Το καλοκαίρι του 1976, 4 τρομοκράτες, δύο Γερμανοί και δύο Παλαιστίνιοι, κατέλαβαν με την απειλή όπλου ένα αεροπλάνο της Air France, αλλάζοντας τον προορισμό προς την Ουγκάντα, όπου ο Ίντι Αμίν Νταντά τους καλωσόρισε στο αεροδρόμιο του Εντέμπε.

 

Αλληλέγγυοι προς τον παλαιστινιακό σκοπό, οι αεροπειρατές διαχώρισαν τους επιβάτες, έστειλαν τους μισούς σπίτι τους και κράτησαν δεκάδες ομήρους σε έναν ειδικό χώρο στο αεροδρόμιο, κυρίως τους Εβραίους, ζητώντας ανταλλαγή με πολιτικούς κρατούμενους.

 

Η κρίσιμη για τη διεθνή τρομοκρατία, αλλά και το παγκόσμιο πολιτικό θέατρο, στιγμή του Εντέμπε, ήταν η κανονική επέμβαση των Ισραηλινών κομάντο, με επικεφαλής τον αδελφό του πρωθυπουργού Νετανιάχου, σε ξένο κράτος. Το είχαν κάνει στη Λατινική Αμερική, αλλά στην περίπτωση του Εντέμπε, παραβίασαν τους βασικούς κανόνες εθνικής κυριαρχίας για να σώσουν τους «ανθρώπους» τους, μπερδεύοντας τον ΟΗΕ και τη διπλωματική κοινότητα.

 

Το φόρτε του είναι ο ρυθμός και η επιτάχυνση, όποτε χρειάζεται, σε διαφορετικά μέτωπα, αντιπαραβάλλοντας πρωταγωνιστές και παράγοντες της δράσης, χωρίς να χάνει beat.

 

Το βάρος και οι επιπτώσεις της πολύπλοκης ενέργειας δεν δείχνουν να απασχολούν τον Βραζιλιάνο σκηνοθέτη Ζοζέ Παντίγια, βραβευμένο με Χρυσή Άρκτο για το Elite Squad και παραγωγό του Narcos. Περισσότερο περιγράφει ένα εκτεταμένο επεισόδιο που έχουμε δει αρκετές φορές δραματοποιημένο για τις αίθουσες ή τη μικρή οθόνη, παρά αναλύει πραγματικά.

 

Επικεντρώνεται στους Γερμανούς, που υποδύονται η Πάικ και ο Μπρουλ, μεθοδικά και αποτελεσματικά, και τους κοντράρει με ανθρώπινα αντίβαρα και διαφορετικές ενοχές.

 

Το φόρτε του είναι ο ρυθμός και η επιτάχυνση, όποτε χρειάζεται, σε διαφορετικά μέτωπα, αντιπαραβάλλοντας πρωταγωνιστές και παράγοντες της δράσης, χωρίς να χάνει beat, σε ένα πλαίσιο εξαιρετικά επαγγελματικής κινηματογράφησης, πάντα σε ένα αυθεντικά '70s ύφος – κάτι που τείνει να γίνει υπολογίσιμο είδος ταινιών.