Μεγάλα σε διάρκεια και αργόσυρτα πλάνα συνθέτουν το ασπρόμαυρο πορτρέτο μιας νεαρής κοπέλας που, μετά από χρόνια καταπίεσης από οικογένεια και κοινωνία, έριξε με μανία ένα φορτηγό που οδηγούσε πάνω σε ανυποψίαστους πολίτες.

 

Η ιστορία της καταγράφεται ελλειπτικά, με έναν τρόπο που θα θυμίσει τον Ψυχρό Πόλεμο του Παβλικόφσκι, χωρίς όμως να έχει κάτι από την αισθητική του υπεροχή ούτε και από τις ερμηνείες, καθώς η νεαρή Μικαλίνα Ολζάνσκα καταφεύγει από νωρίς σε μανιερισμούς.

 

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που δεν προοδεύει στο χτίσιμο του χαρακτήρα και φουσκώνει απλώς μια στοίβα από σωματικά και πνευματικά βασανιστήρια ως τη στιγμή της έκρηξης, που, ακόμα και αν δεν τη γνωρίζει κάποιος εκ των προτέρων, αντιλαμβάνεται πολύ νωρίς ότι θα επέλθει.