Η Τζέμμα, επισκέπτεται το Σαράγεβο με το γιο της, Πιέτρο. 16 χρόνια πριν, εγκατέλειψαν την ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο πόλη, ενώ ο πατέρας του Πιέτρο, Ντιέγκο έμεινε πίσω για να πεθάνει λίγο καιρό αργότερα. Καθώς προσπαθεί να διορθώσει τη σχέση με το γιο της, θα έρθει αντιμέτωπη και με το παρελθόν της. Η Τζέμμα γνώρισε κι ερωτεύτηκε τον Ντιέγκο στο Σαράγεβο. Ήθελαν και οι δύο παιδιά, αλλά εκείνη δε μπορούσε. Κατά την πολιορκία του 1992, βρήκαν μια πιθανή παρένθετη μητέρα∙ η Τζέμμα την ώθησε στην αγκαλιά του Ντιέγκο, μόνο για να βρει τον εαυτό της κατακλυσμένο από τύψεις και ζήλια. Τώρα, την περιμένει μια αποκάλυψη. Θα αναγκαστεί να συνειδητοποιήσει την πλήρη έκταση της απώλειας της, την αληθινή φρίκη του πολέμου και τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης.

Υπάρχουν πολλά και ορθά σχόλια για την τραγωδία της οικογένειας και την φρίκη του πολέμου στο δράμα-μελόδραμα του ηθοποιού και σκηνοθέτη Σέρτζιο Καστελίτο, αλλά χάνονται σε μια άστοχη κατεύθυνση και έναν αβάσταχτα ασύνδετο διάλογο, στον οποίο ξεχωρίζει (αρνητικά) η ατάκα της Κρουθ, προς έναν πολύ φίλο της, "Είμαι στείρα", για να πάρει την απάντηση "Είμαστε μια άτυχη γενιά!"  Τα γεγονότα είναι καταιγιστικά και ο Καστελίτο είναι αποφασισμένος να τα χωρέσει όλα με μια γρήγορη εναλλαγή σκηνών που, επειδή είναι αφαιρετική, αδυνατεί να δώσει βάθος και συγκίνηση στα πρόσωπα που πάσχουν. Και μιλάμε για δράμα, όχι αστεία: Όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, κουβαλάνε βαρύ σταυρό και γίνονται έρμαια της κακής τους μοίρας και των ακόμη χειρότερων περιστάσεων. Η εγκράτεια της Κρουθ, που οφείλεται προφανώς στην πείρα της, τη σώζει απο βέβαιο κινηματογραφικό θάνατο, στις στιγμές που πρέπει να νιώσει το βάρος του ρόλου, ενώ ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας, ο Αμερικανός φωτογράφος με τον σκοτεινό ψυχισμό, καταστρέφεται από την μονοδιάστατη σεναριακή περιγραφή, αν και ο Εμίλ Χερς βγάζει την τελική του σκηνή χωρίς λόγια αλλά με μεγάλη ένταση.