Στην τρίτη του ταινία, μετά το Hardcore και το Τελευταίο σπίτι αριστερά, ο Ντένης Ηλιάδης συνδυάζει τα είδη, το teen comedy με το μεταφυσικό θρίλερ, και πειράζει την τυπολογία. Ενώ ξεκινάει με το σύμπαν των ταινιών του Τζον Χιουζ (με μια εκσυγχρονισμένη και πιο εκτροχιασμένη εκδοχή που φέρνει στον νου το πρόσφατο, αλλά εντελώς χαβαλετζίδικο Project X), ο Ηλιάδης αναποδογυρίζει τους μηχανισμούς του θρίλερ, που φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά, και φτάνει στο σημείο να μπαίνει στα χωράφια του υπαρξιακού δράματος με το τέχνασμα της πλοκής: μετά από ένα ανεξήγητο, υπερφυσικό ηλεκτρικό φαινόμενο, όλοι οι συμμετέχοντες στο πάρτι έρχονται αντιμέτωποι με έναν σωσία τους, ο οποίος εμφανίζεται μισή ώρα πριν από τη στιγμή που διαδραματίζεται η υπόθεση. Συνεπώς, ή πρέπει να διορθώσουν κάτι που ήδη έγινε ή να προλάβουν την εξέλιξη μιας αναπάντεχης ως και τραγικής πράξης. Αυτό το κομμάτι το κάνει εξαιρετικά, με δεδομένο πως ο καθένας από τους πρωταγωνιστές ζητά άλλα πράγματα (σεξ, έρωτα, επιβεβαίωση), σχολιάζοντας την ίδια στιγμή τη μοναξιά και τον προβληματισμό μιας γενιάς, σε συγκεκριμένη ηλικία. Η αμερικάνικη προσέγγισή του τον οδηγεί στη σχετικά πιο αδύναμη τρίτη πράξη της ταινίας, με τη σεκάνς της αιχμαλωσίας/ομηρίας που παγιδεύεται στους κώδικες αντί να τους ανατινάξει. Το Plus One δεν μοιάζει με κανένα από τα άμυαλα, μηχανικά νεανικά έπη που κυκλοφορούν αναίτια τα τελευταία χρόνια στις αίθουσες.