Η πλοκή από το πρωτοποριακό για το 1973 Westworld του Μάικλ Κράιτον με τον Γιούλ Μπρίνερ επιχειρεί να συναντήσει την ατμόσφαιρα του Blade Runner, αλλά βγαίνει φτήνια στην παραγωγή και ένδεια στο αποτέλεσμα ενός b-thriller. Ο Μπρους Γουίλις (στον ναδίρ μιας απροκάλυπτα αβασάνιστης ερμηνείας) διευθύνει ένα Λας Βέγκας για εντελώς διεστραμμένους πελάτες, οι οποίοι πληρώνουν για να διασκεδάσουν, βιάζοντας και δολοφονώντας τεχνητές γυναίκες, φτιαγμένες με συνθετικά και ανθρώπινα υλικά, προγραμματισμένες να ξεκινούν από την αρχή μετά το βίαιο πέρας της «διασκεδαστικής» αποστολής τους, χωρίς να γνωρίζουν ποιες ακριβώς είναι και τι ρόλο παίζουν. Μία από αυτές (η Άμπιρ Τσίλντερς, που τυχαίνει να είναι σύζυγος ενός από τους παραγωγούς της ταινίας) ξεφεύγει από τον έλεγχο των επιχειρηματιών και μέσω αυτής ο παλιομοδίτης, ηθικός αλλά και φονικά σκληρός όποτε χρειαστεί Τόμας Τζέιν βρίσκει μια άκρη για να προσβάλει τον αμαρτωλό προορισμό. Το ηθικό ζήτημα που πραγματεύεται ακροθιγώς η περιπέτεια αυτή, δηλαδή αν κάποιος εξαντλεί τα ταπεινά του ένστικτα με το να τα εφαρμόζει πάνω σε οτιδήποτε μη ανθρώπινο ή αν τελικά οξύνει την προδιάθεση της βίας που ήδη έχει (μια μεταφορά για τα αιματοβαμμένα βιντεοπαιχνίδια), αποτελεί υλικό για μια άλλη ταινία ενδεχομένως, αλλά πάντως όχι για το διαδικαστικό και χωρίς φαντασία Vice.