Από την Γκρέτα Γκάρμπο και την Βίβιαν Λι, μέχρι τη Σοφί Μαρσό και τη Μιμή Ντενίση, η Άννα Καρένινα έχει αποτελέσει ιερό δισκοπότηρο για τις γυναίκες ηθοποιούς, για λόγους προφανείς, αν και εχθρικούς προς την ουσία του μυθιστορήματος, μέχρι που ήρθε ο Τζο Ράιτ και αποκατέστησε το πνεύμα. Μαζί με τον Τομ Στόπαρντ, προσάρμοσαν τις 900 σελίδες σε μια ερμηνεία αντι-ρεαλιστική και, ευτυχώς, αντι-ρομαντική.

 

Η παρεξήγηση ετών που ήθελε την Καρένινα θύμα των ανδρών, της οικογένειας και της κοινωνίας, μια αναστενάζουσα που υποφέρει απο τη σχεδόν αστρική συνομωσία εναντίον της, διαλύεται με την καίρια τοποθέτηση της σε ένα επείγον, σαρκικό mood. Ποθεί τον Βρόνσκι, σοκάρεται απο την ορμή της, τραμπαλίζεται βίαια ανάμεσα στο πάθος για τον εραστή και τη διαφυγή απο τη μια, και απο τη αγάπη της για το γιο της απο την άλλη. Ο Καρένιν δεν κρατάει απλώς τα προσχήματα αλλά τη συμπονά. Επίσης, η σημαντική παράλληλη ιστορία του Λέβιν (που εξηγεί και συμπληρώνει την οπτική περί αισθημάτων του βιβλίου) αναδεικνύεται, εκεί που στα περισσότερα μελοδράματα ερωτικού τριγώνου του παρελθόντος, είχε αποσιωπηθεί, για λόγους ευκολίας παρά οικονομίας.

 

Ενώ λοιπόν, η αποκλειστικά ρομαντική απόδοση των άλλων μεταφορών απλούστευε κυνικά τον Τολστόι, αυτή εδώ βλέπει την Καρένινα δυναμική, ατελή, λάγνα, σύνθετη, και επιτέλους ενδιαφέρουσα. Επιλέγοντας μια άδεια, παρηκμασμένη σκηνή θεάτρου απο την οποία η ταινία βγαίνει προς τον πραγματικό κόσμο και επιστρέφει για να συνδέσει τις σκηνές, καταδεικνύει την συνεχή "παράσταση" των πρωταγωνιστών, μια τεχνητή κατάσταση που υπενθυμίζει πως η ανώτερη αστική τάξη της εποχής μιμούταν την αριστοκρατία της Γαλλίας σε καλούς τρόπους και πρωτόκολλο, διατηρώντας σχιζοφρενικά τις βίαιες ρωσικές αντιδράσεις σε οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά. Οι χοροί, οι κοσμικές συνεστιάσεις, οι ιππικοί αγώνες είναι αφορμές για όργιο spectatorship, όπου οι θεατές που ξέρουν να υποκρίνονται λειτουργούν σαν τσεκαδόροι ηθών και τιμητές μια ξενόφερτης μπουρζουαζίας. Αντί λοιπόν να κάνει άλλη μια ταινία σε νατουραλιστικούς τόνους, ο Τζο Ράιτ κερδίζει το στοίχημα μιας τολμηρής διασκευής σε ένα διαφορετικό τοπίο. Οι γυναίκες θα δούν ούτως ή άλλως την ταινία, αλλά οι υπόλοιποι έχουν να ασχοληθούν με πολλά περισσότερα εκτός απο το καλοντυμένο spleen της ηρωίδας.