναι και η τελευταία τους συνάντηση με γνώριμα αφηγηματικά τοπία.

 

Με προφανή σύνδεση τη Νύχτα του Σαν Λορέντζο, η Προσωπική Ιστορία τοποθετείται χρονικά στην ίδια περίοδο, προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή της, Λούκα Μαρινέλι, εκφράζει την ιδεολογική διχόνοια της εποχής, αφήνοντας εκτός οποιοδήποτε ηρωικό στίγμα θα μπορούσε να έχει ένα φιλμ τοποθετημένο εν μέσω εχθροπραξιών. Αντιθέτως, η έμφαση δίνεται σε κάτι πιο εσωτερικό, στη μάχη που γίνεται στο ανθρώπινο μυαλό πριν ξεκινήσουν οι πράξεις και στη διελκυστίνδα μεταξύ προσωπικού συμφέροντος και ανιδιοτέλειας.

 

Με λίγα λόγια, πολλή ένταση και αναμενόμενα διδακτικό τόνο, οι Ταβιάνι δημιουργούν περισσότερο ένα φιλμ-επιστέγασμα όσων προσπάθησαν να πουν, μια στέρεη σύνοψη ενός τύπου κινηματογράφου που σταδιακά εξαφανίστηκε.