Όπως περίπου συνέβη και στο Ο Δασκαλάκος ήταν Λεβεντιά του Κώστα Καραγιάννη, για να αντιληφθεί κανείς το πόσο αναχρονιστικό είναι το συγκεκριμένο σενάριο, μια φτωχή και χωρίς τρόπους υπηρέτρια κάθεται σε τραπέζι με αριστοκράτες επειδή είχαν 13 καλεσμένους και είναι προληπτική, μέχρι που η προσωπικότητά της και ο έρωτας θα γεφυρώσουν το ταξικό χάσμα.

 

Στη θέση του Κώστα Βουτσά είναι η Ρόσι ντε Πάλμα, και του Διονύση Παπαγιαννόπουλου ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, ο οποίος ταλαιπωρείται μαζί με την Τόνι Κολέτ, αλλά ως ικανοί ηθοποιοί χαρίζουν λίγη από τη λάμψη τους σε μια φιλόδοξη κωμωδία με πολύ παρωχημένες βάσεις.

 

Η Ντε Πάλμα βγάζει και αυτή σε στιγμές αβίαστα το γέλιο, όμως οι μάταιες προσπάθειες της Γαλλίδας Αμάντα Στιρς για σοβαρή κοινωνική κριτική μέσα από μια τέτοια ιστορία, είναι μάλλον το πιο αστείο δώρο της ταινίας, που τουλάχιστον αν έμενε στα όρια της φάρσας θα ήταν πολύ πιο τίμια.