Ο Μπενίσιο ντελ Τόρο ο εκτελεστής, ο Τζος Μπρόλιν ο αρχηγός των μυστικών ειδικών δυνάμεων, ο σεναριογράφος Τέιλορ Σέρινταν και το γενικότερο πλαίσιο της εξάρθρωσης των μεξικανικών καρτέλ επιστρέφουν σε μια άτυπη συνέχεια του Sicario του 2015.

 

Με τον Καναδό Ντενί Βιλνέβ να έχει αντικατασταθεί από τον Ιταλό Στέφανο Σολίμα, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες, ανάμεσά τους το Suburra, και δύο σειρές (η τηλεοπτική μεταφορά του Gomorrah είναι μία από αυτές) και σίγουρα γνωρίζει πώς να ξεδιπλώνει το αστυνομικό θρίλερ με φόντο το οργανωμένο έγκλημα. Η μετάβαση μοιάζει φυσική και, όπως δήλωσε ο Σέρινταν, το στοιχείο της αστυνομικής εμπλοκής στην πλοκή έχει αφαιρεθεί.

 

Όντως, η Μάχη των Εκτελεστών επικεντρώνεται διαυγέστερα στα πρόσωπα και ξεκινά από την απαγωγή της Ιζαμπέλα Ρέγιες, κόρης ενός σημαντικού Μεξικανού βαρόνου των ναρκωτικών. Έχουν προηγηθεί δύο σκηνές όπου ένας άνδρας που έχει περάσει από τα σύνορα ψιθυρίζει «Αλαχού Ακμπάρ» και πυροδοτεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό κι ένας άλλος κάνει ακριβώς το ίδιο σε ένα σούπερ-μάρκετ στο Κάνσας, αγνοώντας μια μητέρα με τη μικρή της κόρη που τον παρακαλεί να τις αφήσει να φύγουν, στην έξοδο του κτιρίου.

 

Ο Ντελ Τόρο είναι η καρδιά του Sicario, οπλισμένος με βλέμμα που τρομάζει και ζωώδεις κινήσεις.

Οι τζιχαντιστές τρυπώνουν πιο εύκολα οδικώς, μέσω του Τέξας, παρακάμπτοντας τους απαγορευτικούς ελέγχους στα αεροδρόμια, και το σχέδιο αναχαίτισης των συγκεκριμένων κινήσεων αποκτά μια ενδιαφέρουσα δραματική και επίκαιρα γεωπολιτική εκτροπή στην ταινία: ενώ η αμερικανική κυβέρνηση καίγεται για άμεσα αποτελέσματα με προφανές όφελος, η ομάδα κρούσης που γνωρίσαμε στο προηγούμενο Sicario συνδυάζει τις νέες εντολές με την πείρα της στη δύσβατη διείσδυση στο κλειστό καρτέλ των Μεξικανών ναρκεμπόρων μέσω της διακίνησης μεταναστών.

 

Η απαγωγή της τραχιάς κόρης του Ρέγιες (την βλέπουμε να ρίχνει γροθιές και να εκτοξεύει χυδαίες βρισιές σε μια συμμαθήτριά της που τόλμησε να την κακοχαρακτηρίσει στο προαύλιο του κυριλέ ιδιωτικού της σχολείου) ρίχνει καπνό στις πραγματικές επιδιώξεις της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα ο Αλεχάντρο Γκίλικ, που στο προηγούμενο επεισόδιο είχε καταφέρει, με μεγάλη υπομονή και απόλυτη αυταπάρνηση, να τρυπώσει σε απαγορευμένα εδάφη, το παίρνει προσωπικά, αφού ο Ρέγιες ήταν εκείνος που είχε δώσει το πράσινο φως για να αλλάξει τραγικά η ζωή του και να χάσει την οικογένειά του για παραδειγματισμό.

 

Ο δεσμός που σταδιακά σχηματίζει με την Ιζαμπέλα γίνεται πιστευτός χάρη στην ικανότητα του Σολίμα να δίνει χρόνο για ανθρώπινη διάδραση, συχνά χωρίς λόγια, ανάμεσα σε εκρηκτικές σκηνές δράσης.

 

Αντίβαρα στους δύο αυτούς πρωταγωνιστές είναι ο Ματ Γκρέιβς του Τζος Μπρόλιν, μπαρουτοκαπνισμένος εκπρόσωπος της βρόμικης εφαρμογής της «ρεαλιστικής πολιτικής», και ένας νεαρός χωρίς έρμα και στίγμα (θαυμάσιος ο Ελάιτζα Ροντρίγκεζ), ο οποίος με το διπλό του διαβατήριο βγάζει χαρτζιλίκι και καλοβλέπει μια θέση στη συμμορία των «διακινητών» που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας.

 

Ο Ντελ Τόρο, ωστόσο, είναι η καρδιά του Sicario, οπλισμένος με βλέμμα που τρομάζει και ζωώδεις κινήσεις. Το έχει κάνει αρκετές φορές στην καριέρα του, αλλά δεν παύει να φαίνεται φρέσκος ως κυνηγός και να δίνει κίνητρο με γνήσιους κινηματογραφικούς όρους κοντινού πλάνου. Επιπρόσθετα, υποστηρίζει ένα τραβηγμένο φινάλε και τηρεί τα εχέγγυα αξιοπρέπειας ενός σκοτεινού, σχεδόν αμείλικτου concept που δεν είναι καθόλου απίθανο να μετατραπεί σε απρόμενο franchise.