Πέντε εικοσάχρονοι φίλοι είναι κλεισμένοι σε μια απόμερη καλύβα, όπου ανακαλύπτουν το Βιβλίο των νεκρών και μαζί τη μαγνητοσκοπημένη μετάφρασή του από έναν αρχαιολόγο. Όταν τα ξόρκια θα ακουστούν ξανά, η παρέα άθελά της θα ξυπνήσει τους δαίμονες που κατοικούν στο δάσος. Έτσι θα ξεκινήσει μια εφιαλτική καταδίωξη μέχρι τελικής πτώσης.

Υπάρχουν δυο τρόποι να αποτιμήσεις ένα θρίλερ φρίκης και τρόμου, κατά τον ίδιο τρόπο που κριτικάρεις μια ταινία genre, είδους δηλαδή. Πρώτα στο γενικότερο πλαίσιο του σινεμά, και μετά στο ίδιο το είδος που ανήκει. Το γενικό σινεμά, το οποίο ευνοεί το ανθρώπινο δράμα, άρα το βάθος των χαρακτήρων, και τον ρεαλισμό, θέλει να ελέγχει τη φαντασία και και να περιορίζει τις σιχαμένες παρεκτροπές της. Γι' αυτό και το αιματοβαμμένο θρίλερ, με το gore και το splatter, έχει καταχωρηθεί ως μια εφηβική αντίσταση στη σοβαρή κατεύθυνση του κινηματογράφου, μια φτηνή υποσημείωση στα μάτια των σινεφίλ-σινεφίλ, μια υπενθύμιση πως το σινεμά μπορεί να τρομακτική πλάκα με το θάνατο και να χλευάσει την ιερότητα της ανθρώπινης ψυχής (με τα δαιμόνια και τα διαβόλια) και τον, όσο πιο βίαιο γίνεται, αποχωρισμό της απο το σώμα. Οι θεατές του είδους, διψασμένοι για θέαμα, more gore, έξυπνες ατάκες, και κυρίως εφευρετικότητα σε έναν τομέα όπου η τεχνική του ξεπαστρέματος δεν υπολογίζει τους χαρακτήρες. Εξαιρέσεις έχουν υπάρξει, λίγες αλλά χτυπητές: Ο Εξορκιστής, η Προφητεία, η Έκτη Αίσθηση, φυσικά το Ψυχώ. Αναζητείστε τη διαφορά στους χαρακτήρες και στο γεγονός πως σχεδόν σε όλα αυτά τα παραδείγματα. υπάρχει οικογένεια. Ένας γονιός βιώνει το δράμα ενός πονεμένου παιδιού, που υφίσταται μεταστροφή (βλέπει νεκρούς, δαιμονίζεται). Γίνεται δράμα πιστευτό μέσα απο καταστάσεις εξωπραγματικές. Τα περισσότερα έργα όμως, δεν θέλουν να περάσουν το γεφυράκι της λογικής και αυθυπάρχουν στο σύμπαν που τα ίδια ορίζουν, κι όποιος πιστός ευπρόσδεκτος.

Και για να μην υποπέσει στο αμάρτημα της σοβαροφάνειας, ένα horror movie συγκρίνεται μόνο με παρεμφερή προϊόντα. Και τελικά κρίνεται για την προσπάθεια του να ξεφύγει απο το σωρό και να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον των απαιτητικών (γιατί τα έχουν δει όλα), ή σπανιότερα να ακολουθήσει στα βήματα παλιότερου, με σεβασμό και γνώση, σαν φόρος τιμής που απλώς ικανοποιεί τους φαν, που θα αρκεστούν σε μια καλή κόπια μέχρι να βγει το καινούριο, το wow. Το Πρόσωπο του Κακού είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς στην πρωτότυπη εκδοχή του, το 1981, χώνεψε διασκεδαστικά παλιότερα παραδείγματα του αμερικάνικου σινεμά, το ιταλικό κίτρινο στην τεχνοτροπία και το πνεύμα του σοκ, και το ταλέντο του Σάμ Ρέϊμι στις φτηνές λύσεις και τη γρήγορη πλοκή. Το καινούριο, με τον Ρέϊμι στην παραγωγή και έναν Ουρουγουανό στη σκηνοθεσία, έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: το Cabin in the Woods το πρόλαβε κατά ένα χρόνο και ο Τζος Γουέντον πήγε το είδος ένα βήμα παραπέρα στην αυτοαναφορικότητα, με την ολιστική αιμομιξία φανταστικού με φρίκη, και μάλιστα με κωμικό τόνο, για να κλείσουμε το μάτι. Το Πρόσωπο του Κακού μοιάζει μηχανικό και, συγνώμη, σοβαροφανές, εκτός απο την τελική σκηνή με το "feast on this", σε στιλ, ωστόσο, που έχουμε ξαναδεί (και δεν συμπεριλαμβάνομαι στους φανατικούς) αρκετές φορές για να ξέρουμε πότε έρχεται. Κι επειδή κάθε είδος έχει και τα όρια του, έτσι και η ευρύτερη ζώνη του "απέθαντου", με τα ζομπο-ειδή που δεν πεθαίνουν εύκολα, ή δεν πεθαίνουν ακριβώς, ή πεθαίνουν μέχρι να τα ξαναδούμε στο sequel πιο καυλωμένα για εκδίκηση, κάποια πράγματα μοιάζουν ψεύτικα. Στο reboot του Evil Dead, κάτι ψεύτικο πλανιέται στην σατανική ατμόσφαιρα, και μόνο οι αρχικές μεταμορφώσεις της Μία τουλάχιστον αποσπούν το μάτι και κάπως φοβίζουν. Αυτά για το είδος εκείνο που σκοτώνει απρόσωπους εφήβους και απευθύνεται κυρίως...σ' αυτούς. Όσο για το "γενικό σινεμά", δε νομίζω πως το συγκεκριμένο φιλμ θα συγκινήσει έστω κι έναν. Δε μπαίνει καν στον κόπο να σκεφτεί το πιθανό crossover.