Μια παντρεμένη, ένας ανύπαντρος, ένας σκύλος (η αξιολάτρευτη Ρόξι), δύο ταινίες που μοιάζουν πολύ, αλλά δεν είναι οι ίδιες και χωρίζονται σε δύο άνισα κεφάλαια, τη Φύση και την Παρομοίωση, η σχέση άντρα-γυναίκας, αν και λείπει το όπλο, για όσους θυμούνται, η αιώνια ψευδαίσθηση του έρωτα, η ύπαρξη και η γλώσσα, ένα γάβγισμα κι ένα κλάμα μωρού ως σημεία εκκίνησης και τερματισμού, διατριβή για τη ζωή και το σινεμά, με βαριά και στοχασμένα λόγια αλλά και σκατολογικά αστειάκια, με εικόνα υψηλής ευκρίνειας αλλά ταπεινής τεχνολογίας, με συνεχείς λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές, με εικόνες αποσπασματικές και μεταφορικές... Ο 43ος Γκοντάρ, σε 3D, με ένα χειροποίητο σύστημα με δύο κάμερες που κάποια στιγμή αποκολλώνται, παραθέτοντας πλάι-πλάι την ίδια εικόνα μαγικά, χωρίς άλλα σχόλια και με βραβείο, επιτέλους, στα 84 χρόνια του, μετά από 50 γεμάτα και ριζοσπαστικά χρόνια καριέρας, στο 67ο Φεστιβάλ Καννών.