Μια υπέροχη ταινία με αμφιλεγόμενο φινάλε (με ενστάσεις για τη συντηρητικότητα της τελικής επιλογής, που όμως δεν μειώνει την απόλαυση), η δίωρη περιπλάνηση μιας ποπ τραγουδίστριας στο Παρίσι των αρχών της δεκαετίας του '60 είναι το πορτρέτο μιας πλανεύτρας πόλης μέσα από την πλούσια ματιά μιας σκηνοθέτιδος με background στη φωτογραφία και, κυρίως, μιας γυναίκας στην κόψη του ξυραφιού: η Κλεό περιμένει τα αποτελέσματα της εξέτασης για έναν όγκο στο στομάχι και κατά τη διάρκεια της αγωνιώδους αναμονής αναρωτιέται για τη μοίρα της και δοκιμάζει την τύχη της.

 

Μόνη εξαίρεση στην αντροπαρέα της nouvelle vague των Γκοντάρ, Τριφό κ.ά., που έβλεπαν τη γυναίκα με τα στάνταρ της εποχής τους αλλά και με την αντικειμενοποίηση των ειδώλων τους, δηλαδή των μεγάλων Αμερικανών σκηνοθετών που αποθέωσαν στις κριτικές και το έργο τους, η Ανιές Βαρντά πήρε την προληπτική και ατίθαση Κλεό από το χέρι και πήγαν μαζί μια μεγάλη βόλτα στα χειραφετημένα μονοπάτια μιας μοντέρνας μητρόπολης, γεμάτη κρίσιμες στάσεις και επικίνδυνους αντικατοπτρισμούς για μια ηρωίδα που διασκεδάζει την απόγνωση, γραπώνοντας τα σήματα και τους ανθρώπους που βρίσκει στο διάβα της. (Αν το γύριζε σήμερα, θα είχε σίγουρα δοκιμάσει μονοπλάνο).