Με old-school κινούμενα σχέδια που παραπέμπουν στο παρελθόν των κόμικς, η καινούργια αυτή εκδοχή του Spider-Man παίζει τον ρόλο της ανανεωτικής ματιάς σε ένα κουρασμένο franchise που μετρά 6 ταινίες τα τελευταία 16 χρόνια και πάει για έβδομη το προσεχές καλοκαίρι.

 

Οι καινοτομίες του δεν μένουν μόνο στο animation ή στο δημοκρατικό άνοιγμα σε σχέση με την ταυτότητα του ήρωα, καθώς εδώ τον ρόλο παίρνει ένας έφηβος από το Μπρούκλιν, μισός Αφροαμερικανός, μισός Λατινοαμερικάνος.

 

Περισσότερο από την προφανή αξία μιας τέτοιας κίνησης, το σενάριο της ταινίας πηγαίνει προς τις απαρχές των κόμικς και στο νόημα της ύπαρξής τους ως ένας εναλλακτικός κόσμος που έσωσε πολλά μοναχικά παιδιά από τη σκληρή γι' αυτούς πραγματικότητα.

 

Το εύρημα των πολλαπλών διαστάσεων, που είναι ο ιστός της ταινίας, ενώνει outsiders από κάθε εποχή σε έναν κοινό στόχο με τον ίδιο τρόπο που μια τέτοια ιστορία κατά το παρελθόν θα ένωνε νοητά χιλιάδες νέους και νέες από όλο τον κόσμο.

 

Παράλληλα, αυτή η αυτοαναφορικότητα δίνει την ευκαιρία για ένα χιούμορ τύπου Deadpool χωρίς τις βωμολοχίες, οπότε τα αναμενόμενα κλισέ των μαχών και του ηρωισμού που βρίσκουμε στην ταινία κάνουν διακριτικά στην άκρη για την πιο διασκεδαστική αλλά και ουσιαστική κινηματογραφική μεταφορά του αραχνο-ήρωα που έχει γίνει ως τώρα.