Μετά από τον μακροχρόνιο χωρισμό που ακολούθησε το θάνατο του γιου τους, ο Άλεξ και η Κέιτ συναντιούνται ξανά στο δεξαμενόπλοιο Sea Voyager. Την ίδια μέρα, ο Άλεξ σώζει 30 έφηβους μετανάστες που έχουν ναυαγήσει μεσοπέλαγα. Ο ιδιοκτήτης της σχεδόν χρεοκοπημένης πλοιοκτήτριας εταιρίας πιέζει τον Άλεξ να λύσει το θέμα άμεσα, αλλά κάθε προσπάθειά του οδηγεί σε αδιέξοδο. Κι ενώ κάποια μέλη του πληρώματος δημιουργούν στοργικούς δεσμούς με τα παιδιά- ανάμεσά τους και η Κέιτ, που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα- οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι «επισκέπτες» τους έχουν κάνει κατάχρηση της φιλοξενίας τους. Αδυνατώντας να χειριστεί την αυξανόμενη ένταση και επηρεασμένος από το χαμό του γιού του, ο Άλεξ προχωρά σε μια σειρά από λάθος ενέργειες ώσπου τελικά βρίσκει το θάρρος να ξεπεράσει τον εαυτό του.

 

Σε μια θαρραλέα και σπάνια κίνηση, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης έλαβε υπόψιν του τα επιχειρήματα και τις κριτικές που γράφτηκαν απο κοινό και ειδικούς στην πρώτη προβολή της ταινίας του στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2011 και άλλαξε το μοντάζ, παρουσιάζοντας μια ελαφρώς διαφορετική, πιο σφιχτή και συγκεντρωμένη, εκδοχή του Man At Sea, ενός concept που ξεφεύγει απο την θεματολογία του τρέχοντος ελληνικού σινεμά. Και επειδή ο Γιάνναρης, λόγω πάστας δημιουργού και τεχνικών ικανοτήτων, είναι ανίκανος να κάνει κακή ταινία, έκανε ότι ήταν δυνατόν για να αφηγηθεί με μεγαλύτερη καθαρότητα τη σύγχρονη, ακανθώδη πραγματικότητα της νεανικής λαθρομετανάστευσης, με κεντρική ιστορία τη δυσλειτουργική σχέση ενός ζευγαριού που έχουν χάσει το γιο τους και βρίσκονται ξανά εν πλω, δίνοντας άλλη μια ευκαιρία και παράλληλα αντιμετωπίζοντας μια έκρυθμη, λεπτή κατάσταση που δημιουργείται.

 

Το πρόβλημα είναι οτι το συνήθως ρεαλιστικό περιβάλλον που ξέρει να χτίζει στις ταινίες του, εδώ συγκρούεται με τις ψυχολογικές εμπλοκές και έναν διάχυτο συμβολικό τόνο, που υπονομεύει την ένταση και τελικά την κλιμάκωση. Η ειρωνική χρήση του Μπολερό του Ραβέλ, το φινάλε στη βάρκα, η αμφισημία του νεαρού που υποκαθιστά το νεκρό παιδί και η ρομποτική, απειλητική φωνή χωρίς πρόσωπο του πλοιοκτήτη που δίνει εντολές στον πλοίαρχο απο τον ασύρματο και παραπέμπει στον παραπλανητικό Χαλ απο τη Οδύσσεια του Διαστήματος είναι μερικές απο τις επινοητικές λύσεις σε μια ταινία που εμπεριέχει συναίσθημα και νόημα, αν και αποδυναμώνεται απο την ενορχήστρωση του έμψυχου υλικού και τις φροϋδικές αναλύσεις των χαρακτήρων.