Όταν ο Πρόεδρος της Αργεντινής (φανταστικό πρόσωπο, αλλά με τον Ρικάρντο Νταρίν βλοσυρό και νεφελώδη στον κεντρικό ρόλο, αυτόματα προμηνύονται πολλά ερωτήματα και δύσκολες απαντήσεις) ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε μια κρίσιμη σύνοδο κορυφής, σε μια συζήτηση για οικονομική συμμαχία των χωρών της Νότιας Αμερικής για την προάσπιση των συμφερόντων τους για πρώτη φορά με τη δημιουργία ενός λατινογενούς ΟΠΕΚ, το ενδιαφέρον στρέφεται στο πολιτικό παρασκήνιο και εύλογα ένα ανάλογο θρίλερ καλείται να το υποστηρίξει.

 

Όντως, οι μηχανισμοί της διαπλοκής και της ίντριγκας ενεργοποιούνται από το σενάριο του σκηνοθέτη Σαντιάγκο Μίτρε και του Μαριάνο Λινάς, αλλά ο Μίτρε, δημιουργός του Student και της Paulina, ταινιών με επίκεντρο διαφορετικές εκφάνσεις της πολιτικής πάλης, φιλοδοξεί να κάνει κάτι πολύ πιο σύνθετο, χωρίς να απομακρύνεται εντελώς από τον στόχο του.

 

Στο σχετικά πρόσφατο The Childhood of a leader του Μπρέιντι Κόρμπετ ο τερατώδης μονάρχης «συνελήφθη» πνευματικά στους κόλπους μιας αυταρχικής οικογένειας αριστοκρατών, αμέσως μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Το δράμα εκτυλίσσεται στο βλέμμα αναμονής και στρατηγικής του Μπλάνκο, στο πώς θα ζυγιάσει την προσωπική έκπληξη με την οικογενειακή αστάθεια αλλά και την πολιτική ευθύνη σε μια σειρά αποφάσεων που θα κρίνουν, ίσως, τη θέση του στην Ιστορία.

Ο Πρόεδρος βαδίζει σε αντίθετους δρόμους, όχι μόνο γιατί δεν υιοθετεί την αφαιρετική προσέγγιση του Κόρμπετ αλλά διότι παραλαμβάνει τον ηγέτη in media res, ψημένο σε μια βρόμικη αρένα και ταμπουρωμένο σε μια φροντισμένη κάψουλα απάθειας, και κυρίως τον φιλοτεχνεί ως έναν συνηθισμένο, λαϊκό εργάτη, λευκό, όπως το επώνυμό του (Ερνάν Μπλάνκο), μειλίχιο και γοητευτικό, με έναν «κεντροαριστερούλη», ισορροπιστικό τρόπο που δείχνει να έχει ενώσει αντίρροπες δυνάμεις και να έχει αποκτήσει την εξουσία ως outsider, αόρατος σχεδόν, αλλά θριαμβευτής στην κρίσιμη στιγμή, πραγματικός μασέρ της αλήθειας.

 

Εκτός από την πρόκληση μιας καλής συμφωνίας με τους υπόλοιπους ηγέτες και της προσεχτικής συμπεριφοράς απέναντι στον κυριότερο αντίπαλό του σε μέγεθος και γόητρο, τον δεσποτικό, ακαταμάχητο στη ρητορεία και στη θεωρία, αλαζονικό Πρόεδρο της Βραζιλίας, ο Μπλάνκο έχει να αντιμετωπίσει έναν κλυδωνισμό στην οικογένειά του: η κόρη του, μητέρα δύο παιδιών, έχει χωρίσει άσχημα από τον σύζυγό της και ένα σκάνδαλο στον Τύπο ελλοχεύει, απειλώντας να αποσπάσει την προσοχή από τη Σύνοδο στη Χιλή.

 

Ο Μπλάνκο ζητά, ή μάλλον επιτάσσει ευγενικά, τη μετάκληση της κόρης του στη Χιλή για να την έχει κοντά του και να την προστατεύσει από τους δημοσιογράφους και τον κακό εαυτό της. Εκείνη δέχεται, μεταβαίνει στο ορεινό σημείο όπου ζυμώνεται η επικείμενη συμφωνία (σε μια χιονισμένη οροσειρά, cordillera στα ισπανικά, εξού και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), αλλά σύντομα παθαίνει νευρικό κλονισμό, αρνείται να μιλήσει και ένας ψυχίατρος ξεκλειδώνει αναμνήσεις από ένα παρελθόν που σοκάρει τον πατέρα.

 

Την ευρύτερη έννοια της πολιτικής θέλει να πραγματευτεί ο Μίτρε και το πετυχαίνει μέσα από το ώριμο πορτρέτο του Ρικάρντο Νταρίν

Η κόρη του φέρεται να ανακαλεί περιστατικά που δεν έχουν συμβεί πολύ πριν γεννηθεί, και κατά κάποιον τρόπο εκθέτουν καταστάσεις δυσάρεστες, επιβαρυντικές ως και τραγικές.

 

Την ίδια στιγμή, μια υπολογίσιμη δημοσιογράφος τού παίρνει μια συνέντευξη, όπως και από τους ομολόγους του, και οι απαντήσεις του αντανακλούν τον απόηχο της προεκλογικής του συλλογιστικής ‒ του σοφά οικοδομημένου πορτρέτου ενός ευθυτενούς άνδρα που μιλάει με γερούς συμβολισμούς και συγκινητικές απλουστεύσεις, καλά κρυμμένες κάτω από έναν μανδύα ανθρωπιάς και τιμιότητας.

 

Το δράμα εκτυλίσσεται στο βλέμμα αναμονής και στρατηγικής του Μπλάνκο, στο πώς θα ζυγιάσει την προσωπική έκπληξη με την οικογενειακή αστάθεια αλλά και την πολιτική ευθύνη σε μια σειρά αποφάσεων που θα κρίνουν, ίσως, τη θέση του στην Ιστορία.

 

Με συμβούλους, σωματοφύλακες και βοηθούς να τον περιτριγυρίζουν, θα έχει μια συνάντηση-κλειδί με έναν Αμερικανό αξιωματούχο άνευ χαρτοφυλακίου, εντεταλμένο να διαπραγματευτεί πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του, εκτός συνόδου κορυφής, και εκεί συγκλίνουν οι υποψίες πως ο άνδρας με τον διπλό ρόλο του πατέρα και του Προέδρου έχει μια ελαστική συνείδηση που του επιτρέπει να ελιχθεί με κινήσεις αιλουροειδούς ανάμεσα στον κυνισμό της συναλλαγής και την πατριωτική ματαιοδοξία.

 

Την ευρύτερη έννοια της πολιτικής θέλει να πραγματευτεί ο Μίτρε και το πετυχαίνει μέσα από το ώριμο πορτρέτο του Ρικάρντο Νταρίν, ο οποίος αιφνιδιάζει συνεχώς τους φίλους και τους αντιπάλους του με οικονομία λόγου και κινήσεων σε ένα εκφραστικό και σεναριακό σκάκι.

 

Έχει την ικανότητα να μετατρέψει το χυδαίο απόσταγμα της ρεαλιστικής εφαρμογής της πολιτικής σε ένα μοναχικό δράμα, καταδεικνύοντας πως πίσω από έναν συμβιβαστικό ηγέτη μακράς διάρκειας κρύβεται νομοτελειακά ένας αδίστακτος αριβίστας.